Met die pet op haar hoofd ziet ze er een tikkeltje stoer uit en haar oranje pak kan na een lange werkdag al eens zwart zien van het vuil. Maar eenmaal thuis trekt Sabrina Matthys (28) gewoon weer haar favoriete jurk en hoge hakken aan. “Met de ophaalwagen rijden geeft mij een machtig gevoel.”
Maak kennis met Sabrina, de enige vrouw onder de honderddertig afvalophalers bij intercommunale IVBO. Als we ‘de mannen van de vuilkar’ mogen geloven, is Sabrina een blijvertje. “Pas op, de job als lader is echt niet te onderschatten hoor”, waarschuwt ze meteen. “Een volle huisvuilzak weegt tot 15 kilo, en ik zwier ze soms tot wel vier tegelijk – aan elke hand twee – in de kar. Ik hoef zeker niet onder te doen voor mijn mannelijke collega’s”, klinkt het trots. Sabrina laat prompt haar spierballen zien. “Ondertussen ben ik ook al drie maanden bezig hé. Ik voel het verschil wel”, grijnst ze.
– 18 graden
Sabrina groeide op in Geel. “Hoe ik in Blankenberge beland ben? Ik ben al zo dikwijls in mijn leven verhuisd. ’t Zot in de kop krijgen, noemen ze dat bij ons. En mijn job veranderde dan telkens mee. Zo ben ik een tijdje diepvriesmagazijnier geweest: elke dag gaan werken bij min 18 graden, brr… Ik was niet de enige vrouw die dat werk deed hoor, maar toch wel een van de weinige”, vertelt Sabrina. In de Brico leerde ze dan weer verf mengen. “Terwijl ik eigenlijk een diploma kinderverzorgster heb”, glimlacht ze. “Maar kijk: kinderen zijn zót van de ophaalwagen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat er naar ons gezwaaid wordt.”
Sabrina is trotse houder van een CE-rijbewijs. “Als trucker de baan op, daar droomde ik als klein meisje al van. Aanvankelijk reed ik vooral ’s nachts: zalig, zo weinig verkeer. Op mijn nieuwe job bij IVBO kwam ik de eerste dagen met hoofdpijn thuis. Dodehoekcamera’s, je achteruitkijkspiegels, je laders; er is zó veel om in het oog te houden als je met de ophaalwagen rijdt. Maar ik voel mij machtig als ik achter dat stuur kruip.”
Loon naar werken
Haar nieuwe werkgever was overigens niet zomaar lukraak gekozen: toen ze een jaar of 17 was, deed Sabrina al eens een vakantiejob in de afvalophaling. “De max, vond ik dat. En dus dacht ik er niet lang over na toen ik in de krant iets zag staan over een opendeurdag bij IVBO. Ik ben er gewoon op af gegaan en niet veel later kon ik al aan de slag”, klinkt het.
Niet achter de laadbak gaan staan als het persmechanisme draait: een gouden tip die Sabrina meekreeg op haar eerste werkdag. “Ja, het kan een vuile job zijn, een douche op het werk is dan extra welkom. Het voordeel is wel dat ik als enige vrouw een hele kleedkamer voor mij alleen heb”, lacht Sabrina. “’t Zijn soms lange dagen, en misschien ga ik het in de winter, als het nat en koud is, níet meer zo leuk vinden. Maar in deze tijd van het jaar is het fijn om buiten te zijn. Het is loon naar werken, en er steekt ook best wel veel afwisseling in deze job. Als verkoopster zou ik me vast binnen de kortste keren vervelen.”
Geen halve man
De uitspraak da’s mannenwerk, daar krijgt Sabrina de kriebels van. “Hoe meer ze dat zeggen, hoe meer ik als vrouw getikketakt ben om het tegendeel te bewijzen. Ik ben ook geen halve man hé – ik ben mijn hele leven al verzot op juweeltjes, ga graag op stap op hoge hakken. Maar om die IKEA-kast in elkaar te zetten of dat hondenhok bijeen te timmeren, daar heb ik echt geen man voor nodig hoor. Dat doe ik zelf wel. Misschien heeft het er iets mee te maken dat mama altijd in een rolstoel heeft gezeten: zo móest ik wel mijn plan leren trekken”, aldus Sabrina.
“Een van de voordelen is dat ik als enige vrouw een hele kleedkamer voor mij alleen heb”
Op ronde werd ze al aangesproken als ventje. “Ik draag meestal een pet, omdat mijn haar anders de hele tijd in de weg zit. Daardoor zie ik er inderdaad misschien wat stoer uit”, glimlacht ze. “Maar het is vooral opvallend hoeveel mensen er grote ogen opzetten als ze mij bezig zien. Goed bezig! roepen ze dan. Tuurlijk; ’t is toch niet omdat ik een vrouw ben, dat ik mijn job níet goed zou doen? Een oudere dame die op straat met haar hondje aan het wandelen was, werd opeens heel boos op mijn chauffeur: Je laat dat meisje al het zware werk doen! Ik antwoordde haar dat ik zélf voor deze job gekozen heb, en dat het allemaal best meevalt. (lacht) Maar wel lief natuurlijk dat die mevrouw het zo voor mij opnam.”
De female touch op Sabrina’s werk komt niet van haarzelf, maar van haar mama. “Mama bakt graag wafeltjes voor de mannen”, lacht Sabrina. “Weet je, het maakt toch ook helemaal niks uit wat voor werk je doet, zolang je ’t maar grààg doet. Dan wordt het niet zo snel een sleur. Bij IVBO voelde ik mij bovendien van de eerste dag welkom.”
Nieuwe lader-chauffeurs welkom
Bij IVBO horen we dat Sabrina op de momenteel 120 lader-chauffeurs de enige vrouw is, maar dat – ongeacht het geslacht – de combinatie van lader én chauffeur moeilijk te vinden blijft. “De bereidheid om te laden ligt een stuk lager dan om te rijden. Afvalophalers die, zoals Sabrina, bereid zijn om te laden én over een C-rijbewijs beschikken, liggen dus inderdaad niet zomaar voor het rapen. Voor de komende jaren verwachten we ons aan een grote uitstroom van medewerkers die met pensioen vertrekken”, zegt directeur logistiek Thomas Bisschop. Iedereen is bij IVBO dus ook zeker welkom als lader-chauffeur. “Sollicitanten mogen het werk niet onderschatten. De job als lader is een heel fysieke job. Maar als je bereid bent om te werken, kan iedereen met een beetje fysiek dit aan”, is Bisschop overtuigd.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
