Vanessa Servayge ging van privésector naar onderwijs: “Stap naar mensgerichte job blijkt de juiste te zijn”

Mensen die de switch maken van de privésector naar het onderwijs. Twintig jaar geleden was dat een absolute zeldzaamheid, maar nu zetten meer en meer mensen die stap. Vanessa Servayge deed dat ook: zij ruilde de bouwsector voor het onderwijs en vond haar droomjob.

Jij bent geen geboren Roeselaarse?

Vanessa Servayge: “Neen, ik ben afkomstig van Zwevegem en had geen binding met Roeselare. Toen ik voor ingenieur bouwkunde en landmeter studeerde, zat ik met mijn vriend op kot in Oostende, daarna woonden we eerst in Izegem en na een tijdje hebben we een huis in Roeselare gekocht. Hij werkte toen in Tielt en sportte in Wevelgem. Roeselare lag mooi in het midden. Voor mij maakte het niet uit waar we woonden, want ik werkte toen in Wallonië.”

Jij had een carrière in de bouwsector: je was aan de slag bij enkele verschillende bedrijven, maar de bouwsector was een constante?

“Ja, en gezien mijn diploma was dat logisch ook. Aansluitend op mijn stage mocht ik beginnen als werfleider bij bouwbedrijf Persyn uit Zwevegem. Na een jaar veranderde ik naar een studiebureau in Roeselare-Beveren dat stabiliteitsstudies deed en daar heb ik tien jaar gewerkt. Ik was er assistent-projectleider en was niet vaak op de werf te vinden. Ik had een ondersteunende job en hield me vaak bezig met het uittekenen van plannen. Ja, ik voelde me daar zeker comfortabel bij.”

Maar op een bepaald ogenblik kreeg je het mentaal moeilijk?

“Ik maakte inderdaad een moeilijke periode mee rond mijn 36ste. Ik wilde een nieuwe weg uitstippelen voor mezelf en volgde een traject loopbaanbegeleiding. Daaruit kwam dat een meer ‘mensgerichte’ job een betere keuze zou zijn voor mij. Maar ik heb toen de stap niet durven zetten. Ik had twee jonge kinderen van zeven en vijf jaar. Daarom ben ik in de bouwsector gebleven: ik begon bij een aannemer omdat ik die sector kende, omdat het vertrouwd aanvoelde. Ik durfde niet springen.”

Dat bleek uiteindelijk niet de beste keuze?

“Neen, na verloop van tijd werd het me te veel en zat ik opnieuw vast. Ik koos opnieuw voor een loopbaanbegeleiding en besliste om dit keer wél te luisteren naar mezelf en naar de mensen die me begeleidden. Ik heb deze tweede begeleiding gevolgd met een open en positieve houding. Ik wilde werken, ik wilde vooruit. Dit keer kwam nogmaals aan bod dat ik best aan de slag kon in de sociale sector. Nu was het de vraag welke richting ik zou uitgaan. Zou het de zorgsector zijn, de psychologische sector, het onderwijs,…?”

“Uit mijn begeleidingstraject bleek dat ik punctueel ben, administratief sterk en ook stressbestendig. Al had ik moeite om dat laatste punt te geloven. Ik ben dan gestart aan de balie van het Rode Kruiscentrum aan het Roeselaarse station. Dat was een voorzichtige start: mensen ontvangen en doorverwijzen. Dat was kijken of ik er klaar voor was.”

Maar door een ongelooflijk toeval volgde een spontane sollicitatie in de VMS?

“Via mijn yogalerares kwam ik toevallig in contact met een personeelslid van de VMS en toen die mijn verhaal hoorde, stelde die persoon voor dat ik eens een spontane sollicitatie zou sturen naar de VMS. Wat ik dus ook gedaan heb. Op een dag kreeg ik een telefoontje van de directeur, Nele Goethals, om een gesprek te hebben en na dat gesprek zei ze dat er enkele uren waren op het onthaal en secretariaat en dat ik in september 2020 kon starten.”

Maar je combineerde dit met je job bij het Rode Kruis?

“Inderdaad, maar toen ik op korte tijd twee keer een uitbreiding van mijn urenpakket kreeg in de VMS, heb ik volledig voor de VMS gekozen. En dat heb ik me nog geen ogenblik beklaagd. Ik werd en word hier omringd door een fantastisch team van collega’s, leerkrachten en directie.”

Voor jou is dit een droomjob?

“Het is een ‘machtige’ job, ik kan het niet anders omschrijven. Ik maak deel uit van een warm team en heb veel afwisseling in mijn job. Het voelt ook als het mee helpen grootbrengen van een groot gezin. Dat geeft me veel voldoening.”

Kun je dit doen tot je pensioen?

“Wat mij betreft wel. Als je mij vraagt waar ik binnen tien jaar werk, dan antwoord ik zonder aarzelen ‘in de VMS’. En voeg ik er meteen aan toe dat ik dit zeker tot mijn pensioen wil blijven doen. Daar wil ik onmiddellijk voor tekenen (lacht).”

Staan er veel zaken op je bucket list?

“Niet echt eigenlijk. Daarvoor ben ik de jongste jaren een beetje te veel door elkaar geschud. Als ik iets moet aanvinken dan is het dat ik 100 procent mee mag genieten van het opgroeien van mijn jongens en dat ze opgroeien tot mooie en gelukkige mensen.”

Ben je het ondertussen al gewoon in Roeselare?

“Absoluut. Ik woon in de Molenstraat op 750 meter van mijn werk. Dat is toch super! Ik heb de stad beetje bij beetje ontdekt. Hier is alles dichtbij en toegankelijk, ook voor jongeren. En dat is een grote troef.”