Na meer dan 40 jaar kersverse ouders geholpen te hebben in het AZ Sint-Lucas in Assebroek ging vroedvrouw Greet Verstraete (63) woensdag met pensioen. In een van haar laatste nachtshifts stond ze aan de zijde van Hanne, haar dochter die in haar voetsporen treedt als vroedvrouw.
Zeker 5.000. Misschien 6.000. En het kunnen er nog meer zijn. Hoeveel kindjes vroedvrouw Greet Verstraete hielp geboren worden, weet ze niet. “Hou het op enkele duizenden”, lacht ze. Na een carrière van meer dan 40 jaar, waarvan ze de laatste tien jaar uitsluitend de nacht deed, zwaaide Greet afgelopen woensdag af. “Op 1 augustus 1983 begon ik op de dienst materniteit en verloskunde in het AZ Sint-Lucas en ik ben er daarna mijn hele leven gebleven”, vertelt ze. “Nooit heb ik een andere werkgever gehad.”
“In die veertig jaar heb ik veel zien veranderen, vooral de toename van de administratie. Het werk aan het bed bleef hetzelfde, maar die computer moest steeds meer mee. Maar ik heb het altijd graag gedaan, tot op mijn laatste dag. Mijn drijfveer? Ik wilde de aanstaande ouders helpen om als gezinnetje naar huis te kunnen gaan. Ik heb altijd mijn best proberen te doen. Ik ben heel tevreden over mijn carrière, waarbij ik altijd in een uitstekend team heb kunnen werken. Alleen ben je niets, zeker niet in een ziekenhuis.”
“Aanstaande ouders wilde ik helpen om als gezinnetje naar huis te kunnen gaan”
In dat team kreeg ze er in 2015 een heel bijzondere collega bij: dochter Hanne Coopman. “Of ik haar gepusht heb? Integendeel. Op een dag vroeg ze me of ik wilde meegaan naar de opendeurdag van het KHBO, om eens informatie in te winnen om vroedvrouw te worden. Mijn eerste reactie was: je zal dat toch niet doen? Je heb toch van je mama gezien wat het inhoudt? Vroege en late shifts, één weekend op de twee aan het werk… Toch was ze zeker. Toen we bij het KHBO aankwamen, zwaaide ze meteen naar een vriendin die in de ingang stond. Toen wist ik het zeker: ja, ze wordt ook vroedvrouw.”
Samenwerken met je kind op dezelfde dienst: het is een zeldzaamheid, en zeker een unicum bij AZ Sint-Lucas. “Het blijft in de eerste plaats mijn dochter, hé. Toch zijn we altijd professioneel gebleven. Soms lag het op Hannes lippen om me tijdens het werk aan te spreken met mama, maar dan herpakte ze zich snel en noemde ze me Greet.”
Vorig week woensdag, bij een van haar allerlaatste nachten, stonden moeder en dochter samen op de rol. “Voor mijn dochter was dat blijkbaar emotioneler dan voor mij. Mama, onze laatste nacht samen, zei ze geregeld. Het zal mijn leeftijd zijn, zeker?” (lacht)
“En nu? Ik laat alles op me afkomen. Mijn dochters Hanne (33) en Jolien (35) zorgden voor vier kleinkinderen, twee van vier jaar en twee van één jaar, en die zal ik nu wel meer zien. Verder wil ik alles meer op het gemak doen. Vroeger moest ik snel-snel kuisen of boodschappen doen, maar ik wil nu vertragen. Mijn grootste wens is om gezond te blijven en nog lang van het leven te kunnen genieten met mijn man Johan en onze familie. En via mijn dochter zal ik wel horen hoe het op ‘t werk gaat.” (lacht)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
