Postume getuigenissen over Krak Trien Demeyer : “Ze was een ambassadrice voor een warmere samenleving”

Op maandag 21 december is de Beernemse Trien Demeyer na een hevige strijd tegen kanker op 39-jarige leeftijd overleden. Nog daarvoor werd ze genomineerd als Krak van de gemeente Beernem. Na de bekendmaking van de resultaten, bleek dat Trien met voorsprong werd verkozen. Een ultiem postuum eerbetoon aan een prachtige figuur uit de Beernemse gemeenschap. Zes mensen uit haar ruime kennissenkring getuigen waarom Trien altijd een Krak was, is en zal blijven.

Met een pakkende mail bracht ze Anton Christiaens van de groep rond de gevelbankjes in Gent op de hoogte van haar verhaal. “Meteen vertelde ze ons over hoe ze als een van haar laatste verwezenlijkingen wilde inzetten op meer verbinding en ontmoeting in haar omgeving”, steekt Christiaens van wal. “Op heel korte termijn organiseerden we een groepsaankoop rond gevelbanken in Beernem. We kregen veel positieve reacties, want Trien was een ambassadrice voor een warmere samenleving waarin er tijd is voor elkaar, ook in tijden waarin eenzaamheid vaak de bovenhand neemt.”

Op haar initiatief werden ook gevelbanken aangekocht om te plaatsen bij mensen die beschut wonen. “Want ze wilde dat ook mensen met een beperking deel uitmaken van onze samenleving, en niet weggestoken worden op een verlaten plek. We onthouden haar als een inspirerend iemand die op een heel krachtige manier wist om te gaan met een zeer zwaar verdict. Zo kenden wij Trien”, aldus Christiaens.

Kroegentocht

In Beernem werd kunstenaar Rik Beuselinck opgetrommeld om mee te werken aan de realisatie van een bankje. Rik is achterbuur en goede kennis van Trien. Bij de eerste gesprekken over dat bankje groeiden de ideeën naarmate de gesprekken vorderden: “Bij Trien moest je eerlijk zijn, dus ik heb meteen mijn ideeën op tafel gegooid. We maakten een bankje in de vorm van een halve cirkel, uit staal en beton. Haar broer Jonas werkte bij een Beernems betonbedrijf en de symboliek zou des te groter zijn als hij met zijn eigen handen het bankje kon helpen bouwen”, vertelt de Beernemse metaalkunstenaar. Het bankje op het plein naast het gemeentehuis bulkt van symboliek: “De ronde vorm aan de binnen- én buitenkant is de moeilijkste kunstvorm in haar soort; de ‘convex concave’. Bovendien is de bovenkant van de bank even hoog als een toog in een café, omdat Trien maar al te graag eens een pint ging pakken. We wilden eens alle huizen waar men vroeger café hield, aandoen en er een soort kroegentocht van maken. Het is er helaas nooit van gekomen”, getuigt Beuselinck.

Ook schepen van onder meer Erfgoed en Cultuur Patricia Waerniers kende Trien al jaar en dag. Trien volgde een opleiding tot kleuterleidster waar Waerniers lesgaf: “En zij was een van de studenten die je nooit vergeet. Ze was bijvoorbeeld niet altijd in orde met haar lesvoorbereidingen”, lacht Waerniers. “Ze kwam toe in mijn les met een bierkaartje waarop ze haar lessen had voorbereid en vaak schudde ze zo de meest creatieve lessen uit haar mouwen.”

Hart op juiste plaats

De grootvader van Trien, Gilles Demeyer, was net als zijn bezieler een voorvechter van erfgoed en nostalgie. Gillis had lang geleden hard gevochten voor het behoud van het pleintje en de muur naast het gemeentehuis. Enkele keren dreigde het muurtje afgebroken te worden, maar het idee van Trien om de muur kleur te geven met legoblokken kon meteen op veel steun rekenen: “Trien had de interesses van haar vader, maar op een moderne manier. Ze slaagde er ook in om dat te doen leven bij de jeugd, en interesse opwekken voor nostalgie en erfgoed bij jongeren is iets waar weinigen nog in slagen”, vertelt Waerniers. “Ze had het hart op de juiste plaats en was er voor haar medemens, voor haar dorp en vooral voor haar gezin. Keer op keer slaagde ze erin om verbondenheid te creëren en dat typeert haar. Ze was graag onder de mensen en verbond hen graag met elkaar.”

Fotoreportage

Jeugdvriendin Tine Dekeyser groeide samen met Trien op. Hun band begon in een tijdperk waarin ze samen met de trein naar school gingen. Die vriendschap bleef ook behouden in de periode toen ze allebei kinderen kregen: “Vroeger draaide ons leven rond het beleven van amusement en dat is altijd zo gebleven, alleen merk je dat daar ook zorgen bijkomen, bijvoorbeeld over de kinderen. De ellenlange gesprekken die ik met haar tijdens wandelingen in de natuur had, hebben daar enorm bij geholpen.”

De reacties na haar overlijden tonen hoeveel mensen ze geraakt heeft

Die wandelingen namen opvallende, soms grappige wendingen: “Tijdens een wandeling stopte Trien plots aan een oude boerderij. Ze besloot aan te bellen, want daar woont een oud ventje met wie ik een babbeltje wil slaan , vertelde Trien. Ze maakte later een fotoreportage van die man in zijn boerderij en ging later terug om hem die foto’s te tonen en er een paar cadeau te doen. Dat typeert haar, want ze kon er niet tegen dat mensen eenzaam werden”, vertelt Dekeyser.

De liefde voor haar man en haar kinderen stond volgens de vriendin altijd op de eerste plaats. “Ze vond het zo belangrijk dat ze herinneringen maakte, zodat haar kinderen altijd op die krachtige manier aan hun mama zouden denken. Haar drive om te leven was onverwoestbaar. Tot in de laatste week klonk ze strijdvaardig: Ik ga keihard door en blijf vechten om te kunnen leven ”, aldus Tine.

Kattenkwaad

Natasha Hoevenaegel leerde Trien kennen tijdens hun gezamenlijke studies aan het VTI in Brugge, waar ze allebei grafische studeerden. “Onze band was heel sterk en ook tot lang na die studies bleven we intensief contact houden. Ik luisterde enorm graag naar haar verhalen, vandaar ook dat ze een plekje krijgen in het boek dat ik nu over haar maak. Ook in onze klas durfde ze het al eens bont maken. Ze was altijd in staat om kattenkwaad uit te halen en de leraren rond haar vingers te draaien. We vierden haar verjaardag over de middag met de hele klas. Na de middag hadden we les van onze favoriete leraar, meneer Decklerck, hij werd misselijk van de dranklucht”, blikt de vriendin lachend terug.

Duvels en stoofvlees

Weduwnaar Freek Vrielynck kreeg de laatste weken te zien hoezeer Trien mensen kon raken. “Al lang voor corona hadden we beslist om geen traditionele rouwmaaltijd te organiseren. Op het gemeenteplein wilden we een frietkot opstellen, waar iedereen frietjes en stoofvlees zou kunnen krijgen. Bij die plannen zouden we ook de cafés in de buurt betrekken. Maar helaas kon dat plan door corona niet doorgaan. Daarom riepen we iedereen op om thuis frietjes met stoofvlees te eten, om op die manier toch wat verbonden te zijn. En die oproep kreeg heel veel respons, op sociale media werden we overspoeld met berichten van mensen die genoten van een Duvel en een bord stoofvlees”, aldus Vrielynck. “Trien was heel sociaal voelend. Ze had het beste voor met iedereen. Ze wilde de mensen samenbrengen. Ondanks het harde verdict bleef ze opgewekt”, besluit hij.

“Zoals Trien ons duidelijk maakte, kan iedereen een steentje bijdragen aan verbondenheid in onze maatschappij. Eens goeiedag zeggen, een babbeltje doen en luisteren naar een ander. Het lijkt een klein gebaar, maar het kan een ander zijn dag goed maken en dat is waar Trien steengoed in was”, besluit vriendin Tine Dekeyser.

Bekijk de video’s en verhalen van alle Kraks 2020 op www.kw.be/proficiat