Straffe foto valt in de prijzen: “Heavy om te zien”

Deze foto wist Alexander te schieten in het Masaai Mara National Park in Kenia. Een jachtluipaard heeft het gemunt op een jong zebraveulen. © Alexander Brackx
Bert Vanden Berghe

Oostendenaar Alexander Brackx heeft de Africa Geographic Photo Contest gewonnen met een indrukwekkende momentopname van een hongerige cheeta die zich op een zebraveulen stort. De leerkracht wachtte zes uren alvorens hij deze foto kon nemen. “Puur kippenvel was het.”

In het dagelijks leven werkt Alexander Brackx als parttime leerkracht in Gentbrugge, waar hij werkt met Type 3-jongeren in het BUSO. In de tijd die hem rest, trekt de uitgeweken West-Vlaming er graag op uit gewapend met zijn fototoestel. “Ik droomde er al lange tijd van om naar Afrika te trekken om daar dieren in het wild te fotograferen, maar ik wilde eerst mijn fototoestel technisch helemaal onder de knie krijgen. Toen het zover was, brak helaas de pandemie uit. Maar vorig jaar was het toch eindelijk zover en vertrokken we voor vijf weken naar Afrika”, aldus Alexander.

Bliksemsnel

De reis begon in het Masaai Mara National Park in Kenia, een enorm gebied dat uitloopt in de Serengeti in Tanzania. “Het tentenkamp waar we verbleven wordt bewaakt door de Masaai, om te verhinderen dat daar leeuwen of hyena’s binnendringen. Een van hen reed met ons rond. Die gasten kennen de streek en kunnen de dieren als geen ander opsporen. De enige voorwaarde is dat je niet uit je auto komt. Dat zijn evenwel lange dagen. Vaak zijn we al van half zes ’s morgens op pad en komen we ’s avonds pas terug rond 19.30 uur. We volgden een viertal hongerige jachtluipaarden, van vallei naar vallei. Op een gegeven moment we waren toen al een uur of zes bezig zagen we gazelles, maar onze chauffeur wees ons op de zebra’s die er stonden. Hij kreeg meteen gelijk: de jachtluipaarden hadden het gemunt op de jonge weerloze veulens. Alles ging bliksemsnel, in een paar seconden was de aanval ingezet en kon ik dat beeld maken.”

Straks trekt Alexander opnieuw maandenlang de wijde wereld in.
Straks trekt Alexander opnieuw maandenlang de wijde wereld in. © Alexander Bracke

Alexander nam het beeld op een honderdtal meter afstand met een lens van 500 mm. “Je bent op dat moment erg gefocust om dat beeld te maken, maar eigenlijk was het heel heavy. Puur kippenvel ook. Zeker als die moeder dan op 50 meter afstand toekijkt hoe haar jong wordt opgegeten. De natuur kan prachtig en wreed zijn tegelijkertijd.”

Liefde voor natuur

Alexander stuurde de foto in voor de Africa Geographic Photo Contest en werd bekroond uit meer dan 7.000 kandidaten. Aan de prijs hangt een reis naar Botswana en 5.000 dollar vast. “Eerlijk, ik had het niet verwacht. Zeker niet als ik zie wat voor andere straffe foto’s er bij zaten.”

Alexander is momenteel alweer een volgende grote trip aan het plannen. “Na de vakantie zijn mijn vriendin en ik weg voor acht maanden. We beginnen op de Shetlandeilanden en gaan dan richting Botswana. Van daaruit gaat het naar Borneo om vervolgens Australië, Nieuw-Zeeland, Tasmanië en de Polynesische eilanden te verkennen. Eindigen doen we in Kazachstan.”

Tijdens hun vorige grote trip in 2016 waarbij ze negen maanden rond het Amazonebekken verbleven is de passie voor fotografie echt opgelaaid. “Maar eigenlijk begon de liefde voor de natuur al heel vroeg. Ik ben geboren in Oostende, maar op mijn zesde verhuisden we naar Woesten. Als jongen van de stad was dat een aanpassing, maar het bosje vlakbij opende mijn ogen. Nog steeds vind ik dat fantastisch, om urenlang te wachten op die ene foto. In een ver land, maar evengoed ook dichtbij. Zo zit ik morgenochtend in een tentje op de Kalmthoutse heide om uilen te fotograferen. Er staan nog enkele dieren op mijn verlanglijstje, ja. Straks hoop ik onder meer quoka’s, wombats en paradijsvogels te fotograferen, maar zeker ook de bijna uitgestorven Tasmaanse duivel. De ultieme foto? Een clouded leopard (nevelpanter) of de nog zeldzamere bay cat (Borneogoudkat). Een plaatselijke onderzoeker heeft die katachtige nog maar twee keer in twaalf jaar opgemerkt. Mocht ik ooit zoiets voor mijn lens krijgen… Waw.”