Christa Merckx, de levensgezellin van Fons – een vriend des huizes van Michel Van den Brande die een paar weken geleden overleed aan hartfalen, is enorm ontroerd door het mooie eerbetoon voor haar man . “Dankzij die defibrillatoren met zijn foto op zal Fons niet snel vergeten worden. En misschien opent het wel de ogen dat die mugdienst onmisbaar is in een drukke toeristische badplaats als Blankenberge”, zegt ze. Over Van den Brande zelf heeft ze niets dan lof. “Die man heeft echt een hart van goud.”
Michel Van den Brande liet onlangs via Facebook weten dat hij een bestelling plaatste voor tien AED-toestellen. Die wil hij tegen 1 juli, de start van de zomervakantie, laten plaatsen op strategische locaties waar iedereen er dag en nacht bij kan. In de hoop dat ze misschien levens zullen redden, zoals dat van zijn boezemvriend Fons misschien gered had kunnen worden. Diens levensgezellin Christa is ontroostbaar.
“Ik voel me zo ontzettend leeg zonder Fons”, zegt ze aangeslagen. “Het is precies alsof er een stuk uit mijn hart werd gerukt, alsof een stukje van mezelf van de ene op de andere dag werd weggenomen. Want Fons was gewoon mijn hele wereld. We konden geen uur zonder elkaar.” Ze liet een mooie gedenksteen met pakkend opschrift maken om op zijn urnezerk te zetten. “Voor heel de wereld was je een vriend, voor mij was je de hele wereld”, prijkt er op. “Ik weet zeker dat je Fons zelf ook onmiddellijk in je hart zou hebben gesloten. Hij was gewoon een superaardige man. Heel innemend ook”, aldus Christa.
Over de vriendschap tussen haar Fons en de bekende stellingbouwer heeft ze niets dan mooie woorden. “Die vriendschap was puur en onvoorwaardelijk. Altíjd stonden die twee voor elkaar klaar. Ze zouden voor elkaar door een vuur zijn gegaan. Zonder veel woorden wisten ze heel goed wat ze aan elkaar hadden”, zegt Christa vol overtuiging.
Bullebak
Christa en Fons leerden Van den Brande en zijn Sofie tien jaar geleden kennen in Blankenberge. “Het klikte gewoon vanaf het eerste moment”, zegt Christa. “Sofie en Michel zaten die middag toevallig naast ons op het terras van brasserie d’Herberghe en zo zijn we als aangespoelde aan de praat geraakt. Wij waren eigenlijk van Aalst afkomstig. Ik heb Fons daar leren kennen doordat we in dezelfde straat woonden. Maar Blankenberge was ondertussen onze nieuwe thuis geworden. We hadden de stad in onze harten gesloten.”
“Misschien wat raar om te zeggen, maar door corona waren we met ons vieren nog dichter naar elkaar gegroeid. We waren onafscheidelijk in die periode. We vormden één bubbel en kropen graag dicht bij elkaar. Sofie en ik kookten dan om beurten. Michel is verlekkerd op mijn ‘konijn op z’n Vlaams – met donker Kasteelbier’. Nee, corona was voor ons eigenlijk een hele mooie periode die ik altijd zal blijven koesteren. Als ze een paar pinten op hadden, drumde Fons met twee soeplepels op tafel en danste Michel de Boogie. Fons keek precies ook op naar Michel, op restaurant bestelde hij altijd hetzelfde als hij.”
“Wat Michel denk ik zo bij Fons op prijs stelde, is dat hij Michel echt apprecieerde voor wie hij is”, gaat Christa verder. “Wij kenden Michel namelijk al van vóór The Sky is the Limit. De bullebak waar de mensen hem soms voor aanzien, daar klopt helemaal niets van. Michel heeft een ruige bast maar een peperkoeken hartje.”
Sirenes
“Ons laatste etentje samen, was op de avond voor het gebeurd is. Ik had die avond lekker gekookt voor de 60ste verjaardag van Michel, mijn mooiste taart ooit gebakken… Kortom een zalige avond gehad – geen haar op ons hoofd dat eraan had durven denken dat het Fons’ laatste avondmaal was. Toen hij de volgende morgen de deur uit liep, waren zijn laatste woorden ‘tot straks’… Er is geen straks meer gekomen…” Christa had die morgen een soort voorgevoel. “Ik hoorde de sirenes en dacht gek genoeg meteen aan Fons.”
Fons was mijn hele wereld, we konden geen uur zonder elkaar
Sindsdien leeft ze in een waas van verdriet. “Het voelt alsof ik zelf ook niet meer echt leef”, zegt ze. Haar man werd nog drie dagen in een kunstmatige coma gehouden. “Drie dagen heeft hij tussen leven en dood gezweefd. Toen ze op de derde dag vroegen of ze de machines mochten afzetten, was dat de moeilijkste keuze waar ik in mijn leven ooit voor heb gestaan. Maar ze konden Fons niet meer redden. Hij was al hersendood.” Christa week in die laatste momenten niet meer van zijn zijde. “Ik heb mijn hoofd nog op zijn borst gelegd en hem wel duizend keer gezegd dat ik van hem hield. Ik was nog niet klaar om hem los te laten.”
Of ze het een geruststellende gedachte vindt dat Fons’ foto op de AED-toestellen van Van den Brande zal prijken? “Het zal niet pijnlijk zijn om op die manier voortdurend aan Fons herinnerd te worden”, zegt ze resoluut. “Het geeft mij juist een gevoel van aanwezigheid en troost. Fons zal op die manier niet snel vergeten worden, en ik vind ook dat wat er gebeurd is een gezicht mag hebben. De ogen zullen misschien eens opengaan, want mocht Blankenberge nog een mugdienst gehad hebben, was Fons er waarschijnlijk nog geweest. Toen hij werd weggevoerd, had hij terug even een hartslag…”
Voor altijd leeg
Twee weken later zou Fons 74 zijn geworden. Christa werd er ondertussen 60, zonder Fons aan haar zijde. “Ik had me mijn verjaardag helemaal anders voorgesteld”, zucht ze diep. “Die gedachte ‘nooit meer’, ik kan daar moeilijk mee om. Mijn leven zal alleszins nooit meer hetzelfde zijn en ook de zee zal er allicht nooit meer zo mooi uitzien als mét Fons. Mensen zeggen me dat ik vooruit moet en dat de pijn wel zal verzachten. Maar ik kan mij op dit moment gewoon niet voorstellen dat dit verdriet ooit slijt. De leegte die ik voel is moeilijk onder woorden te brengen.”
Christa en Fons waren al 28 jaar gelukkig samen. “Fons was 14 jaar ouder dan ik. Ik ben van hetzelfde geboortejaar als Michel: van 1961. We vertoefden in kringen van mijn leeftijd, en Fons voelde en gedroeg zich ook nog jong. Fons en ik waren zó gelukkig samen. Niemand zal hem ooit kunnen vervangen, zijn stoel zal altijd leeg blijven”, besluit Christa.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
