Een sleutelrol in de Europese titel van de Belgian Cats, een topseizoen bij Montpellier, een indrukwekkende eerste seizoenshelft bij Galatasaray en de aftrap gegeven in een volgepakt Jan Breydelstadion. 2023 was een boerenjaar voor Julie Vanloo (30). Tijd voor kerstkalkoen had de Oostendse afgelopen week niet – de Turkse basketbalcompetitie liep tijdens de kerstperiode gewoon door -, tijd om vanuit Istanboel terug te blikken op het beste jaar uit haar carrière gelukkig wel.
“Sportief was dit veruit het beste jaar van mijn carrière. 2023 was tout court een fantastisch jaar. En dat net in mijn dertigste levensjaar. Niet dat die drie vooraan mijn leeftijd iets veranderd heeft – al wordt niemand graag dertig – maar het is wel zo dat ik nog nooit zo goed was als afgelopen jaar. Alles kwam samen, het was als het ware de perfecte storm. Ik was lichamelijk top, want nu weet ik perfect wat mijn lichaam wel en niet nodig heeft om me in de ideale omstandigheden te kunnen voorbereiden en om zo goed mogelijk te kunnen recupereren. Ook mentaal zat het heel goed: ik heb ondertussen op zowat alle posities gespeeld en zowat alles meegemaakt, waardoor ik ook mentale weerbaarheid gekweekt heb. De combinatie van dat fysieke en mentale aspect kwam in 2023 perfect samen.”
Montpellier
“Het begon eigenlijk al de eerste maanden van dit jaar in Frankrijk. Bij BLMA Montpellier haalde ik echt een heel hoog niveau. Ik was er heel gelukkig. Ik speelde er samen met Kiki (Kyara Linskens, red.) en had er Valéry Demory als coach. Valé speelde zonder meer een sleutelrol in mijn evolutie. Dankzij hem heb ik vleugels gekregen. Ik kende hem natuurlijk van bij de Cats (Demory was tot oktober 2022 bondscoach van de Belgian Cats, red.), waarna ik onder hem bij Montpellier helemaal opengebloeid ben. Hij heeft me veel dingen doen inzien en me simpelweg een betere en completere speelster gemaakt. We hebben een enorm goede band. Ook nu bellen we elkaar nog wekelijks, gewoon om te horen hoe het gaat. Dankzij hem zat ik in het voorjaar dan ook vol vertrouwen. Het was de eerste aanzet om in de zomer dan op dat elan verder te gaan.”
Europees kampioen
“Tjah, dat EK, hé. Het was life changing. Misschien wel het beste moment van mijn leven. Op sportief vlak was het een fantastisch EK, maar daarnaast was het ook gewoon superleuk. De meisjes hingen aan elkaar, de staf hing aan elkaar: de sfeer was fantastisch. Dat was misschien wel onze grote sterkte, want ik denk dat we dat plezier en die samenhorigheid ook uitstraalden. We wilden echt voor elkaar door het vuur gaan. Net als bij mezelf, leek het daarnaast ook bij de Cats allemaal perfect samen te komen: iedereen was fit en de voorbereiding was nagenoeg perfect verlopen, waardoor iedereen honderd procent klaar was voor het EK. Het besef dat we all the way konden gaan, is er ook altijd wel geweest. Het grote verschil met andere jaren was evenwel dat we nu ook vooraf duidelijk onze ambitie uitspraken: we wilden beter doen dan het vorige EK en dat was geen geheim. Vroeger waren we voorzichtiger en zouden we gezegd hebben dat we het match per match wilden bekijken om zo niet ontgoocheld achter te blijven mocht het fout lopen. Nu was het besef er echter dat het écht mogelijk was en dat het nu moest gebeuren. Niet dat we per se zeiden dat we zouden winnen, maar we waren er wel van overtuigd dat we beter wilden doen dan die bronzen medaille. Ook bondscoach Rachid Meziane ging daarin mee. Als jullie meer willen dan brons zal dat of dat beter moeten, zei hij vaak op training. Hij maakte er ons keer op keer van bewust dat we ons topniveau moesten halen als we beter wilden doen dan brons.”
“Een paar jaar gleden was ik niemand en zie waar ik nu sta… Simpelweg fantastisch”
“Dat iedereen op scherp stond, merkte je ook vanaf de eerste match. Normaal gezien hebben we altijd wat inlooptijd nodig in een tornooi en laten we zelfs eens een steek vallen waardoor we plots nog iets moeten gaan rechtzetten, maar nu liep het meteen héél goed. We beseften dat we niet onnozel mochten gaan doen, maar dat we er meteen moesten staan. De toon was in de groepsfase meteen gezet. Het was voor ons trouwens echt een voordeel dat we die groepsfase in Tel Aviv (Israël) konden afwerken. Andere landen zaten het hele tornooi in Ljubljana (Slovenië), waar daarna ook de eindfase gespeeld werd. Alleen: daar was nu echt eens niets te beleven. De landen die ginder zaten, verveelden zich steendood, terwijl wij in Tel Aviv mooi weer hadden, er was een zwembad en een stad dichtbij. Er was tussen de matchen door genoeg te beleven om af en toe eens de gedachten leeg te maken en te ontspannen. Dat heeft ons deugd gedaan en zorgde er ook voor dat we mentaal veel frisser aan de eindfase in Ljubljana konden beginnen. Eens we daar waren, wisten we: nu is het voor echt. Dan maakte het ons ook niet meer uit dat daar niets te beleven viel.”
All-Star Five
“Alleen werden we dan voor de kwartfinale uitgeloot tegen Servië. Dat was even slikken, ja. Maar anderzijds zagen we het ook als dé kans op revanche voor de uitschakeling in de halve finales in 2021. Uiteindelijk werd die match dan ook fantastisch. We raasden echt voorbij de Serviërs. We waren in die match geen stoomtrein, maar een TGV. Ik durf het zelfs demonstratiebasket noemen. (lacht) Het liep vanaf minuut één van een leien dakje. Iets wat ook in de halve finale tegen Frankrijk het geval was. Daar kraakten we in het slot wel wat, maar dat kwam door het besef dat die magische finale écht binnen handbereik was. Ik heb in die halve finale meer stress gehad dan in de finale tegen Spanje. In die laatste minuten kon ik niet meer normaal functioneren. (lacht) Die finale halen, was het eerste grote doel. Alles wat daarna kwam, was eigenlijk bonus. Dan spelen we in die finale tegen Spanje uiteindelijk nog onze slechtste match van het tornooi! Maar als je die Europese titel dan ook effectief pakt… Goh, ik leef er weer helemaal vanop als ik erover praat.”
“En dan moest de kers op de taart nog komen. Plots kreeg ik ook nog eens een plek in de All-Star Five… Ik voelde voor het tornooi wel dat ik klaar was om een goed tornooi te spelen, maar zo klaar, dat nu ook weer niet! (lacht) Het zotste was nog het feit dat Emma Meesseman voor het tornooi bij mij kwam en zei: Juul, dit jaar kan je in de All-Star Five zitten. Eerst keek ik nog wat bedenkelijk, maar anderzijds is Emma niet iemand van veel woorden, dus als zij het zegt, meent ze dat ook. Toen we na die finale in de catacomben liepen en de organisatie naar mij kwam om te zeggen dat ik erbij was, zei Emma: Ik heb het je toch gezegd? Echt crazy. De laatste keer dat ik in een all-star team stond, was waarschijnlijk bij de U20! Het deed me dan ook heel veel deugd. Ook door wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is. Een paar jaar geleden was ik niemand, hé. Ik had bij de Cats een kleine bijrol en ben er zelfs een tijdje niet meer bij geweest. Om dan te zien waar ik nu sta… Simpelweg fantastisch.”
Galatasaray
“Die zomer heeft uiteindelijk ook heel wat deuren geopend. Ik had eigenlijk al voor twee jaar bijgetekend bij Montpellier, maar plots kwamen er mogelijkheden en aanbiedingen waar ik niet meer naast kon kijken. Zo was ik met Montpellier op weg naar een oefenmatch toen ik plots telefoon kreeg van mijn agent. Galatasaray wants you. Dat was even verschieten, want ik voelde me echt goed bij Montpellier. Eerlijk is eerlijk: als ik me niet financieel had kunnen verbeteren, had het voor mij geen zin om die stap te zetten. Anderzijds is het wel een fantastische club met een heel fanatieke achterban en dat wilde ik wel eens meemaken. Toen het contractvoorstel echt meeviel en ik meteen ook een contract voor twee jaar aangeboden kreeg, ben ik overstag gegaan.”
“Een beslissing die ik me nog niet beklaagd heb. Al was het in het begin aanpassen, want de fans zijn héél fanatiek. Weet je, fans van Club Brugge of Anderlecht zijn diehards, maar dat is nog steeds niet te vergelijken met de fans van Galatasaray. Bij hen gaat dat fan-zijn echt nog dieper en is het nog intenser. Het is als het ware hun hele identiteit. Dat merk je wel als je eens een mindere match hebt. (lacht) In het begin maakte ik zo eens twee technische fouten in de derby tegen Fenerbahçe – op Emma dan nog, waardoor ik van het veld moest. Wel, toen heb ik toch de raad gekregen om niet te veel naar mijn sociale media te kijken omdat de fans je online op zo’n moment echt lynchen. Maar ondertussen ben ik wel gesetteld en draait het goed. Block out the noise and play is mijn devies. Ik voel daarbij ook dat ik veel respect krijg van de fans. Ze merken dat ik besef wat het betekent om hun kleuren te dragen en dat appreciëren ze.”
“Het leven is hier wel apart. Turken zijn zeer passionele mensen in alles wat ze doen en dat vind ik wel leuk. Ook is Istanboel een fantastische stad waar altijd wel iets te doen is. Alleen ben ik hier wel om te basketten. Goed spelen en me goed verzorgen is op dit moment mijn enige prioriteit.”
“Het is wel wat jammer dat ik mijn hond Toby niet kon meenemen. Normaal zou hij, samen met mijn kat, vorige zomer weer bij mij komen wonen in Montpellier, maar aangezien het hier in Istanboel toch geen ideale woonsituatie is voor een hond, heb ik besloten om hem bij mama te laten in België. Dat is niet fijn en ik voel wel een bepaalde leegte omdat hij er niet is, maar gelukkig stuurt mama continu foto’s en filmpjes door. En we hebben ook een liedje dat we altijd samen zingen. Als ik FaceTime begin ik dan een bepaald liedje te zingen en dan jankt Toby mee. Hij weet dus nog goed genoeg wie ik ben.” (lacht)
De liefde voor blauw-zwart
“Er was trouwens nóg een topmoment voor mij dit jaar. De dag dat ik de aftrap mocht geven op het veld van Club Brugge tegen KV Mechelen staat echt wel in mijn top 3 van het afgelopen jaar. Ik zou het zelfs een van de mooiste momenten van mijn leven durven noemen! Door mijn papa ben ik al van kinds af aan fan van Club. De band met mijn papa was altijd goed, maar door het voetbal en door Club in het bijzonder is die band onbreekbaar geworden. Daarnaast heb ik in 2020 eens een tijdje meegetraind met Club YLA, in een voor mij zware periode. Op dat moment hoefde basket voor mij eigenlijk niet meer. Mijn periode bij YLA heeft me toen echter het plezier in ploegsporten doen terugvinden en het was uiteindelijk de aanzet voor de heropbouw van mijn carrière. Dus ja, die aftrap betekende heel veel voor mij. Elke fan droomt er toch van om de aftrap te mogen geven? Ik had zelfs meer stress daarvoor dan voor een vrijworp. Wat kan die vrijworp mij schelen!” (schatert)
(lees verder onder de foto)
“Wat ik wens voor 2024? Een beter jaar voor Club Brugge en dat we ons met de Cats kwalificeren voor de Spelen natuurlijk. En als het nog even kan een transfer naar de WNBA in de Verenigde Staten. Dat is echt een droom die ik nog heb. Ik heb dit jaar gemerkt dat mijn plafond veel hoger ligt dan ik dacht. Er zijn zelfs mensen die zeggen dat ik het nog steeds niet bereikt heb. Dus wie weet wat er de komende jaren nog zit aan te komen. 2023 was dus wel een kanteljaar, ja.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
