Bijna vijf jaar nadat Rita Adam uit Westende het slachtoffer werd van een zwaar ongeval, ontmoette ze voor het eerst haar redder. Danny Quyo bracht haar levensreddende eerste zorgen toe op het treinperron in Oostende. Al die jaren zocht Rita tevergeefs naar de identiteit van haar redder. Tot een babbeltje aan de onthaalbalie van wzc De Ril plots duidelijkheid bracht.
Station Oostende, 4 juli 2019, 7 uur ‘s ochtends. De Ronde van Frankrijk start in Brussel. Sportfanate Rita Adam uit Westende en haar boezemvriendin maken zich op voor een bijzondere daguitstap – vol koers en coureurs – naar de hoofdstad. Tot ze plots door haar knie zakt. Haar been ligt in een vreemde plooi en ze bloedt hevig. Meteen snelt een man haar te hulp. Met zijn broeksriem bindt hij haar been af en belt hij de ambulance. Ondertussen stelt hij haar gerust. Rita zegt dat ze nog haar trein moet halen. “Dat zal niet lukken, mevrouw”, zegt de man. De lichamelijke schade is enorm. Rita’s been is door het scheuren van haar knieligamenten en de rare val volledig geblesseerd, inclusief bloedvaten en een slagader. Niet alleen een spoedoperatie redt haar leven en been, ook de snelle en gerichte interventie van de man was cruciaal. In alle hectiek scheiden de wegen van redder en gewonde.
Na een lange revalidatie verdeelt Rita haar tijd tussen zorg voor haar man en bezoekjes aan haar moeder die al acht jaar in wzc De Ril woont.
Toevallige ontmoeting
Ondertussen verandert een zekere Sandra Vansteenkiste van job. Ze wil al jaren in de zorg werken en start als logistiek medewerker in wzc De Ril. Wanneer ze met collega Ingrid een babbeltje slaat aan de infobalie, passeert Rita. “Rita heeft enkele jaren geleden een zwaar ongeval gehad op het perron in het station van Oostende”, zegt Ingrid. “Tiens”, zegt Sandra. “Mijn man heeft een tijd geleden daar een mevrouw geholpen die zwaar geblesseerd was. Het zal toch niet…”. Jawel, het zal wel!
Sandra’s echtgenoot Danny Quyo is al jaren brandweerofficier in Middelkerke en technicus bij de NMBS. Hij redde dus Rita’s leven met zijn doortastende optreden. “Toen ik eindelijk wist wie mijn redder was, huilde ik van ontlading”, aldus Rita. “Was Danny er niet geweest, had ik het misschien niet gehaald. Ik had blijkbaar enorm veel bloed verloren”, getuigt Rita. “Ik weet alleen dat ik plots op de grond lag en mijn been heel vreemd zag liggen. Ik voelde geen pijn. Ik probeerde zelfs opnieuw op te staan, maar dat ging niet. Ik hoorde een mannenstem die mij geruststelde. Toen ik het bloed opmerkte, was hij al bezig met het afbinden van mijn been…”
Lange revalidatie
Ook Danny Quyo herinnert het ongeval nog levendig. “Het was heelrustig op het perron. Ik was net op weg om een locomotief te controleren, toen ik een mevrouw zag ineenzakken. Ik snelde er naartoe en zag meteen dat het ernstig was. Ik kreeg ook hulp van een verpleegster die net de trein ging nemen. We bonden het been af en praatten in op Rita tot de ambulance er was. Ik hielp nog met de ambulanciers, meldde mijn interventie bij de preventiedienst en dat was het.”
“Het gebeurde in het station, dus ik plaatste een zoekertje in de Metro”
Uiteindelijk verbleef Rita twee keer tien dagen in het ziekenhuis. “Er wachtte me een enorm lange revalidatie en ondertussen begon ik een zoektocht naar mijn redder. Een zoekertje in de Metro leverde niets op. Bij de NMBS konden ze me niet helpen, ook de politie wist van niets. “Eigenlijk niet zo vreemd”, pikt Danny in. “Het privacybeleid is redelijk streng en waarschijnlijk is de melding van het incident netjes en goed geklasseerd.”
Tot dat toevallige babbeltje dus tussen Sandra en haar collega aan de balie. “In De Ril staan we heel dicht bij onze bewoners en de families. We kennen hun achtergrond en hun verhalen. Het is die betrokkenheid die uiteindelijk de ‘missing link’ bleek in het verhaal van Rita en Danny”, zegt Sandra. Schepen Dirk Gilliaert ervaart dagelijks hoe belangrijk die verbinding met de familie is. “Daar maak je absoluut het verschil mee. Onze zorgkundigen houden de vinger aan de pols en kunnen sneller ingrijpen, of gerichter adviseren.”
Eeuwig dankbaar
Danny vindt zelf de term ‘heldhaftig’ een beetje overdreven. “Ik deed gewoon wat ik moest doen. Ik ben sinds 2000 bij de brandweer. Dankzij mijn opleiding weet ik heel goed wat doen in geval van nood. Maar eigenlijk kan iedereen helpen. Je ziet heel vaak mensen samenscholen bij een ongeval, maar slechts weinigen doen effectief iets. Misschien zijn ze bang om iets verkeerd te doen? Nochtans kan je niets fout doen. Al was het maar iets helpen dragen, iemand ondersteunen, de hulpdiensten bellen… Daarom pleit ik al langer voor gerichte EHBO-lessen in het onderwijs.”
Hoe gaat het nu met Rita? “Mijn been wordt nooit meer de oude. Daarvoor was de schade te groot. Maar dankzij de hulp van familie en vrienden, kan ik nog goed uit de voeten. Zonder Danny was dat misschien niet meer mogelijk. Ik ben hem met heel mijn hart voor eeuwig dankbaar.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
