Terminale voetbalmama volgt vanop ziekbed aan zijlijn match van zonen: “Dit heeft zo veel deugd gedaan”

Haar twee zonen nog één keer zien voetballen. Dat was de laatste grootste wens van de doodzieke Melissa Dezitter uit Zwevezele. Zaterdag ging de wens van de 35-jarige mama in vervulling: vanop haar ziekbed naast het voetbalveld zag ze zowel Rhûne (16) als Senne (13) tijdens dezelfde match in actie, de ene als scheidsrechter, de andere als voetballer. “De mensen die dit mogelijk maakten, ben ik heel dankbaar”, zegt ze.

Een onvergetelijk moment was het zaterdag om 16 uur op het veld van KSKV Zwevezele, voor zowel Melissa Dezitter (35) als haar twee zonen Rhûne en Senne. De mama zag er haar zonen mogelijk voor de laatste keer aan het werk zien op een voetbalveld, nadat ze drie weken geleden te horen had gekregen dat ze terminaal ziek is. “De dokters vertelden mij dat ze niets meer voor mij konden doen”, zegt Melissa. “Dat kwam hard aan, want zoiets verwacht je niet. Maar ergens had ik het al gevoeld.”

Huwelijk

Drie jaar geleden, nota bene de dag nadat ze haar trouwkleed had uitgekozen, kreeg Melissa de verschrikkelijke diagnose dat ze longkanker had. Een donderslag bij heldere hemel, want de mama van twee zonen was amper 32 jaar. Ze had nieuw liefdesgeluk gevonden bij brandweerman Jurgen Vuylsteke, met wie ze twee maanden later in het huwelijksbootje zou treden. “Dat nieuws vernemen was hard”, zegt Melissa. “Op zo’n jonge leeftijd al longkanker hebben, dat gebeurt niet veel. Eerst denk je: wat zal er nu komen? Maar ik wilde doorgaan met mijn leven, meer kon ik niet doen.”

Na de diagnose in maart en het huwelijksfeest in mei lieten Melissa en Jurgen de vreselijke ziekte niet de bovenhand nemen. De dingen die ze wilden doen, stelden ze niet langer meer uit. “Ik wou altijd eens kamperen met mijn zonen en we hebben dat toen direct gedaan. We zijn naar Limburg getrokken, waar we hebben gesnorkeld in een groot bad met vissen en aan muurklimmen hebben gedaan.”

Uitzondering

Melissa ging ook naar bijna alle voetbalmatchen van haar zonen Rhûne (16) en Senne (13). Maar sinds een drietal maanden lukte dat niet meer. De kanker was uitgezaaid naar haar rug. “Het ging van kwaad naar erger”, zegt Melissa. “Er werd een wervel uitgehaald en ik kon niet meer wandelen. Ook in de auto zitten lukte niet meer door de pijn.”

Sindsdien is ze aan haar bed gekluisterd. Toen ze drie weken geleden het nieuws kreeg dat ze was uitbehandeld, had ze eigenlijk maar één grote wens meer. “Er kwam een vriendin langs en ik zei haar dat ik graag nog eens een match wilde zien van onze gastjes. Zij heeft dat verteld aan haar man, die ook brandweerman is, en hij is meteen in actie geschoten om dat te regelen.”

Ik ben de mensen die mijn grote wens mogelijk maakten heel erg dankbaar

Er kwam heel wat bij kijken. Melissa wilde Rhûne, die sinds kort ook scheidsrechter is, graag eens zien fluiten. Door haar ziekte was dat nog niet mogelijk geweest. Maar omdat een scheidsrechter geen matchen mag fluiten van de club waarbij hijzelf is aangesloten, moest toestemming worden gevraagd aan de Voetbalbond. “Ze hebben uitzonderlijk toegestaan dat hij de match van zijn broer mocht leiden”, zegt Melissa. “Ook werd de wedstrijd een halfuurtje verlaat, zodat mijn vriendinnen van wie de zoontjes bij de B-ploeg spelen ook konden komen kijken.”

Het Rode Kruis van Zwevezele en de club droegen hun steentje bij om de wens van Melissa te vervullen. De vrouw werd opgehaald met een ambulance en naar het voetbalveld gebracht, waar langs de zijlijn een tentje was opgezet. “Er lag een plankenvloer, zodat mijn bed stabiel stond en er stond een verwarmingstoestel. De cameraman van de club filmde de match en ik kreeg een schermpje, zodat ik al liggend alles goed kon volgen.”

Kippenvel

Het was een kippenvelmoment voor alle aanwezigen. Melissa mocht voor de match de wedstrijdbal overhandigen aan haar zoon Rhûne, ze kreeg een boeket bloemen van de ploeg en na de wedstrijd een dikke knuffel van haar zonen.

“Het heeft veel deugd gedaan”, zegt ze. “Ik ben de mensen die dit hebben willen regelen heel dankbaar. Hoe het nu verder moet, daar wil ik niet aan denken. Ik wil niet weten hoelang ik nog heb, want dan zou ik er te veel naar leven.” (Geoffrey Sabbe)