Askovi Izegem hoopt sociaal isolement van anderstalige nieuwkomers weer te doorbreken

Een tiental jaar geleden besloot Rita Vandenberghe zich te ontfermen over de anderstalige nieuwkomers die in Izegem terechtkwamen. Ze noemde de vereniging Askovi. Intussen is Rita helaas overleden, maar haar werk wordt gedreven verdergezet door heel veel vrijwilligers.

Moeten vluchten uit je eigen land en dan ergens terechtkomen waar je niemand kent, de taal niet machtig bent en geen werk hebt, het moet niet eenvoudig zijn. Dat dacht ook de Emelgemse Rita Vandenberghe. Ze was aan de slag in een vluchtelingencentrum in Wingene en zag de problemen en moeilijkheden waar de vluchtelingen mee te kampen kregen. Met die gedachte in haar achterhoofd richtte ze in Izegem Askovi op, wat staat voor Autochtonen/Allochtonen, Solidariteit, Kennismaking, Ontmoeting, Vriendschap, Izegem.

In november 2016 stierf Rita helaas veel te vroeg, maar haar werk wordt voortgezet. Hilde Vandekerckhove nam de fakkel van haar over en kan rekenen op een sterk team met Pol Degryse (de man van Rita), Leen Neirynck, Anne Mie Descheemaeker, Katrien Van Astele en een pak vrijwilligers die zo vaak als mogelijk hun beste beentje voorzetten.

“De coronacrisis was voor niemand gemakkelijk en dus ook niet voor onze leden bij Askovi. Van de ene dag op de andere vonden bijna al onze activiteiten niet meer plaats en dat vonden we natuurlijk heel jammer”, weet Hilde Vandekerckhove. “Wij proberen mensen vooral samen te brengen door een variatie aan activiteiten voor te stellen, maar dat samenbrengen kon plots helemaal niet meer en dat woog zwaar voor sommigen. Gelukkig konden we elkaar wel nog blijven horen via onze Facebookpagina.”

Waaier aan activiteiten

Askovi probeert nieuwkomers te helpen op verschillende manieren. Zo is er ook een goede samenwerking met Stephanie en Lisa van Stad Izegem. “In normale omstandigheden hebben wij drie keer per week broodbedeling“, gaat de voorzitter van Askovi verder. “We mogen na sluitingstijd brood halen bij Bakker Jan op de Bosmolens en dan kunnen we dat brood verdelen onder families die het nodig hebben. Op donderdag krijgen we brood, taart en gebak van Bakkerij Popelier in de Blauwhuisstraat en elke maandag mogen we bananendozen vol voeding op datum ophalen in de Carrefour.”

“Ook De Lochting doet zijn duit in het zakje. Het zijn allemaal giften die veel helpen en waar de gezinnen blij mee zijn. De coronacrisis stak hier plots een stokje voor. We bleven één broodbedeling behouden, maar de rest stond helaas even on hold.”

Wij proberen de mensen net te integreren in de samenleving, maar als die helemaal stilvalt, wordt het wel heel moeilijk

“Daarnaast hebben we ook andere plannen op de agenda moeten schrappen. We koken heel regelmatig samen, we gaan vaak wandelen, we spelen wekelijks badminton…. Plots kon niks nog plaatshebben door corona. Een domper voor heel veel mensen.”

Complete isolatie

“Het is logisch dat anderstalige nieuwkomers zich vaak erg eenzaam voelen, omdat ze helemaal alleen terechtkomen in een plek die ze niet kennen en het coronavirus heeft dat gevoel bij sommigen alleen maar versterkt. Wij proberen de mensen net te integreren in de samenleving, maar als die helemaal stilvalt, wordt het wel heel moeilijk. We zijn blij dat er stilaan licht is aan het einde van de tunnel. Onze mensen kunnen opnieuw uit het isolement komen. We kunnen hen weer tonen wat onze stad allemaal te bieden heeft.”

“We hebben leden die goed omgingen met de situatie, maar er zijn ook een pak gezinnen die zichzelf echt volledig isoleerden, letterlijk weken thuis bleven met de kinderen. Dat is niet evident natuurlijk. We hopen dat ook die mensen stilaan weer buiten durven komen en opnieuw andere mensen opzoeken. Een mens is niet gemaakt om alleen te zitten.”

Nederlands oefenen

Hilde hoopt dat Askovi binnenkort weer op volle toeren kan draaien. “Het zou zo fijn zijn om iedereen snel terug te zien. Je leert mensen pas goed kennen als je bijvoorbeeld samen twee kilogram uien snijdt om dan een heerlijk maal te bereiden, dus we hopen dat we snel opnieuw samen mogen koken en eten”, lacht Hilde. “Het zou plezant zijn, mocht onze jaarlijkse verrassingsreis in september kunnen plaatsvinden.”

“Daarnaast stonden we vorig jaar op de beurs Zelvegemakt en hadden we nog tal van activiteiten. We hopen dat we ook dit jaar zo kunnen afsluiten en de mensen mogen laten kennismaken met die aspecten van Izegem. Zo raken ze hier vertrouwd met de bevolking en dat is net wat wij willen. Door in contact te komen met Izegemnaars leren onze mensen het Nederlands en het West-Vlaams en dat willen ze allemaal heel snel kunnen spreken. We leven op hoop, maar we zijn al blij dat de maatregelen beetje bij beetje versoepelen.” (MVI)