Moetje Monique en haar zoon Christof runnen al elf jaar samen café De Weegbrug langs de Brugsesteenweg. Naast truckers die er stoppen om hun lading te laten wegen, zijn er ook veel vaste klanten die er voor zorgen dat de sfeer met een grap en een grol nooit ver weg is.
Christof Bullinck, die binnen een week zijn 42ste verjaardag viert, was zelf jarenlang vrachtwagenchauffeur. “Maar na een zwaar ongeval met de motor ben ik eigenlijk voor twee derde invalide. Ik moest dus op zoek naar iets anders.”
Toen zijn ma Monique Coudeville (69) elf jaar geleden café De Weegbrug overnam, stapte hij snel mee in de zaak. “Ik heb al van alles gedaan in mijn leven, zelfs een kledingzaak gehad. Maar al van kindsbeen af droomde ik ervan om café te houden, ik heb uiteindelijk lang gewacht om die droom te realiseren.”
Vroege en late shift
De Weegbrug is geen ongebruikelijke naam voor een café, maar bij de herberg in Pittem is er ook daadwerkelijk nog een bascuul in dienst. “En we zijn de enige hier in de regio waar er ook nog bediening is”, etaleert Christof, terwijl de chauffeurs hun vrachtwagen op de weegbrug hebben geparkeerd en binnenkomen om het bewijsje van het gewicht van hun vracht. Het is dus letterlijk een komen en gaan. Christof wijst ook naar de vloer, waar laarzen en werkschoenen op een dag wel een en ander achter laten. “Je kunt hier 7 op 7 en 24 uur per dag terecht. Als wij niet open zijn, dan kan je met de automaat werken.”
“De klanten zijn hier echt als familie, ik geef soms wat soep mee of kook een patat extra” – moetje Monique
Maar hoewel de openingsuren sinds kort wat teruggeschroefd zijn, blijven die nog indrukwekkend. Op zondag blijft de zaak gesloten, maar op maandag, woensdag en vrijdag gaan de deuren al open vanaf 7.30 uur, op dinsdag, donderdag en zaterdag al vanaf 5 uur. “Qua drukte varieert het natuurlijk. Soms heb je tien vrachtwagens op een dag, andere dagen zijn dat er meer dan 100. Maar al in alle vroegte dienen de eerste zich aan. Ik woon zelf nog in Torhout en sta voor 4 uur op, ik doe immers altijd de eerste shift. Om 17 uur neemt mijn ma dan over…”
Ma Monique knikt. “En meestal is dat tot 22 uur, te zien hoe lang ze blijven plakken.”
Tegen stootje kunnen
Maar er zit ook altijd volk in de zaak. “We staan hier nooit alleen. ’s Morgens in alle vroegte komen al klanten toe die net de nacht achter de rug hebben, iets later op de morgen hebben we dan andere vaste klanten en dat is zo de hele dag door. En iedereen kent hier ook iedereen. Je moet hier ook tegen een stootje kunnen. We zitten hier wel eens in elkaars zakken, zoals het spreekwoord luidt. Maar lachen, zeveren en discussiëren kan en mag, maar ruzie laten we niet toe. Maar dat is eigenlijk nog nooit gebeurd. We kennen elkaar door en door, het duurt hier nooit lang voor de sfeer er in zit. Een feestje organiseren? Daarvoor is het hier eigenlijk net te klein. Net als om een vereniging onderdak te bieden. Maar dat hoeft ook niet, de klanten brengen er hier zelf de ambiance in. En wij geven waar nodig nog een duwtje in de rug natuurlijk”, lacht Christof die duidelijk ook zijn draai heeft gevonden als cafébaas. “Het is hier vaak net als in The Muppet Show”, voegt ma Monique toe. “Met die twee gasten daar boven op het balkon. We hebben hier zo veel van die vedetten…”
Afzakkers
De vrachtwagen en opleggers die de weegbrug aandoen zijn van allerlei pluimage. “Ze komen hier van alles wegen, van grond over vlas en wol tot varkens, kippen en schapen. Ook kermisattracties passeren hier wel eens, net als mobilhomes zodat die hun juiste gewicht kennen. En ondertussen kan ik me al behelpen in heel wat talen, maar Pools en Oekraïens, dat spreek ik nog niet”, lacht Christof.
Het café heeft vooraan ook een terras. “Maar de meesten zitten liever achteraan, daar is het gezelliger. Maar we zijn dan ook geen standaardcafé. We nemen het hier zoals het komt.”
Op zaterdagmorgen na een of andere Foute Party of na Zotte Maandag zijn er wel wat mensen die nog eens afzakken naar De Weegbrug. “We zijn natuurlijk de enige die op dat uur open zijn. Maar veel van onze klanten komen van Zwevezele, Ardooie, Koolskamp,… Misschien nog het minst uit Pittem zelf. We liggen hier natuurlijk langs een druk bereden baan, maar moeten het niet hebben van de passanten. Het zijn de vaste klanten die het doen en die ook mee voor de sfeer zorgen. En de tijd dat een trucker een sterke koffie dronk, die ligt natuurlijk ook al een tijd achter ons.”
Knappe vrouwelijke truckers
De klanten mengen zich maar al te graag in het gesprek. “De baas hier denkt dat hij kluchtig is, maar dat is niet zo”, werpt er iemand om. Jolijt bij de anderen natuurlijk. Er komen, zoals in de meeste volkscafés, vooral mannen over de vloer. “Maar onder die truckers zitten wel wat knappe dames”, leert een andere klant ons.
Het café bestaat al bijna 50 jaar, maar na de overname moesten Monique en Christof het klantenbestand opnieuw opbouwen. Maar die klanten zijn er ondertussen kind aan huis. “Het gaat er hier familiaal aan toe. We helpen ook elkaar. Soms geef ik wat soep mee aan klanten, een andere keer kook ik een patatje meer. Zo van die dingen”, zegt Monique die zelf bij het café woont. “Ze noemen me niet voor niets Moetje. Ik heb ook nood aan dat sociaal contact, ik moet tussen de mensen zijn. Corona was voor ons dan ook een helse periode. Dat moet nooit meer terugkeren.”
Volgende week: café In De Zwaan in Koolskamp.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
