Rhune Putman (17) terug van inleefreis naar Dogbo: “Ongelooflijk dat er nog steeds kindslaven zijn”

Het gebeurt niet zo vaak dat een 17-jarige een inleefreis maakt naar Afrika. Maar dat is precies wat VMS-leerling Rhune Putman, samen met haar mama, deed. Met de vzw D.O.G.B.O.-Dogbo ontdekte Rhune in de paasvakantie Benin en in het bijzonder Dogbo.

Hoe komt het dat je precies een inleefreis maakt naar Dogbo, de Afrikaanse stad in Benin die een stedenband heeft met Roeselare?

Rhune Putman: “Dat komt door mijn mama. Zij is lid van de vzw D.O.G.B.O.-Dogbo en ik heb veel verhalen gehoord van haar reis naar Dogbo. Ik kijk ook vaak naar de foto’s van ginder op haar computer en ik wilde die reis ook eens maken. Een cultuurschok ervaren, andere bevolkingsgroepen leren kennen en proberen iets te betekenen voor die mensen. Dat stond hoog op mijn lijstje. En in de paasvakantie ben ik met een groepje van tien mensen, waaronder mijn mama, naar Dogbo gereisd.”

Het was dus een reis met een doel?

“Ik wist dat de vzw twee projecten steunt in Dogbo. Enerzijds is er De Tuin van Toyo, een centrum voor personen met een mentale beperking of met psychische problemen. Deze organisatie vangt volwassenen op die aan hun lot zijn overgelaten en biedt hen de nodige zorg en zinvolle vrijetijdsbesteding.”

“Anderzijds is er ook Péjès, een opvang- en opleidingscentrum voor kindslaven. Ze krijgen er psychische begeleiding en kunnen een opleiding snit en naad of haartooi volgen.”

Je kwam niet met lege handen in Dogbo aan?

“Neen, ik heb onze godsdienstleerkracht gevraagd of ik de mensen van D.O.G.B.O.-Dogbo naar school mocht vragen om een info-avond te geven. Henk Kindt van de vzw heeft vier infosessies gegeven voor de VMS-leerlingen en dat maakte wel indruk. Dan hebben we producten van Oxfam verkocht tijdens de speeltijd en ik kon 540 euro meenemen naar Dogbo om aan Péjès te schenken.”

Het feit dat je daar geconfronteerd werd met vroegere kindslaven kwam wel hard binnen bij jou?

“Ik vond dat onvoorstelbaar en ben daar wel flink van geschrokken. Dat dit vandaag nog bestaat: jonge meisjes die als slavin worden verkocht! Ik dacht dat dit al lang verleden tijd was. Maar men vertelde mij dat het helaas nog altijd bestaat: straatkinderen die ingelijfd worden als kindslaaf of zelfs ouders die hun dochter verkopen om een beetje geld te hebben om te overleven.”

De eerste dagen in Benin vielen nochtans best mee?

“Eigenlijk wel. De eerste twee dagen van de reis zijn we rustig gestart en konden we ons een beetje aanpassen aan Afrika in een mooi hotel. Dat was mooi geregeld van reisleider Stefaan Devarrewaere en ik dacht al: dat valt hier eigenlijk heel goed mee, men heeft een beetje overdreven, zeker?”

“Het motto van onze reis was ‘rien n’est jamais sûr’ en dat bleek ook te kloppen”

“Maar dan verbleven we vier à vijf dagen in Dogbo zelf en dat was wél heftig. We sliepen daar ook in een hotel, maar dat mocht je zeker echt als basic bestempelen. In de kamer stond een bed, een wastafel met een kraantje en een luchtkoelingstoestel. Het was alleen jammer dat er vaak geen water uit de kraan kwam en dat de luchtkoeling het even vaak liet afweten (lacht).”

Wat hebben jullie in Dogbo allemaal bezocht?

“Naast de twee projecten die Roeselare ondersteunt hebben we ook de materniteit, het politiekantoor, de brandweer en het stadhuis bezocht. Je kunt het natuurlijk niet vergelijken met onze dienstverlening. Zo zagen we daar een oude brandweerwagen en een afgeschreven ambulance uit Roeselare staan die onze stad heeft geschonken aan Dogbo. Wel, in die ambulance was er nog héél veel plaats voor medisch materiaal. En wat me ook verbaasde, was dat er op de aanrijroute van de brandweerwagen een put van zeker anderhalve meter diep lag. Hoe konden ze daar ooit over of rond geraken? De brandweerlui vertelden ook dat ze soms 60 km moesten rijden naar een brandhaard. Dat is toch ook niet echt geruststellend als er een uitslaande brand is in je huis en de brandweer moet van zo ver komen.”

De terugreis liep wel niet zoals gepland?

“Het motto van onze reis was: rien n’est jamais sûr. En dat bleek ook zo. Normaal gezien zouden we vrijdagavond terugvliegen naar België, maar Brussels Airlines heeft onze vlucht afgelast. We konden pas zondagavond vertrekken met Corsair en kwamen pas maandagmiddag in België aan.”

Ga je nog terug naar Dogbo?

“Dat zou ik heel graag doen. Ik zou bijvoorbeeld graag enkele acties opzetten voor die mensen. Toen we daar waren, heb ik gepraat met enthousiaste meisjes van de lokale meisjesvoetbalploeg. Ik merkte dat er veel meisjes blootsvoets voetbalden en slechts enkele voetballers versleten voetbalschoenen droegen met gaten in. Dan wil ik meteen een actie op het getouw zetten om hier in Roeselare voetbalschoenen in te zamelen. Maar evengoed wil ik enkele weken vrijwilligerswerk doen in de materniteit of in het Péjès-project. Ja, Dogbo kruipt onder je vel.”

Info: https://pyrodesign.wixsite.com/dogbo-dogbo.