Voorzitter Karel Cannaert over het verloren jaar van AVMO: “Gelukkig bleef de piste open”

Karel Cannaert (61) is net met pensioen, maar ziet bij zijn geliefde atletiekvereniging AV Molenland het ene na het andere evenement afgelast worden. Daar hoort nu ook de kerstcorrida bij. “We overleven dit wel, maar leuk is anders natuurlijk.”

Hoe kwam je als Waregemnaar – waar je later ook les gaf – in Tielt terecht?

“Door te trouwen en te bouwen. Mijn vrouw stamt uit een kroostrijk gezin. Ze is de oudste van 14 kinderen, dus iedereen kent in Tielt wel iemand van de Goethals-familie. En zo legde ik hier ook al snel banden. Zelf hebben we ook vijf kinderen, een bewuste keuze voor een groot gezin. Maar ze zijn allemaal al het huis uit. Twee van hen waren uitgeweken naar Gent, maar keren nu ook terug. Ze wonen allemaal in of rond Tielt. De jongste is nu aan het bouwen in de Driesstraat.”

Je gaat ook graag eten. Blijf je daarvoor ook in Tielt?

“Dat gebeurt, maar het kan in een bevlieging ook ergens anders zijn. Zoon Destin is kok in sterrenzaken. Lange tijd bij Angelo Rosseel in La Durée in Izegem, nu bij Sergio Herman in AIRrepublic in Cadzand. We houden van gastronomie.”

Je bent straks acht jaar voorzitter van AV Molenland, maar hoe belandde je in de atletiekwereld?

“Zoals zo vaak gebeurt bij zo’n zaken: door een van de kinderen. Bij mij was dat door Franck, die zich bij AVMO aansloot. Ik zette me eerst in voor de joggingclub, maar later werd ik dus voorzitter van de hele vereniging. In totaal ben ik al een dikke 20 jaar actief bij de club. Zelf ben ik nooit echt een grote sporter geweest. Laat ons zeggen dat ‘turnen’ niet mijn beste vak op school was.”

Hoe ziet de structuur van AVMO eruit?

“We hebben de competitievereniging met een 300-tal leden en daarnaast ook de joggingclub met 150 leden. Die laatste heeft twee kernen, eentje in Tielt, de andere in Meulebeke. Daar spitsen we ons toe op het puur recreatieve, al lopen die mensen wel eens een wedstrijdje mee. In onze competitie-afdeling kunnen we vanaf deze week de trainingen van benjamins, pupillen en miniemen weer opstarten.”

“Alle categorieën ouder dan 13 jaar blijven nog stil liggen. Maar de trainers hebben daar de nodige schema’s voorzien. Bij de joggingclubs zijn er nu uiteraard geen begeleide trainingen, maar sommige van die leden gaan in kleine groepjes van maximum vier lopen.”

Mijn onderwijscarrière kende een bizar einde. Heel wat leerlingen heb ik sinds maart niet meer teruggezien

De kerstcorrida is een van jullie uithangborden, maar is nu ook afgelast. Eigenlijk zou het dit jaar de 35ste editie zijn, maar de wedstrijd werd eerder ook al eens geannuleerd.

“De wedstrijd ontstond eigenlijk voor de feestelijkheden van 300 jaar College. Wij zorgden mee voor de organisatie, maar hebben dat op termijn overgenomen. Eerst kregen we daarbij nog de hulp van het Jeugd Rode Kruis, sinds enkele jaren nu van Chiro Tielt. Op onze corrida mogen we jaarlijks een 1.500-tal deelnemers, jeugd inbegrepen, verwelkomen. Maar de concurrentie onder de eindejaarslopen is ook enorm verhoogd.”

“Vroeger had je hier in de ruime regio drie grote eindejaarscorrida’s: Deerlijk, Sint-Eloois-Winkel en Tielt. Maar daar zijn er ondertussen heel wat bij gekomen. Wij hebben ons altijd gehouden aan onze vaste datum: tweede kerstdag. Eén keer is onze wedstrijd niet kunnen doorgaan, omdat het parcours in de namiddag tot een ijspiste was herschapen en we de veiligheid niet konden garanderen.”

Maar dit is niet de enige organisatie die jullie nu in het water zien vallen?

“Jaarlijks hebben we ook onze 12 Uren-jogging tegen Kanker. Er wordt dan 12 uur gelopen op de piste. En of je dan één ronde loopt of tien, of als je zoals ultraloper Luc Maes 12 uur aan een stuk loopt, blijft het inschrijvingsgeld en de prijs die je ontvangt dezelfde. De opbrengst gaat naar goede doelen die zich inzetten voor de strijd tegen kanker.”

“Het is een vrij laagdrempelige organisatie die half maart plaatsvindt. Dit jaar is die niet kunnen doorgaan en onze volgende editie plannen we normaal uitzonderlijk in het najaar. We nemen geen risico. Verder is ook de Koeketienenloop in Meulebeke, normaal op de derde zondag van juni, maar ook die heeft niet kunnen plaatsvinden door corona.”

“Onder de koepel van de Vlaamse Atletiekliga organiseren we ook nog meetings. Dit jaar hebben we drie micromeetings gehouden, enkel voor onze leden. En op 16 september hadden we één grote meeting voor cadetten en scholieren. Normaal hebben we daar 120 atleten, nu waren dat er 200. Die kwamen van heinde en verre om een van de weinige meetings van het seizoen mee te maken.”

Kunnen jullie het financieel nog bolwerken?

“Ons clubhuis is al maanden gesloten, dat is op zich al een aderlating voor de kassa. We hebben onze sponsors niet aangesproken, maar sommigen zijn spontaan toch over de brug gekomen. Maar we hebben ook een investering uitgesteld. Onze elektronische tijdsregistratie dateert nog van de vorige eeuw en draait nog onder Windows 98. Een nieuwe aankopen is een grapje van 20.000 euro. Dat hebben we nu uitgesteld, maar het is hout vasthouden dat de oude niet plots de geest geeft.”

Corona zet ook heel wat mensen aan tot lopen.

“Dat klopt. Je ziet veel lopers in het straatbeeld, maar wij hebben ook het geluk gehad dat de piste altijd open is gebleven. Kleedkamers en douches uiteraard niet, maar hier konden de Tieltenaars – en ook mensen van wat verder – altijd terecht om te lopen.”

Kunnen jullie de teamspirit nog in de club houden?

“Simpel is dat niet. Alle leuke zaken die we organiseren om het clubgevoel aan te zwengelen zijn afgelast: winterkampioenenhulde en zomerkampioenhulde en wat gaan we straks doen met ons jaarfeest dat in principe de tweede vrijdag van februari wordt georganiseerd? Wellicht zal dat ook sneuvelen. Misschien zal het ons ook wat leden kosten, maar op termijn komen die wel terug.”

Hoe vergaat het jou zelf in deze coronaperiode?

“Leuk is anders natuurlijk, maar we slaan er ons wel door. Zelf zijn we niet ziek en in de dichte omgeving voorlopig ook niemand. Maar de kinderen mogen niet komen, ik geloof dat het van de verjaardag van mijn vrouw in juli geleden is dat we nog eens allemaal samen waren.”

“Zelf ben ik op een vreemde manier met pensioen moeten gaan. Een feestje is er niet geweest. En sinds 12 maart had ik nog zeven dagen les gegeven, had ik twee dagen examens en drie dagen deliberaties. Ik ben wel nog naar school geweest om te helpen bij het maken van de faceshields. Ik heb een heleboel leerlingen niet meer teruggezien sinds 12 maart. Het was een bizar einde van mijn carrière.”