Café In Den Skjeven Noek stond jarenlang bekend als ’t Schuttershof, maar in een zotte bui werd de naam veranderd. Nancy Cottyn (56) is nu al 22 jaar de waardin in het café waar ook nog haar grootmoeder en moeder achter de toog stonden. “We zijn een uitstervend ras”, zegt ze over de cafébazen.
Café In Den Skjeven Noek bevindt zich op de hoek van de Kattenstraat en de Handboogstraat. “Deze coté van Roeselare heet hier ’t Fort”, weet Nancy. “Zoals je Krottegem of de Nieuwmarkt hebt, is dat hier ’t Fort. Ik herinner me nog toen ik kind was dat hier aan de overkant nog huisjes stonden. De mensen zaten ook veel buiten, er was altijd wel wat ambiance. En het café was daarbij de draaischijf.”
Start met de Batjes
In de jaren vijftig was de grootmoeder van Nancy er actief. “En mijn moeder is hier begonnen in 1966, mijn geboortejaar, en heeft het uitgezongen tot 1990. Mijn pa is toen gestorven en zoals wel meer dochters uit een café had ik gezworen nooit zelf café te houden. Maar in 2001 was het toch zover. Ik had altijd in een bakkerij in ’t stad gewerkt, die hielden er mee op. Ze konden me toch uiteindelijk overtuigen om café te gaan houden en met de Batjes in Roeselare zal het ondertussen al 22 jaar zijn dat ik hier sta”, zegt ze met de glimlach.
Al die jaren heette het café ’t Schuttershof, maar daar kwam uiteindelijk toch verandering in. “Dat is eigenlijk wat begonnen als grap. We zijn hier op de hoek gelegen en alles aan dit gebouw is eigenlijk schots en scheef. We hebben toen gevraagd aan de brouwer of een naamsverwisseling kon en die is er dus gekomen.”
De Sierbuikjes
Het café is ook de thuishaven van de carnavalsgroep De Sierbuikjes, 34 leden sterk. “Eigenlijk bestonden die Sierbuikjes al eerder dan de carnavalsgroep. Er zaten hier nog wat klanten die niet zonder trots een buikje droegen, zo gingen ze zichzelf de Sierbuikjes noemen. En uiteindelijk zijn we ook het carnaval binnen gerold. Ook dit jaar namen we opnieuw deel aan de stoet, we wonnen overigens de eerste prijs met onze wagen. Daar aan de muur hangen de prijzen die we al binnen haalden. En volgend jaar zal een van onze leden meedingen in de verkiezing. Jaarlijks organiseren we ook een eetfestijn om wat geld in het laatje te brengen.”
Ook een piekclubje huist in de herberg. “Ze spelen hier graag darts. Maar daar is geen klassement aan verbonden of zo, het is gewoon allemaal voor de leute. Zoals zo veel zaken die hier gebeuren. We organiseerden ook vaak een verrassingsreis, maar na corona is alles ook zoveel duurder geworden. Je moet het wat democratisch kunnen houden. Het caféleven op zich is ook heel veel veranderd. De late uurtjes zijn er uit. Zelf hebben we op woensdag en zondagnamiddag en -avond onze sluitingsdagen, elk ander moment gaan we om 10 uur open en blijven we doorlopend open. Maar een nachtcafé zijn we eigenlijk nooit geweest.”
Doos vol rouwprentjes
De klanten zijn meestal mensen uit de buurt. Of gasten die hier vroeger gewoond hebben en graag nog eens terugkeren. “Echt jonge gasten zien we hier niet, ons cliënteel bestaat uit dertigers en ouder. In corona zijn we er ook heel wat kwijt gespeeld. Ik heb toen tijd gehad om alles eens op orde te zetten, ik had ondertussen ook al een doos vol met rouwprentjes. Het valt ook op hoe goed de mensen hier aan elkaar hangen. En als cafébazin heb ik een band met iedereen. Iedereen praat hier met iedereen. De mensen hebben elkaar hier graag.”
Sinds de Kattenstraat tot fietsstraat is omgetoverd geldt er eenrichtingsverkeer. Voor de deur kan Conny – die met Jürgen Nuytten getrouwd is – ook jaarlijks haar terras uitstallen. “Maar het mag dan stilaan beter weer beginnen worden, in dit weer heeft het weinig zin. Iedere zomer, dit jaar op zaterdag 26 augustus, laten we de straat afsluiten en geven we hier buiten een barbecue. Daar komt wel 200 man op af, de opbrengst is voor onze carnavalsorde. Maar het toffe is dat iedereen dan helpt, ze doen dat spontaan.”
Geen vierde generatie
Bij ons bezoek blijkt dat Nancy ook te midden haar klanten staat. “Ik ben sowieso sociaal en familiaal van karakter. Ik ben er dan ook in geboren. Je moet goed kunnen luisteren en af en toe eens bemiddelen, maar we hebben hier goede klanten. Uiteraard is er wel eens heimwee naar de tijd van toen, met de accordeon of de jukebox. Maar tijden veranderen. Mijn grootmoeder is 97, mijn ma is vijf jaar geleden gestorven. Dat zijn al drie generaties en daarin is veel veranderd. Een vierde generatie zal er allicht niet komen”, zegt Nancy, terwijl dochter Shanna Hannon het café net komt binnen gewandeld. Achter de toog prijkt ook een foto van kleinzoon Thiago Horelbeke in een kart. “Hij is nog maar begonnen met de sport, maar die foto past hier wel goed.”
Ook heel wat decoratieve elementen zorgden zopas voor een paassfeer in In Den Skjeven Noek. “Ook met Valentijn en kerst laat ik me eens helemaal gaan, ik heb hier een zolder vol met leuke spulletjes en die haal ik met plezier naar beneden.”
Parkconcerten
Voor een sociale madam als Nancy was corona hard om dragen. “We konden buiten met de nodige afstand wel eens een klapke slaan, maar voor de rest zat je tussen vier muren. We zijn wat gaan fietsen, dat doe ik al eens graag. En verder ook eens een kruiswoordraadseltje invullen. Mijn man was gaan werken en ik zat hier. Gelukkig had ik nog mijn hondje als gezelschap.”
In het café komt al eens ander volk als er de parkconcerten zijn. “Dan komen hier eens andere mensen binnen, of nemen ze een plaatsje in op ons terras. Iedereen met goede bedoelingen is hier altijd welkom. We willen het hier vooral leuk houden, er wordt hier wat af gelachen. Al is er ook eens minder nieuws natuurlijk, zoals vaste klant Linda die in een brand bleef. En de vele mensen die we sinds corona moesten afgeven. Die mensen mis je toch echt.”
Volgende week:‘t Stil Ende in Izegem.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
