Café De Tonne in de schaduw van de Sint-Petrus en Pauluskerk is al 13 jaar lang de werkhabitat van Fabienne ‘Fabbie’ Degryse. Het is de thuis van biljarters, kaarters en Club Brugge-fans, maar ook van mascotte Mano, vernoemd naar de overleden ouders van Fabienne.
Het is nu 12 jaar geleden dat de ouders van Fabienne Degryse overleden. “Mijn pa was mee met ons op reis in Gran Canaria, ons jaarlijkse vakantie-adres waarvan we nu pas ook terug zijn. Hij is daar gestorven aan een hartaderbreuk. Hij was al 30 jaar gescheiden van mijn moeder. Toen we haar het nieuws doorbelden, had ze een rare reactie in huis: “dan zal ik ook niet lang meer leven”. Voelde ze dan iets? We zullen het nooit weten, maar twee maanden later was ze gestorven aan een zeldzame ziekte. Mijn pa was amper 67, mijn moeder 64 jaar. Op dat moment kwam Mano bij ons, een Engelse Cockerspaniël. De MA staat voor Mauricette, de NO voor Norbert, de namen van mijn ouders. En ondertussen is Mano de mascotte van het café geworden. Van klant Freddy krijgt hij picknicken, hij weet perfect in welke zak hij die bewaart. En Jacky koopt hondensnoepjes voor hem. Hij is ook erg verwend. Bij andere klanten gaat hij tegen het been wrijven, het sein om een wandeling te doen rond de kerk. En dat doen die mensen dan ook, Ronny Arents en Danny Plasschaert zijn de vaste wandelvrienden van Mano. Die doen dan met hem een toertje rond de kerk.”
Veel verdriet gezien
De ouders van Fabienne (49) hielden nog café, maar dat was nog voor ze geboren was. “Het zit dus bij mij wat in het bloed. Met mijn eerste man hield ik nog Café Amadeus open in de Hendrik Consciencestraat.” Maar daarna zocht Fabienne andere professionele uitdagingen. “Ik heb tien jaar lang in het rusthuis gewerkt. Ik deed er van alles, van helpen in de keuken over het vervoer van de dagverblijvers tot de begeleiding naar het mortuarium. Ik zag er ook veel verdriet, dat begon toch in de kleren te kruipen. Ik ben vervolgens nog vier jaar gaan poetsen, maar het respect dat je daarvoor krijgt, is niet bijster hoog. En toen hoorde ik dat De Tonne over te nemen stond. Ik raakte er snel uit met de vroegere uitbaatster Kelly Soenens en zo was het nu op 1 oktober al 13 jaar dat we hier het café runnen.”
“Coronadipje overwonnen dankzij ventje en schoonzoon die café in ’t nieuw staken”
Fabienne krijgt daarbij de hulp van haar partner Jean-Pierre Carpentier die ook nog twee dagen per week als technicus in het Fabriekspand werkt. “En op drukke momenten kunnen we ook rekenen op mensen van onze clubs, die eens een handje toesteken.”
Bij Fabienne, die ook als leutemaker bekend staat bij haar cliënteel, staat een tapbiljart. “We hebben één ploeg in competitie, maar er wordt ook gewoon veel gebiljart bij ons. Net als er veel gekaart wordt. Op zaterdagvoormiddag zitten hier een tweetal tafels met mensen die gewoon met elkaar afspreken en dat durft wel eens uit te lopen tot na de middag. We nemen ook deel aan de RIC-kaarting, een competitie tussen diverse cafés uit het Roeselaarse. Onze kaarters spelen zowel thuis als op verplaatsing.”
Overleg met collega’s
Vroeger was De Tonne ook een officieel Club Brugge-lokaal. “Maar toen de mensen van ‘nummer 49’ zijn vertrokken, zijn de fans wel gebleven. Er komen bij ons heel wat mensen kijken naar de wedstrijden van Club. Wim Santy, die nu geveld is na een hersenbloeding, is daar een van de drijvende krachten. Als eerbetoon aan hem wilden we ook de foto bij de Club-vlag nemen. Tijdens de matchen van Club organiseren we een kleine pronostiek. De helft van de opbrengst gaat naar de winnaar, de andere helft gaat naar een spaarpotje waarmee we dan op de laatste zondag van juni een etentje geven.”
Google Streetview was het bewijs: de auto van een klant stond geparkeerd voor het café
In de zomer is er voor het café en naast de kerk ook ruimte voor een terras. “Je kan er genieten in de zon of in de schaduw van de bomen. We zijn naast de kerk gelegen, maar het is niet zo dat je nog de grote massa mag verwelkomen na een begrafenis of een huwelijk. Hier in het centrum zijn we nog met drie cafés. Naast ons zijn dat café ’t Torentje en De Gilde. Op mijn vrije dagen, maandag en dinsdag, passeer ik wel eens bij de collega’s. We zijn ook in onderling overleg. We hanteren allemaal nog de prijs van 1,80 euro voor een pintje, maar dat is eigenlijk niet langer houdbaar. Het ligt ook gevoelig, maar misschien komt een stijging er met de jaarwisseling.”
Op vrijdag 17 december is er ook opnieuw de kerstmarkt. “Het eerste jaar hebben we nog in de tent gestaan, nu blijven we gewoon in het café en laten de tent aan de verenigingen. We hebben zanger Marcel uitgenodigd, de Rumbekenaars weten ook dat er bij ons altijd een gezellige avond te beleven valt.” En Fabienne, die aan de overkant van het Kerkplein een flat betrekt, heeft eigenlijk ook een zanger in huis. Jean-Pierre blijkt ook een getalenteerd zanger, maar door stemproblemen komt hij niet meer tot optreden. “En hij kan ook goed koken, want hij is kok van opleiding”, steekt Fabienne verder de loftrompet. We hebben ook een korte periode geprobeerd om eten te serveren, maar dat matchte niet met de andere klanten. Nu serveren we de gewoonlijke cafésnacks.”
Met grasmaaier op café
In de coronalockdowns had Fabienne het ook moeilijk. “Ik zag het eerlijk gezegd niet meer zitten. De man van mijn oudste dochter (Fabienne is de mama van Patty en Bo) monterde me op en stelde voor om het café op te knappen. Uiteindelijk is hij er samen met Jean-Pierre weken aan bezig geweest, enkel de vloer is dezelfde gebleven.”
In De Tonne komen veel vaste klanten over de vloer en die hebben ook hun verhalen. “Jammer genoeg zijn we ook al heel wat mensen verloren. Mensen met wie we veel plezier gemaakt hebben. Een anekdote over Geert Vermandere was dat hij nadat hij ergens het gras was gaan maaien met zijn grasmachine over het Kerkplein wandelde en die voor onze deur parkeerde om iets te komen drinken. Ook Marc Vandecasteele was iemand die altijd wel een nieuwtje had. Maar hij verraadde zichzelf ooit eens bij zijn vrouw door te zeggen dat zijn auto op Google Streetview stond voor het café.”
Café De Tonne is open van woensdag tot en met zondag vanaf 9 uur. “Doorlopend, al merken we dat sinds corona de late uurtjes uitblijven. Tegen 23 uur gaan de meesten nu naar huis, vroeger was dat ook tijdens de week vaak na middernacht. En straks gaan we op zondag maar om 9.45 uur meer open. Een aanpassing omdat er dat eerste uur maar weinig volk op de been is. Maar na 13 jaar en ondanks een coronadipje doe ik het nog altijd graag. Ik zou wellicht niet meer in loondienst kunnen werken…”
Volgende week: In de Versche Moed in Westrozebeke.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
