Café Toerist langs de Bruggestraat in Ingelmunster staat synoniem met uitbaatser Annie Santy (78) die al bijna vier decennia café houdt. “Eind dit jaar word ik 79 jaar, ik hoop nog door te gaan tot mijn 80 ste”, klinkt het.
Annie Santy werkte eerst in de schoenfabriek, ging vervolgens opdienen en poetsen in de horeca tot ze in 1985 café Karpel overnam. De herberg situeerde zich iets verderop in de Bruggestraat waar later jeugdhuis Kontrabas zijn ding zou doen. “Het was eigenlijk niet de bedoeling, maar café Karpel werd al snel een jeugdcafé. Mijn zoon Bart was toen 15 jaar en bracht vrienden mee. Er stond een bingo, een biljart, een tafelvoetbal, een flipperkast… De jongeren kwamen uit alle windstreken, maar toen De Snooker in Ingelmunster opende en ze daar nog meer ruimte hadden om te biljarten, trokken ze naar daar. Mijn publiek veranderde, ik had er ook enkele verenigingen zoals de vissers en de vinkeniers. Er was toen ook onze autocrossclub met acht piloten die in Warneton gingen crossen. In 1997 besloot ik om in dezelfde straat, maar dichter bij het centrum café te houden. Café Toerist kwam vrij te staan, het was een mooier pand dat ook vlakbij de markt ligt. Ik huur dit pand hier al die jaren van Jan Vanhonsebrouck.”
Japanse terminlogie
En ruim 25 jaar na de start in café Toerist is Annie nog steeds op post. In een artikel in onze krant dat dateert van april 2000 verklaarde ze nog vier jaar café te houden… Het liep dus even anders. Maar Annie is ook van geen kleintje vervaard. “Rond mijn 40ste begon ik met judo, ook mijn zoon deed dat toen. Ik beoefende dat graag, die verdedigingstechnieken onder de knie hebben, gaf me ook een veilig gevoel. Ik had de groene gordel en kampte ook heel wat tornooien in het buitenland. Maar na tien jaar gaf ik er de brui aan. Het was te zwaar in combinatie met het café en al die moeilijke Japanse termen gingen er alsmaar moeilijker in. Maar ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Niet dat ik mijn judo-ervaring ooit nodig heb gehad in mijn café. Maar het was een verrijkende periode waar ik nog enkele medailles aan over heb gehouden.”
Schouderoperatie
Annie is de mama van Conny (58), Sabien (56) en Bart Cornillie (54). Ze heeft ondertussen vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Annie huist in een flat boven de frituur, schuin tegenover haar café. “Mijn partner, met wie ik 13 jaar samen was, is recent overleden. Ook in corona was het niet altijd makkelijk. Ik ging toen regelmatig poetsen in het café, mijn vriend was ook bevreesd om tot bij mij te komen. Nu sta ik er weer alleen voor, maar mijn kinderen helpen me waar nodig. Ik heb ook geopereerd aan mijn schouder en zo is het wat moeilijker om te poetsen. Maar ik heb een speciaal karretje waarop ik mijn bakken drank kan vervoeren om dan mijn frigo’s aan te vullen.”
Leute en plezier
Haar klanten weten ondertussen welk vlees ze met Annie in de kuip hebben. “Ik heb hier vooral vaste klanten. Ik ben altijd vriendelijk, maar ze weten dat ze hier niet moeten komen zagen en fretten. Voor leute en plezier ben je hier wel aan het juiste adres.”
Straks knijpt Annie er ook even tussenuit. “Met mijn vriend zijn we vaak met de caravan op reis geweest. We bezochten veel landen en hielden ook vaak een tussenstop in Lourdes. Uiteindelijk hebben we voor een vaste caravan in Benidorm geopteerd. Die staat daar natuurlijk nog. Ik ga nu met de bus mee met Herman & Vandamme en zal daar dan mijn plan trekken. Ik ga ook graag eens iets uit eten of met een vriendin of mijn dochters eens Sluis bezoeken. Maar het café en de klanten zijn mijn leven. Dat liet zich tijdens de lockdowns voelen, ik ben gewend om tussen het volk te zitten.”
“Ik ben met pensioen, ik hou nog café omdat ik dat graag doe”
Met de laatste nieuwtjes komen de klanten tot bij Annie. “Ik hoor hier veel natuurlijk. Al het nieuws van de gemeente is hier gespreksstof aan de toog. Ook over voetbal en koers wordt hier vaak gesproken en verder wordt er ook wat domme praat verkocht, zeveren zoals aan heel wat cafétogen gebeurt.”
Woensdag en donderdag zijn de sluitingsdagen van café Toerist. “Ondertussen heb ik ook wat beknibbeld op de openingsuren, na mijn schouderoperatie moest ik het ook wat rustiger aan doen.”
Zopas is ook het vinkenseizoen gestart. “De Koninklijke Nieuwe Vinkeniers hebben hier nog hun lokaal, die heb ik al meer dan 30 jaar in mijn café. Maar het is ook een groep die langzaam uitdunt. Oudere vinkeniers haken af en er komen geen nieuwe bij. Het caféleven is ook veel veranderd, vooral ook na corona. Wij hebben de biljart die hier stond niet meer terug geplaatst. Als de laatste dagen van de maand naderen, voel je dat ook. Het bestedingspatroon van de mensen is ook veranderd. Maar zelf ben ik uiteraard al met pensioen, ik hou nog café omdat ik het graag doe.”
En hoe lang denkt Annie het nog uit te zingen? “De gezondheid moet het nog toelaten natuurlijk. Maar volgend jaar word ik 80 en dan zal ik bijna 40 jaar café hebben gehouden. Dat zal misschien een mooi moment zijn om afscheid te nemen.”
Terras voor de deur
Maar niet zonder eerst nog eens hoopvol een mooie zomer tegemoet te zien. “We mogen hier weer ons terras plaatsen, er is plaats voor drie tafeltjes. Dat is meer dan genoeg voor mij, dan kan ik nog in mijn eentje meester. En we houden hier ook de prijzen democratisch, je moet het geld niet uit de mensen hun zakken willen kloppen. Als ik hoor wat ze elders soms vragen, dan is het duidelijk waarom de mensen minder op café gaan. Maar het is dus ook de tijdsgeest. De tijd van feestjes en spontane danspartijen is voorbij. Het gebeurt wel nog eens occasioneel, maar zoals vroeger wordt het nooit meer.”
Volgende week: café De Landsman in Zwevezele
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
