Hoe is het om de vader te zijn van een kind dat je maandenlang beliegt? Een vraag die je in de rechtbank verwacht of op de divan van een psychiater. Niet van je baas, die je vraagt om daar een artikel over te schrijven. Mijn dochter Uma (26) neemt deel aan ‘De Mol’. Dat had ze niet kunnen doen zonder mij en vele anderen te beliegen. Ik wist niet dat ze een filmpje had ingezonden, ik wist niet dat ze op de Canarische Eilanden was geweest en ik wist al zeker niet dat ze zou deelnemen aan ‘De Mol’. Hoewel…ze houdt nooit op ons te verrassen.
Tegenwoordig is het onmogelijk geworden om een maand lang te verdwijnen zonder dat je enkele momenten van je belevenissen met de buitenwereld deelt. Een leven zonder digitale neerslag is een verdacht zwart gat. Uma was eerder in de herfst nog op reis geweest. Naar Nepal. Er waren geen foto’s, want ze was haar gsm vergeten.
Geen verbinding
Ze was er hulp gaan bieden in een schooltje waar ze jaren geleden enkele maanden had lesgegeven. Door de felle regens na de zomer was de streek er getroffen door landverschuivingen en was dat schoolgebouwtje deels weggespoeld. In al haar goedheid ging Uma een handje toesteken bij de wederopbouw. Al stond ze nog maar sinds begin september voor de klas in ‘tvier in Kortrijk, de directeur stemde in met de humanitaire intenties van mijn dochter en liet haar voor vier weken gaan. Dat de vele besmettingen voor een lerarentekort zorgden, bleek geen bezwaar. Ze heeft geluk dat het alternatieve onderwijs vol naïeve wereldverbeteraars zit, dacht ik toen nog in al mijn cynisme. Maar de directeur zei haar: “Ik wil je hier houden, daarom laat ik je nu gaan.”
Op de luchthaven zei ze dat ze haar gsm thuis had vergeten en dat ze één maand onbereikbaar zou zijn
De maandagmorgen zou ik haar naar Zaventem brengen. Haar vriend was met zijn maten een weekje in Spanje gaan fietsen. Toen ik op het afgesproken uur voor haar deur stond, was ze nog in badjas. Haar living lag overhoop, ze was nog aan het pakken. “Komaan Uma, straks ben je nog te laat”, zei ik nog. Ze propte alles in haar rugzak, die zo vol zat dat ik dacht dat ze nooit meer zou terugkeren. Ze sprong in een broek en een jas en we vlamden naar Brussel. We waren bijna daar toen het haar te binnen schoot dat ze haar gsm thuis had laten liggen. Ik stelde nog voor om een nieuwe te kopen op de luchthaven. “Nee papa, dat zal stukken van mensen kosten en in Nepal zit ik zo afgelegen en hoog in de bergen dat daar toch geen goeie verbinding is.” Even werd ik onwel van de gedachte dat ik mijn dochter wekenlang niet zou horen, maar diep ademhalen en het besef dat ze me eerder aan dergelijke toestanden had laten wennen, zorgden ervoor dat de kalmte snel terugkeerde.
Molloten
Je moet weten, Uma is al jaren op avontuur. Het leven is één grote speeltuin voor haar. Ik zeg altijd dat ze een wandelende zon is. Ze was nog geen zestien toen ze op een ochtend zuchtend voor het raam naar buiten stond te turen. Ik kende haar niet zo zorgelijk en vroeg: “Wat scheelt er?” Ze zei: “Ik ben aan het denken dat ik nooit lang genoeg zal leven om de landen te bezoeken die ik nog wil zien.” Had corona haar reiswoede niet wat getemperd, er bleven wellicht nu al geen landen meer over op haar droomlijstje. En ze blijft ervoor gaan. Als je haar even uit het oog verliest, staat ze na de werkuren weer in een ander café pinten te tappen. Tik Aspyre, Blackfish en Peter Pancake in op YouTube en je hoort haar telkens met een andere band zingen. Ze is niet bij te houden.
Dat ze iedereen belogen heeft om aan De Mol te kunnen deelnemen? Groot gelijk heeft ze. Niemand die beter weet hoe je moet leven. Broer Felix en zus Wilma sakkeren. Maar tegelijk duimen ze. Sommige vriendinnen voelen zich bedrogen. Ze zullen haar nooit meer kunnen vertrouwen, zeggen ze glimlachend. De laatste weken deden er geruchten de ronde. Enkele molloten uit haar omgeving – een molloot blijkt een jager te zijn die de Mol wil vangen voor hij op het scherm is losgelaten – vonden het raar dat Uma in het najaar van de radar was verdwenen. “Waarom kan je geen beelden voorleggen?” De mollotenpolitie zat haar op de hielen.
Open boek
Een leven zonder digitale neerslag telt in deze Orwelliaanse tijden niet meer als geleefd. Toen de geruchten ook ons huis binnendrongen, schoven we dan ook maar aan voor Café De Mol. Omdat je met Uma nooit weet. En haar vriend Davy moet niet voor haar onderdoen. Ze was de eerste kandidate die we op het scherm zagen verschijnen. Uma is doorgaans een open boek. Maar ik was blij te zien dat ze ons allemaal had belogen. Tegelijk was ik niet verrast dat ze ons wéér verrast had. “Ik ben blij dat ik eindelijk de waarheid kan vertellen”, zei ze opgelucht. “Ik wist niet dat liegen zo lastig was.”
“En nu?”, vroeg haar broer. “Ben je de Mol?” Ze haalde haar schouders op. “Alles is mogelijk”, zei ze. “Ik zeg niets, dan hoef ik tenminste niet meer te liegen.” Hij dacht het antwoord al te kennen: “Je bent meerdere weken weg geweest, dus zal je vast de finale halen.”
Ze schudde van neen. “Trek geen conclusies zonder dat je weet hoe het werkt”, repliceerde ze. “Wie meedeed, mocht al die weken niet naar huis of mocht zich zeker niet laten zien. Zo staat het in het contract. Dus wie al na de eerste week was uitgeschakeld, bleef even lang weg. Als je denkt dat je iets weet, weet dan dat je niets weet.”
‘De Mol’, zondag 20 maart om 19.55 uur op Play4. Lees wekelijks de column van onze mollenvanger Marc op KW.be/ollemollemol.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
