Dat ellendige virus hakte er in 2020 bij iedereen in. Maar Roos America, vrouw van Club Brugge-aanvoerder Ruud Vormer, bleef zowat elke dag positief. Juist Roos America (35), spoedarts in de frontlinie in het ziekenhuis, moeder van drie kinderen waarvan eentje een half jaar ziek was en vrouw van een voetballer die mag zeuren als zijn ploeg een bekerfinale verliest. Dan koopt zij wel een vrolijke kleurige outfit: “Er waren dit jaar mensen met grotere problemen.” Het jaar van de Roos.
Afspraak in Knokke. Het gezin Vormer-America bewoont er intussen al bijna twee jaar een villa in een groene, residentiële wijk, zo’n drie kilometer van zee en strand. Roos weet zeker: dit blijft hun vaste stek. “Ik heb mij hier ook voor het eerst opengesteld voor een sociaal leven, tel intussen in Knokke al meer vriendinnen dan in Nederland en in Sint-Martens-Latem, waar we de eerste jaren in België woonden. Maar ik verbleef toen ook nog lang half in Amsterdam ( waar ze haar geneeskundige studies eerst afmaakte, red.). En ook toen Ruud nog bij AZ, Roda en Feyenoord voetbalde, woonden we ook nooit helemaal samen. Dit is dus eigenlijk ons eerste eigen gezellige huis, een thuis. Voordien huurden we altijd. Wat er ook nog gebeurt met Ruud tijdens of na zijn voetbalcarrière: hier zullen we altijd terugkeren.”
Ruud, ziel van blauw-zwart en 32 geworden, zal Club Brugge wel niet snel meer verlaten, lijkt het. Ze zijn al 13 jaar samen. Roos leerde Ruud, “een beetje een patsertje toen”, kennen op een strandfeestje. “Hij is drie jaar jonger, ik dacht eerst nog: mijn kleine broertje… ” Neen, de studente geneeskunde Roos America, 22 toen, had niets met voetbal. De voetballer heeft zich moeten bewijzen, no sweat, no glory dus . Er kwam zelfs een romantische picknick aan te pas.
En vandaag is de naam Roos America al bijna even bekend als die van Ruud Vormer, topvoetballer en aanvoerder van landskampioen Club Brugge. Niet eens als mevrouw Vormer, afdeling mooie-blondines-naast-topvoetballers. Maar omdat Roos als spoedarts in het Gentse ziekenhuis AZ Maria Middelares een voor een voetballersvrouw toch apart leven heeft. En dit jaar was het wel heel bijzonder, in de frontlinie van de zorgsector, terwijl haar man balde .
Roos werd door een krant zelfs genomineerd voor Vrouw van het Jaar. Maar, het typeert haar: “Bespaar me!” Ze meent het. Al kan ze niet ontkennen: “Het was toch een bijzonder jaar, er is hier wel elke maand iets spannends gebeurd.”
Daarom is dit het jaar van Roos Vormer. Het jaar van onwrikbaar positivisme. Dat zowaar nog eindigde met een weekje quarantaine voor haar man. Net voor de topmatch tegen Antwerp testte de aanvoerder van Club positief. Meteen met zijn vijven in qurantaine. Maar wat zei Roos daarop? “Gezellig, weer tijd voor elkaar!” Onwrikbaar, zegden we.
Beginnen we in januari, William was toen vier maanden. Een vrolijke baby, niks aan de hand leek het. Maar toen begonnen de problemen.
“Hij werd van januari tot juli drie keer opgenomen in het ziekenhuis, dat maakte bovenop de coronacrisis het eerste deel van het jaar toch wel heel zwaar. We zijn in Leuven geweest, in Gent… maar men heeft niets kunnen vinden. De derde keer hebben we hem laten opnemen in mijn ziekenhuis in Gent zodat ik kon blijven doorwerken en toch bij hem blijven slapen. Het zou gaan om een immuunziekte, maar er lopen nog een paar onderzoeken. Hij stelt het uitstekend, elke dag een kleine dosis antibiotica volstaat. Ik heb er nu echt wel vertrouwen in, hij ontwikkelt zich perfect. Naar mijn gevoel is hij er intussen wat doorgegroeid. Ik zie altijd de positieve kant: het komt goed. Eenmaal de resultaten bekend en ze hebben niets gevonden, stoppen we ook met de antibiotica.”
Na de eerste opname van William sloeg in maart dan ook nog eens covid-19 genadeloos toe en was het op elke spoedafdeling alle hens aan dek.
“We zagen die beelden uit Italië, wisten niet meteen wat er op ons afkwam. Maar een paar dagen voor de lockdown dacht ik wel: nú moeten ze toch maatregelen nemen. Op de artsenvergaderingen werd besproken hoe we dit zouden aanpakken. Is iedereen ok? Iedereen beschikbaar? Dan zei ik: ‘Ik kan altijd!’ Dan ga je toch niet lekker thuis zitten? Het werd ook wel heftig. En spannend. Na eens twee dagen vrij terugkomen in het ziekenhuis en denken ‘waar komen we nu weer in terecht?’. Ook op de spoed veranderde het elke dag. Echt heftig!”
“Bij kritisch zieke patiënten kán ik niet emotioneel zijn. Dan is het alles uit de kast halen om ze goed te behandelen. De emoties komen later als de familie er bij is en als je alles hebt geprobeerd en gedaan wat je voor die patiënt kon doen.”
In één van jouw columns in Het Laatste Nieuws schreef je: “Mijn schoonmoeder die op bezoek was in het ziekenhuis vindt dat ik tijdens mijn werk stráál.”
“Ik vind het gewoon fijn om nodig te zijn. En ik neem mijn werk als arts ook als een verantwoordelijkheid. Voor de opleiding geneeskunde moet je in Nederland worden uitgeloot en ik had dat geluk. Dan zou het zonde zijn er tien jaar voor te studeren en er dan niets mee te doen. Mijn vader was psychiater, mijn grootvader dokter, het zit toch in de familie. Maar vooral: ik doe dit werk gewoon ontzettend graag. Het maakt me écht blij. Na een zware werkdag rij ik dan met veel voldoening terug. En dan kan ik daar ‘s anderendaags thuis bij een koffietje op mijn eentje of op een wandelingetje in ‘t Zwin met de vriendinnen en de hond nog eens heerlijk van genieten: ‘nou heb ik het verdiend’.”
Daarnaast ben je ook nog moeder van drie jonge kinderen en vrouw van een topvoetballer die niet meteen een huisman is en vooral veel rust nodig heeft in huis. Dat zijn veel borden tegelijk in de lucht.
“Als men mij dan vraagt hoe ik dat doe, antwoord ik ‘kijk maar niet in mijn kasten…’ ( lacht ). Het moet wel schoon zijn in huis, maar het kan niet perfect zijn. En ik heb hulp: een schoonmaakster, een oppas die ook nog het huishouden runt … En we laten ook wel eens lekker eten komen. Sergio is al een paar keer geweest. Als ik super lang moet werken, ga ik daags ervoor niet zorgen dat het eten klaar staat. Maar sinds de eerste lockdown krijg ik ook wel veel hulp van Ruud. Ik noemde hem al Henny Huisman ( lacht ). Toen ze terugkeerden van Lazio was hij pas om 4.30
Je zei eerder dat die eerste lockdown ook zorgde voor meer gezinsmomenten… Eens samen fietsen! Dat gebeurt anders nooit?
“We kwamen er nooit aan toe. Ruud heeft na zijn trainingen veel rust nodig. Of als hij dan eindelijk eens een vrije dag heeft, heeft hij er geen zin meer in. Dan doe je andere dingen. Maar plots was er veel tijd. Voor Ruud vielen de trainingen en wedstrijden weg. Dan hadden de spelers wel een individueel programma meegekregen. Ruud had duidelijk te veel energie. Na drie dagen niks doen, weet hij met zichzelf geen blijf. Ik snap het wel, hij is als profvoetballer al bijna 15 jaar gewend aan een vast ritme. Ik heb hem dan maar voor zijn verjaardag op 11 mei een loopband cadeau gedaan.” ( lacht )
En wat kreeg jij voor jouw 35ste verjaardag op 11 juli?
“Ik krijg altijd overdreven cadeaus. Maar wat ik dit jaar kreeg, ontglipt mij nu even. Wat slecht van mij!”
Misschien wil een vrouw liefst vergeten dat ze 35 werd?
( schatert ) “Dat ze al richting 40 gaat…?! Dacht ik wel even aan. Maar neen, zit ik niets mee. Ik voel me nog superjong!”
Toch kan je die 35ste verjaardag moeilijk vergeten zijn: precies die dag werd hier ingebroken.
“Juist! Komt er ook nog bij in 2020. Ruud zat die zaterdag op Club en ik was net met de kinderen voor mijn verjaardag in Ibiza. En de hond was even op hotel.”
Ruud komt even tussen: “Ik kwam ‘s avonds thuis, zag dat het alarm even was afgegaan maar lette er verder niet op. Pas ‘s anderendaags merkte ik dat de camera op de afsluiting omhoog stond gericht. En toen zag ik op de beelden dat ze geprobeerd hadden binnen te geraken, maar dat het hen niet was gelukt.”
Ruud is vaak weg. Ben je dan nooit bang hier alleen?
“Neen, Het is goed afgesloten. En we hebben Jack, de hond. Al moet ik zeggen dat ik, als Ruud er niet is, toch iets meer op waakstand slaap.”
Even terug naar april en het voetbal. Club werd uiteindelijk toch uitgeroepen tot kampioen. Dat zou normaal hét hoogtepunt van het jaar moeten zijn geweest in huize Vormer, maar nu was er alleen een virtueel kampioenenfeestje.
“Vond ik doodjammer. Ik heb normaal weinig met voetbal, ik weet nauwelijks hoe ze er momenteel voor staan. Maar alle emoties van de sport vind ik wel leuk. Ik kan in de tribune echt genieten van supporters die helemaal uit hun bol gaan, terwijl ik daar helemaal zen zit. En zeker zo’n kampioenenfeest vind ik leuk. Toen ik het voor het eerst met Ruud meemaakte ( onder Michel Preud’homme in 2016, red .) en al die emoties zag, snapte ik eigenlijk voor het eerst wat voetbal kan losmaken. Ik wil het nog wel een paar keer meemaken.”
Een bekerfeestje zat er dit jaar al helemaal niet in, Club verloor op 1 augustus verrassend de bekerfinale. Dé sportieve ontgoocheling van het jaar?
Ruud knikt heftig: “Nog meer dan Lazio ( waar Club in de laatste seconde de kwalificatie voor de Champions League misliep, het schot van Charles De Ketelaere strandde op de deklat, red. ), vind ik.”
Roos: “Op die wedstrijd van het jaar bij Lazio was ik gewoon aan het werk. Alleen door een collega van mij, die zelfs tijdens de verzorging van een patiënt nóg fanatiek bezig was met de match, wist ik hoe het afliep. Heel nauw volg ik het dus niet. Als ik niet kijk in mijn agenda, weet ik niet eens tegen wie en waar ze spelen. Maar ik moet wel weten wanneer Ruud weg is, want ik ben in huis de organisator. Logisch, dat is mijn verantwoordelijkheid, daar moet Ruud niet mee bezig zijn. Bij Ruud zitten die twee wedstrijden in zijn top drie van dieptepunten van 2020, bij mij niet eens in de top 20. Mijn top 3: de gezondheidsproblemen van William, het overlijden van Ruuds grootmoeder op 9 oktober, want we zijn allebei heel erg familiemensen, en corona.”
Dat is de arts in de frontlinie, die als geen ander weet dat voetbal niet opweegt tegen gezondheid?
“Dat beseft Ruud, nochtans zo fanatiek, ook wel, hoor. En toch mag hij van mij zeuren na een slappe wedstrijd. Want het is wel zíjn carrière en zíjn leven. Anderzijds kan het ook wel eens gebeuren dat hij down terugkeert van een afschuwelijke wedstrijd en ik dan zeg ‘komaan Ruud, kijk even om jou heen…’ Dat heet dan relativeren, maar ik ben gewoon van nature altijd positief.”
Zo positief dat je tijdens de donkerste momenten in de lockdown online allemaal kledij in felle, vrolijke kleuren hebt gekocht. Omdat we allemaal wat kleur kunnen gebruiken, schreef je in jouw column.
( lacht en wijst op de knalroze sweater die ze aan heeft. Het is haar huisdag vandaag, de fotograaf moet op een andere dag komen )
“Ja! Alleen maar kleurtjes! Niemand wordt beter van negativiteit, toch? Ik weet ook altijd alles als eerste van de problemen van mijn vriendinnen. En dan probeer ik hen weer wat vrolijk te maken.”
Door de coronacrisis vielen deze zomer én in de herfstvakantie jullie vakantiereisjes naar Ibiza weg.
“Ruud heeft heel weinig vakantie gehad. Alleen maar een weekje bij mijn ouders in Nederland en een paar dagen in Maastricht zonder de kinderen. Ik ben tenminste nog in juli een weekje in Ibiza geweest, met de kinderen en met mijn ouders. Ik kan wel uitkijken naar zo’n weekje chillen, al ben ik nu ook weer niet iemand die een hele tijd kan liggen zonnen. Maar wel het liefst samen, als we met z’n allen in Ibiza zijn, zijn we echt heel blij. Maar daar gaan we toch niet over zeuren? Veel mensen kenden dit jaar grotere problemen.”
Je lijkt onvermoeibaar.
“Ik heb ook mijn momenten, hoor. Dat ik na een zware werkdag helemaal leeg thuiskom. Maar ik kan het dan over het algemeen wel loslaten. Ook met die covid-19, doorgaans. Het verdriet van de familie van de zieke mensen blijft moeilijk natuurlijk, maar het grote voordeel van de spoedafdeling is dat je de patiënten maar kort bij jou hebt en ze niet echt kent, dat je geen band met ze opbouwt. Een afdeling met terminale patiënten zou ik niet aankunnen, denk ik. Dat zou voor mij te aangrijpend zijn.”
Je werkt wel hard. Diensten van 9 tot 21 uur en zelfs met kerstavond moet je werken. Voor een familiemens, getrouwd met een topvoetballer die ik-weet-niet-hoeveel verdient, is dat niet evident.
“Ik werk iets minder dan fulltime, maar wil geen andere dienstlijsten dan mijn collega’s. Ik heb al genoeg privileges in mijn leven. Maar het valt wel mee. Dat vind ik toch, Ruud zou wel willen dat ik minder werk.” ( lacht )
Ruud, de hele tijd stil op de achtergrond, komt nu even tussen. “Iets minder misschien, maar ik wil wel dat ze blijft werken. Omdat ik weet dat thuiszitten niets voor haar is. Wordt ze chagrijnig van, hoor.” ( lacht )
Roos: “Ik ben ook niet bezig met mijn loon. We zijn al zo lang samen, alles wat we verdienen gaat toch in één pot.”
Klopt het dat Ruud zich bezighoudt met jullie financiën en investeringen? Vooral in vastgoed. En jij bepaalt dan het interieur.
“Niet helemaal. Ruud is een kei in het zoeken van locaties en onderhandelen en dan ben ik de aannemer.”
Nog eentje van begin december: toen je ter gelegenheid van de viering van Ruuds 500ste wedstrijd in zijn professionele carrière in de Brugse kleedkamer kwam, schreef je achteraf: ‘stond ik plots tussen al die testosteronbommetjes…!’
“Er liepen er een paar in hun blootje, ik stond stokstijf en durfde niet opkijken. Maar die testosteronbommetjes was niet negatief bedoeld, hoor. Ik vind dat knap, zo’n kleedkamer met al die verschillende culturen en jongens met zoveel vuur in zich. Dat is ook nodig. Als je de top wil halen, moet je heavy zijn.”
OK, bedankt, Roos. Maar jouw innigste wens voor 2021 is niet meteen een titel voor Club Brugge, denk ik?
“Het klinkt cliché, maar het is zó gemeend: gezondheid, gelukkig zijn, tevreden zijn.”
Wie is Roos Vormer?
Roos-Marie (maar ze hoort liever Roos) America is geboren op 11 juli 1985 in Alkmaar. Ze studeerde geneeskunde aan de UVA Amsterdam, specialiseerde zich daarna als spoedarts en liep buitenlandse stage in UZ Gent. Na haar opleiding is Roos meteen gestart op de spoedafdeling van AZ Maria Middelares in Gent.
Ze is intussen al 13 jaar samen met Ruud Vormer (32), aanvoerder van landskampioen Club Brugge waarvoor hij sinds 2014 voetbalt. Ze trouwden in 2015 en hebben drie kinderen: Valente is 8 jaar, Juliette (Julie) 4 jaar en William 15 maanden.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
