Ouders van Emma Plasschaert: “Met Kerstmis mag ze gerust pavlova klaarmaken”

Drie jaar na het Deense Aarhus is zeilster Emma Plasschaert in Mussanah (Oman) voor de tweede keer wereldkampioene in de Laser Radial-klasse geworden. Ouders Bart en Griet genoten vanop het thuisfront mee. ““Emma blijft altijd zichzelf. Dat is haar sterkte.”

“Wij hebben alles vanuit België gevolgd”, vertelt Bart Plasschaert, schepen van vrije tijd in Oostende. “Door corona is het zelfs al twee jaar geleden dat we Emma nog zelf hebben zien zeilen. Tijdens dit WK was een bijkomend probleem dat er niet met livetracking werd gewerkt. Daardoor was het moeilijker om alles te volgen. Elke dag was het wachten op uitslagen.” Mama Griet Mees, zelf directeur van het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Oostende, benadrukt dat het op vlak van stress ditmaal best meeviel. “Omdat er geen verwachtingen waren. Emma zag dit WK als een eerste training voor de Spelen in Parijs. Tokio, dat was pas nagelbijten.”

Het WK in Oman werd gekenmerkt door een gebrek aan wind. “Dan weten we vooraf al dat de resultaten erg wisselend zullen zijn en we na twaalf wedstrijden een rekenmachine nodig hebben om de winnaar te kennen”, legt vader Bart uit. “En dat is ook gebleken: niemand won meer dan één onderdeel. Als er meer wind staat, is dat anders. Dan komen de sterkere zeilsters sowieso naar voren. Als er weinig wind staat, is die vaak niet stabiel en verandert ze geregeld van richting. Pas dan is het moeilijk in te schatten. Daar zijn geen wiskundige modellen voor en het zorgt ervoor dat het aspect geluk iets belangrijker is.”

Plasschaert is na de Spelen altijd blijven trainen. “Omdat ze fysiek graag bezig is. Buitensporters kunnen op een bepaald moment niet meer binnen blijven zitten. Emma fietst heel graag. Dat typeert haar en haar vriend Matt. Als zij op reis gaan, liggen ze niet de hele dag op het strand. Wel zijn ze na de Spelen (waar Matt Wearn goud pakte en Emma vierde werd, red.) in de bergen gaan fietsen. En gingen ze, met andere boottypes, een week in Zwitserland varen. Op die manier heeft Emma het watergevoel kunnen behouden. Daarna werkte ze een korte, intensieve stage in het Portugese Vilamoura af, maar dat ze wereldkampioene ging worden, had ik niet verwacht.” Mama Griet knikt. “Ik ook niet, maar wat we wel verwachten, is dat Emma er altijd 100 procent voor gaat.”

Vader Bart vindt de mentale sterkte van zijn dochter een grote troef. “Ze is op dat vlak nog altijd aan het groeien. Zeilen is een fysieke sport, maar het mentale aspect wordt vaak onderschat. Eén slecht resultaat is niet dramatisch, een tweede ook niet, maar een derde wel. Een slecht resultaat sleep je mee. Op dit WK heeft Emma de eerste twee reeksen niet goed gevaren. Vroeger zou ze geblokkeerd zijn. Nu niet. Dankzij de nieuwe sportpsycholoog met wie ze al enkele jaren werkt. Dankzij de nieuwe headcoach, Evi Van Acker. En dankzij de nieuwe kinesisten.” Mama Griet kan het alleen maar beamen. “Los van het sportieve vind ik het een grote troef van Emma dat ze altijd zichzelf blijft. Ze loopt niet naast haar schoenen en blijft altijd vriendelijk en toegankelijk.”

Emma Plasschaert vormt al jaren een koppel met de Australiër Matt Wearn. “Het is haar soulmate”, vertelt mama Griet. “Hij was het die me als eerste WhatsAppte om te zeggen dat Emma wereldkampioene was geworden. Ik stuurde terug: hoe weet jij dat? Wat bleek: hij had de wedstrijd gevolgd via zijn coach die ook in Oman op het water zat. Nog voor de uitslag online stond, wist Matt alles.” Ook papa Bart heeft vaak contact met Wearn. “Hij is net zoals Emma: hij kan zich ongelofelijk focussen en naar een doel toewerken. Zijn gouden medaille was een enorme motivatie voor Emma. De voorbije weken is in de media vaak geschreven dat Emma en Matt na Tokio een tatoeage met de olympische ringen op hun arm hebben laten plaatsen. Matt is nog verdergegaan. Hij heeft zijn 17de en 28ste plaatsen van de eerste dag van de Spelen laten tatoeëren. Dat typeert hem. Hij zat in een verloren positie, maar werd toch olympisch kampioen.”

Voor de eerste keer in jaren zal Emma Plasschaert de kerstdagen in België met haar familie kunnen vieren. “Dat doet veel deugd”, zegt mama Griet. “Enige minpunt is dat Matt, die maar een visum voor drie maanden had, er niet bij zal zijn. Iedereen maakt iets klaar om te eten. Emma zal voor het dessert zorgen. Waarom? Omdat de taken al verdeeld waren en alleen het dessert nog overbleef. (glimlacht) Wat ze precies zal klaarmaken? Geen idee. Maar ik hoop eigenlijk op pavlova (een taart gebaseerd op meringue, red.), iets wat ze in Australië van haar schoonmama heeft geleerd.”

Pas eind maart wacht voor Plasschaert opnieuw een wedstrijd, op Mallorca. “Door corona is het hele World Cup-circuit in elkaar gestuikt”, vertelt papa Bart. “Ze zal de komende maanden vaak trainen in Vilamoura, waar haar coach Mark Littlejohn woont.”

Wereldkampioene worden in een olympische discipline, daar mag financieel wel wat tegenover staan, veronderstellen we. Het tegendeel is echter waar. “Huilen met de pet op”, noemt papa Bart het. “Na haar eerste wereldtitel in 2018 hebben we Emma als ouders financieel zelfs nog wat extra moeten ondersteunen. Gelukkig heeft ze een aantal solide sponsors gevonden die haar mee op weg helpen. En sinds 2020 moet Emma haar materiaal niet zelf meer betalen. Intussen heeft ze ook haar studies voorlopig stopgezet, zodat ze volledig voor haar carrière kan gaan. Deze wereldtitel komt wel op het juiste moment, want haar sponsorcontracten en de ondersteuning door Sport Vlaanderen lopen eind dit jaar af. Maar sowieso zal Emma niet rijk worden van het zeilen.”