Op haar dertigste heeft Emma Meesseman al zoveel verwezenlijkt in het basket dat we al gerust de term ‘levende legende’ mogen gebruiken. De nuchtere en verbeten Ieperse mag dan ook volledig terecht de titel van West-Vlaams Ambassadeur aan haar al indrukwekkende palmares toevoegen.
Het kan haast niet symbolischer. Op het moment dat in Roeselare de titel voor West-Vlaams Ambassadeur 2023 wordt uitgereikt, geeft de 30-jarige Ieperse op dat eigenste moment het beste van zichzelf in Hongarije, tijdens een basketbalwedstrijd tegen de nummer twee in de EuroLeague Women. De ploeg komt voor haar altijd op de eerste plaats, het is Emma ten voeten uit. Als we haar spreken, klinkt ze verrast. “Eerlijk, ik had het niet verwacht”, aldus Emma. “Ik dacht dat het Wim Willaert zou worden, maar ik ben oprecht vereerd met deze titel. Ik ben er heel preus op. Ook al omdat het niet louter gebaseerd is op wat we puur op het veld doen.”
Het typeert Emma als geen ander. Het afgelopen jaar heeft ze zowat alles gewonnen wat er te winnen valt binnen haar vakgebied, en toch benadrukt ze in elk interview dat ze alleen maar kan uitblinken dankzij de mensen rondom haar. Mocht Emma überhaupt al een ego hebben, dan blijft dat netjes in de kleedkamer. Ook al omdat ze daar met haar verbetenheid en gedrevenheid geen tijd voor heeft op de court. Daar telt maar één ding: de groep naar de overwinning stuwen. Want op haar lauweren rusten, dat zit er niet in, zelfs met een al ronduit indrukwekkend palmares.
Meest waardevolle speelster
Dat palmares heeft ze dit jaar nog stevig aangedikt. Dit voorjaar stootte ze met de Belgian Cats als groepswinnaar door naar het EK, met Emma als topscorer. In april won ze met haar ploeg Fenerbahçe Alagoz Holding de EuroLeague en werd ze ook nog eens verkozen tot MVP (de titel voor meest waardevolle speler, red.). In diezelfde maand verzilverde ze de Turkse kampioenstitel.
Al was hét orgelpunt ongetwijfeld het Europees Kampioenschap in Israël en Slovenië. In de kwartfinales slaagde Emma erin om de eerste triple double uit de EK-geschiedenis op te tekenen, waarbij ze telkens dubbele cijfers haalde wat punten, rebounds en assists betreft. Na een zinderende finale pakten de Belgian Cats het goud en toonden ze aan dat ze klaar zijn om op de volgende Spelen revanche te nemen voor de nipt verloren kwartfinale op de vorige Olympische Zomerspelen in 2021.
Ook dit najaar blijkt Emma in bloedvorm. Afgelopen maand wonnen de Belgian Cats hun tweede kwalificatiewedstrijd met hun ruimste zege ooit, om met Fenerbahçe ongeslagen door te stomen naar de top van de EuroLeague. De cijfers van Emma in die competitie zijn dan ook ronduit indrukwekkend, met recent alwéér een triple double.
Kijken we wat verder terug in haar carrière, dan zien we een absurd straffe lijst met titels, waaronder die van meest waardevolle speelster in de finale van de WNBA (in 2019 werd ze kampioen met de Washington Mystics, red.), als eerste Europese speelster ooit overigens. Onthaald op het Witte Huis, het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap ontvangen of de titel Belgische Sportvrouw van het jaar. Het lijstje met huldigingen is eveneens eindeloos.
“Deze zomer heb ik eindelijk wat tijd gehad om ervan te genieten, want ik heb niet altijd tijd om erbij stil te staan. De jaren vliegen voorbij. Ik denk dat ik alles pas ten volle ga beseffen na mijn carrière. Maar door weer even thuis te zijn, heb ik gezien hoe groot de liefde voor het vrouwenbasket geworden is.”
In tegenstelling tot andere Belgische spelers in andere sporten op wereldniveau, wordt Emma niet omringd door een batterij PR-mensen of een management waarbij status of imago het hoogste goed is. Integendeel, interviews geeft ze nog altijd aan de keukentafel in haar ouderlijk huis, waar de trotse opa Willy over de middag komt binnenwaaien en het enige wat telt is de sport, niét het geld. Ook al komen ze vaak financieel zeker in de VS niet aan de hielen van hun mannelijke tegenhangers, toch ontbreekt het Emma nooit aan grinta of vechtlust op de eiken vloer van het basketbalveld. Elke wedstrijd wil ze winnen. Voor de eer.
“De jaren vliegen voorbij. Ik denk dat ik alles pas ten volle ga beseffen na mijn carrière”
Emma is een voorbeeld voor elk jong meisje dat geconfronteerd wordt met het idee dat een bepaalde sport voor mannen is, of dat ze het maar bij een hobby moet houden. Nee, ze is het levende toonbeeld voor meisjes maar ook jongens in elke uithoek van (West-)Vlaanderen dat ze het wél kunnen maken op wereldniveau, en dat ze als wereldburger tegelijkertijd ook nog vol trots kunnen terugkijken op hun roots. “Nu al komen jonge kindjes op mij afgestapt, om te zeggen dat ze beter willen worden dan ik. Dat vind ik fantastisch! Dan zeg ik dat ik bij hen in de tribune zal zitten. Zelf had ik als kind ook nooit durven dromen waar ik vandaag zou staan. Meer nog: zelfs voor het EK had ik het idee aan goud weggelachen.”
Méér dan een West-Vlaming
Wat haar evenzeer siert, is dat ze haar West-Vlaamse tongval nooit wegsteekt. Hoewel de stad Ieper haar nog altijd niet de titel van ereburger heeft toebedeeld, is ze een trotse inwoner van de Kattenstad en draagt ze dat overal uit. “In Europa ben ik een Belg, in België een West-Vlaming en in West-Vlaanderen een Ieperse”, aldus Emma. “Hier loop ik ook ongestoord rond. Mijn opa was cafébaas, mijn pa is kinesist, dus kennen ze me altijd als dochter of kleindochter van. Ik promoot Ieper ook geregeld in het buitenland. Alleen al voor de chocolade willen ze graag naar hier komen. Als ik pralines meeneem, dan gaan die nog geen dag mee in de kleedkamer.” (grijnst)
Emma hamert er overigens ook steevast op dat ze méér is dan West-Vlaming. Door in zoveel diverse ploegen en competities te spelen, van Rusland tot de VS, heeft ze geleerd dat mensen méér zijn dan hun afkomst, ras of gender. “Spelen over de hele wereld heeft mijn blik echt verruimd, ook op cultureel vlak. Ik ben dankbaar dat ik zoveel persoonlijkheden en inzichten mag leren kennen dankzij het basketbal. De wereld is zoveel groter dan ons land of Europa. Dat vanop de eerste rij mogen zien, zie ik echt als een persoonlijke verrijking. Maar ik wil vooral mezelf blijven en niet naast mijn schoenen lopen. Integendeel, dat zou ik verschrikkelijk vinden. Ik blijf het liefst gewoon Emma. Just Emma.” (lacht)
West-Vlaams Ambassadeur 2023
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
