Detlef Peel is een gelukkig man. De leerlingbegeleider in Onze Jeugd houdt van zijn job en van zijn leerlingen, hij prijst zich gelukkig met zijn gezin en kan zijn teveel aan energie kwijt in alle mogelijke sporten. Wat kan een mens nog meer wensen in zijn leven?
Detlef Peel: “Oh, heel zeker. Als kind kon ik niet stilzitten. In het lager onderwijs was de speelplaats mijn domein, daar kon ik lopen, ravotten, sporten, … Ook in de VMS kon ik mij moeilijk een volledige les concentreren. Ik kreeg soms de toelating om de les even te verlaten om eens vijf minuten te lopen en te basketten, om toch maar die overtollige energie te kanaliseren. Het slechtste wat men tegen mij kon zeggen, was: je durft niet. En natuurlijk liep ik soms tegen de lamp maar ik heb me nooit verstopt achter onnozele redenen. Als ik werd gesnapt met iets dat niet mocht of kon, aanvaardde ik altijd mijn straf.”
Wanneer er nieuwe sporten worden gelanceerd, staat Detlef Peel steeds op de eerste rij?
“Dat heeft wellicht te maken met het feit dat ik altijd alles wil testen en proberen. Hoe goed zal ik iets uitvoeren, kan ik daar één van de beste in worden?”
Je bent gestart met een traditionele sport: voetbal.
“Dat komt natuurlijk door mijn papa die bij SK Roeselare heeft gevoetbald. Toen ik klein was, was zijn voetballoopbaan een beetje aan het minderen en ging papa tennissen. Ik vergezelde hem en sloeg een beetje tegen de muur. Ik mocht snel mee op de baan en kreeg de smaak te pakken. Mijn beste ranking was B-4/6.”
“Ik speelde ook zaal- en minivoetbal maar opeens kwam er een nieuwe sport uit Italië overwaaien: beachtennis. Ik trok daar meer dan mijn plan in en werd zelfs lid van de nationale ploeg. Ik mocht mee naar het EK en het WK en heb in Turkije en Italië gespeeld. We verdienden daar geen geld mee maar het ging hem hier opnieuw om mezelf testen en genieten van de leuke sfeer.”
En dan moest padel nog komen?
“Door een schoonzus van een vriend die een padelclub in Mallorca heeft, leerde ik die sport kennen. De allereerste keer dat ik padel heb gespeeld was in de Padel 4U2 in Gentbrugge, één van de eerste padelclubs in België. Ik deed dat graag. Ik was een beetje op mijn retour in het tennis en vond dat niet altijd leuk. Nu ontdekte ik een nieuwe sport met groeimogelijkheden. Ik had opnieuw iets om uit te proberen, om mij te testen. Bovendien kun je padel, in tegenstelling tot beachtennis, het hele jaar door spelen in België.”
Heb je eigenlijk een lievelingssport?
“Toch wel tennis omdat dit een sport is waarin je je niet kunt verbergen. De sterkste wint, zo eenvoudig is het. Ik heb altijd graag de combinatie gedaan van ploegsporten en individuele sporten en onze kinderen doen dat ook, maar persoonlijk steekt tennis er nog net een beetje bovenuit.”
Zie je al een nieuwe hype aan de sporthorizon die je wil uitproberen?
“Niet echt. Ik had gedacht dat pickleball misschien zou doorbreken maar ik geloof niet dat het zo’n vaart zal lopen. Pickleball is een combinatie van tennis, padel, badminton en tafeltennis en is waanzinnig populair in de Verenigde Staten. Maar ik zie het niet onmiddellijk naar hier overwaaien.”
Jij bent leerlingbegeleider in Onze Jeugd. Een job die je ligt?
“Absoluut. In Onze Jeugd wil ik iets betekenen voor die jongeren. Ik vind het heel leuk werken met hen en in het begin van de week, de eerste dagen na de vakantie, zijn het heel belangrijke ogenblikken voor ons. Dan praat ik veel met hen over hoe de voorbije vakantie is geweest, of er problemen zijn geweest, … Ik sta soms versteld van hun eerlijkheid maar precies door hun openheid kunnen we vaak heel goede resultaten bereiken met hen.”
Jij lijkt me geen persoon om een week vakantie te nemen in een resort met ligzetels rond een zwembad?
“En zonder sport? Ik word gek! Bovendien zijn we eigenlijk allemaal sportief in ons gezin: Sofie is sportleerkracht in het MSKA en onze kinderen spelen hockey, tennis en padel en zijn lid van de KSA. Ze hebben ook actie nodig (lacht).”
De voorbije vakantie waren jullie dus op de skipistes te vinden?
“Neen, dat is voor de paasvakantie. Nu zijn Sofie en ik drie dagen gaan wandelen in de Hoge Venen, zonder de kinderen. Dat was echt leuk en 100 procent quality time.”
Twee zaken waren heel belangrijk in je leven: Meulebeke en Sofie.
“Meulebeke was me echt op het lijf geschreven. Het was een verplicht internaat waardoor we snel een hechte bende vormden, er was structuur en discipline en sport was er heel belangrijk.”
“En Sofie leerde ik kennen in mijn tweede jaar en zij motiveerde mij om mijn studies nog ernstiger te nemen. Zij was een grote steun en hielp mij om te zijn wie ik nu ben: een heel gelukkig mens die niets te kort heeft in zijn leven.”
Rodenbachgesprek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
