Sien zet schouders onder Runaway Bride nadat ze haar man verloor aan kanker: “Dankbaar dat ik Rubens droom mag verderzetten”

De Runaway Bride wil zondag een 200-tal bruidjes en bruidegoms lopend en wandelend door het Ieperse straatbeeld sturen. Een deel van de opbrengst gaat naar Kom Op Tegen Kanker. Een van de drijvende krachten achter het initiatief is Sien Vermeulen (26), die anderhalf jaar geleden zelf haar man Ruben Cardoen (28) verloor aan kanker.

Wanneer je de woonkamer ten huize Cardoen-Vermeulen in de Wallemolenstraat in Passendale binnen wandelt, valt hij meteen op: de trouwjurk van Sien heeft een prominente plaats gekregen. “Die staat daar al vijf jaar”, vertelt ze. Zondag trekt ze het kleed nog eens aan om deel te nemen aan Runaway Bride, een ludiek loop- en wandelevenement op de Ieperse vestingen. “Twee jaar geleden nam ik ook deel en eind vorig jaar kreeg ik er een herinnering van op Facebook”, legt Sien uit. “Ik stuurde meteen een berichtje naar Els Lucienne (van de gelijknamige bruidswinkel in Ieper, red.) om te horen of ze geen interesse had in een tweede editie. Samen met nog enkele anderen heb ik me geëngageerd om haar te helpen bij de organisatie.”

Zelfs toen Ruben al palliatief was, begeleidde hij mij vanuit zijn ziekbed

De opbrengst van Runaway Bride gaat deze keer naar twee goede doelen: de borstkliniek van het Jan Yperman Ziekenhuis en Kom Op Tegen Kanker. Met die laatste organisatie kwam Sien de voorbije jaren ook zelf in aanraking. Ze was drie jaar samen met Ruben Cardoen toen in 2015 botkanker bij Ruben vastgesteld werd. “Eerst waren we hoopvol”, vertelt Sien. “Er werd chemotherapie opgestart, Ruben kreeg een prothese en na een jaar kregen we het goede nieuws dat hij genezen was. In augustus 2016 zijn we dan samen gaan wonen in het ouderlijke huis van Ruben, een landbouwbedrijf dat hij ondertussen had omgebouwd tot aardbeienkwekerij. Maar een maand later kregen we te horen dat er bij een controle uitzaaiingen vastgesteld waren in Rubens longen. Toch bleef hij courage hebben. Er werd weer chemotherapie opgestart en in november heeft Ruben mij ten huwelijk gevraagd, waarna we in april 2018 getrouwd zijn. Ondanks zijn ziekte, hebben we altijd geprobeerd een zo normaal mogelijk leven te leiden. Tussen de chemotherapieën door ben ik in juli 2018 bevallen van ons eerste kindje Nina.”

Hulp van familie en vrienden

In april 2020 kreeg het gezin echter een nieuwe klap, ondanks de chemo- en immunotherapieën, bestralingen en operaties die Ruben ondergaan had. “Ik was toen zwanger van ons tweede kindje. Op scans was te zien dat Rubens linkerlong uitgevallen was. Toen hebben de dokters beslist om alle behandelingen stop te zetten. Maar Ruben is wel blijven strijden om nog de geboorte van ons zoontje Miel in augustus 2020 te kunnen meemaken. Twee maanden later is hij dan overleden.” Ondanks het feit dat Sien wist dat ze op termijn haar man zou verliezen, koos ze er toch bewust voor om mama te worden. “Natuurlijk is het op bepaalde momenten lastig, maar zo heb ik nog een doel in mijn leven. Ook voor de ouders van Ruben zijn de kinderen een grote steun. En ik krijg gelukkig veel hulp van hen en andere familie en vrienden. Ik herken Ruben ook wel in onze kindjes, vooral in Miel. Net als zijn papa is dat ook een rustig kereltje. En die gelijkenissen zullen later wel nog meer tot uiting komen.”

In april 2019 had Sien haar job als ergotherapeute in het woonzorgcentrum in Moorslede opgegeven om fulltime aan de slag te gaan in de aardbeienkwekerij van haar man Ruben, een bedrijf dat ze nu alleen moet runnen. “Het is en blijft Rubens bedrijf”, zegt ze stellig. “Voor mij is dat ook een drive om verder te doen. Dit is Rubens droom en ik ben dankbaar dat ik die mag verderzetten. Het was zijn levenswerk. Ik heb ook alles geleerd van Ruben. Zelfs toen hij al palliatief was, begeleidde hij mij vanuit zijn ziekbed. Ik vind het ook belangrijk dat het Cardoen-aardbeien blijven. Het was zijn idee om een aardbeienbedrijf op te starten en ik ben daarin mee gestapt.”

Angst voor de toekomst

Net als voor zoveel landbouwers zijn het ook voor Sien onzekere tijden. “Het maakt me bang”, bekent ze. “En ik vind het vervelend dat ik niet meer met Ruben kan overleggen. Wat zou hij doen? Alleen beslissingen moeten nemen, dat vind ik het moeilijkst. De energieprijzen swingen de pan uit en dat zorgt voor extra druk. Want ik wil dit bedrijf zeker niet laten teloorgaan. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Dit is het tweede seizoen dat ik er alleen voor sta en ik weet nu al dat het moeilijker zal zijn dan vorig jaar. Gelukkig kan ik wel altijd bij mijn schoonouders terecht. Zij komen hier elke dag helpen.”

Om die zorgen even te vergeten, kijkt ze uit naar zondag wanneer ze haar trouwjurk nog eens mag aantrekken. “Het wordt waarschijnlijk ook wel confronterend om al die koppels samen te zien lopen. Maar als ik mijn jurk zie, dan ben ik nog altijd trots. Daarom hangt ze ook het hele jaar door in de woonkamer. Ik blijf de vrouw van Ruben. Voor mij is die jurk ook een herinnering aan een fantastische dag. Al was Ruben toen al ziek, die dag was hij voor mij eventjes genezen.”