Drie cheerleaders nemen afscheid van het terreinwerk bij Filou Oostende. Therapeutisch assistent Sarah De Gryse (na 19 jaar), juriste Chloë Vandendriessche (na 12 jaar) en leerkracht Amy Murphy (na 10 jaar) blijven wel supporteren.
Waarom sloten jullie destijds aan bij de cheerleaders?
Sarah De Gryse (24): “In het fitnesscentrum van mijn ouders trainden de cheerleaders destijds in de zaal. Als klein meisje keek ik steeds aan de deur hoe ze aan het dansen waren. Ik keek hier erg naar op. Ook probeerde ik de pasjes telkens na te doen. Toen er kinderen bij het team kwamen, heb ik me dan ook aangesloten en ben ik niet meer weggegaan.”
Amy Murphy (27): “Al vanaf mijn zesde jaar dans ik. Vanaf het begin koos ik voor hiphop. Op mijn zestiende las ik een advertentie om auditie te doen voor cheerleader. Eerst durfde ik niet omdat dit toch een andere dansstijl is. Mijn hiphopleraar (Gregory) van toen gaf ook dansles aan de cheerleaders en trok mij uiteindelijk over de streep. En gelukkig maar!”
Chloë Vandendriessche (24): “Als twaalfjarige, afkomstig uit het Ieperse, was dit wel een grote stap. De dansmicrobe had ik al van kleins af te pakken. Mijn papa gaf me basketbal met de paplepel mee. Met de familie maakten we een jaarlijkse uitstap richting Oostende om een basketmatch bij te wonen. Zelf toonde ik natuurlijk iets meer interesse in de cheerleaders. Bij de audities heb ik mijn kans gewaagd.”
Wat herinner je nog van je eerste jaar als cheerleader?
Sarah: “Mijn ouders vertellen nog steeds hoe ze zich herinneren dat ik zoveel plezier had als mini-cheerleader.”
Amy: “Ik was vooral heel onzeker. Alles was zo nieuw, ik mocht wekelijks optreden voor publiek en intussen was ik ook druk bezig de basketregeltjes te begrijpen. Ik herinner mij nog mijn allereerste match. Mijn beste vriendin en ik waren zo enthousiast en probeerden zo snel mogelijk alles mee te doen en te begrijpen. Het was dus ook onze taak om mee te roepen en mee te juichen. De speaker riep ‘defence’, maar wij hadden iets anders begrepen en riepen met twee: ‘Dieter! Dieter’. Toen de mensen rondom ons raar keken, hadden we pas door dat we fout zaten. Hiermee hebben we nog heel lang gelachen.”
Chloë: “Hoewel ik al lang op de dansvloer stond, was ik als klein meisje toch overdonderd om voor zo’n groot publiek te mogen optreden. Ik vond nogal snel mijn vertrouwen en begon ervan te genieten om het publiek te entertainen en aan te sporen. Naast het dansen is dat namelijk één van de belangrijkste taken van een cheerleader.”
Welke herinneringen aan de vele seizoenen koesteren jullie?
Sarah: “Ik heb er echt ontelbaar veel. Tijdens de play-offs is er altijd extra veel ambiance en dit zorgt voor een boost bij het dansen. Kampioen worden in eigen zaal is een heel speciaal gevoel. Ook de eerste wedstrijd na anderhalf jaar corona was speciaal.”
“Tijdens een quarter van mijn 15de seizoen kreeg ik een verrassing om dat 15de jaar als cheerleader te vieren. Ik was me er niet van bewust dat ik al 15 jaar bezig was. Ook onze afscheidsmatch was heel bijzonder. Het voelde heel fijn om dit samen met Chloë en Amy te mogen doen.”
Dansjes met attributen zorgden voor extra schwung
“Het mooie aan deze hobby is ook dat we als team elkaar heel vaak zien. Dit zorgt ervoor dat er een heel speciale band is tussen de meisjes. Dat zal ik enorm koesteren. Dit vind ik persoonlijk het allermooiste: dit is een teamgebeuren. Ook het bestuur dat bestaat uit Chloë, Amy, Wendy, Talitha en mezelf vormt een hechte bende. We kunnen over alles praten met elkaar. Dit voelt heel goed aan.”
Amy: “Tijdens de week, zeker als er een match is, zijn we al snel tien uur bij elkaar. We zijn dus niet alleen een groep danseressen, maar ook een hechte vriendengroep naast het veld. Met vertrouwen en vriendschap begint het allemaal. Naast de trainingen hadden we ook elk jaar een bootcamp.”
“Dit hield in dat we veel moesten dansen, maar de leuke activiteit(en) achteraf zorgde altijd voor de nodige ontspanning en het vele lachen samen.”
“De play-offs waren echt altijd het leukste moment in het seizoen. De sfeer, de spanning en het uitkijken naar elke match was dubbel zo groot. Hen telkens naar de overwinning ‘cheeren’ vonden we ook echt de max.”
“Nog een mooie herinnering is nu toch wel onze afscheidsmatch. Daar stonden we dan met drie: afscheid nemen van het veld waar we zoveel jaren getraind en gedanst hebben. Onze familie en vrienden zetten ons achteraf nog eens extra in de bloempjes. Amai, die leuke verrassing zal ik echt nooit vergeten.”
Chloë: “Tussen de ontelbaar veel mooie herinneringen noem ik toch de bekerfinale in Vorst Nationaal in 2016. Wij mochten, afwisselend met de cheerleaders van de tegenpartij, optreden tijdens de time-outs. Ik vond het geweldig om eens in zo’n grote zaal en voor zo’n enthousiast publiek te mogen optreden.”
Welke zijn je favoriete songs en choreografieën en waarom?
Sarah: “Dansjes met attributen (bijvoorbeeld een stoel of een basketbal ,…) vind ik altijd extra leuk. Dit geeft een extra schwung aan het dansje.”
Amy: “Elk seizoen had ik wel een favoriete choreografie. Mijn eerste die ik nog onthouden heb was op het liedje ‘Evacuate the dancefloor’ en ‘big Ali’. Er waren er nog zoveel meer zoals ‘Azukita’ en ons dansje met een basketbal.”
Chloë: “Natuurlijk vind je de ene choreo leuker dan de andere, maar uiteindelijk was dit voor mij geen verschil. Altijd probeerde ik het beste van mezelf te geven. Het was natuurlijk wel heel speciaal toen ik zelf begon les te geven en choreo’s mocht maken. Mijn eerste choreo die we op het veld hebben gedanst, zal mij zeker nog lang bijblijven.”
(Peter Rossel)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
