KW.be maakt de komende maanden een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Patricia Brunswyck (Brugge) in Curaçao.
Na haar opleiding aan de hotelschool in Brugge trok Patricia Brunswyck (31) tien jaar geleden naar naar Curaçao. Ze ging er aan de slag in een restaurant en zette ondertussen haar eigen zaak op poten.
Hoe ben je in Curaçao beland?
“In 2005 wou een restaurantuitbater van Curaçao graag met Belgisch personeel werken. Naar zijn mening zijn Belgen toegewijder dan Nederlanders en kunnen we beter koken. Met een team van vijf Belgen kwamen we deze richting uit. Ik was toen amper 21. Na bijna tien jaar blijven we nog met twee over.”
Wat is jouw bezigheid in Curaçao?
“Ik run nu acht jaar mijn eigen restaurant, op een gegeven moment had ik er zelfs twee. Nu ik een gezin heb, kies ik familie boven zaken. Ik geniet van moeder zijn en mijn zaak komt op de tweede plaats. Mijn zoontje Noah (1,5) heeft naast zijn Amerikaans paspoort ook een Belgische identiteit. Mijn restaurant ‘Classics’ ligt in vakantieresort Livingstone Jan Thiel in Willemstad. We serveren klassiekers, de gerechten waar ik het meest van hou. De traditionele Frans-Belgische keuken dus, met een internationale twist.”
Had je aanpassingsproblemen?
“In het begin ging het moeilijk. Ons restaurant had al vele chefs gekend, dus we werden beschouwd als ‘nummer zoveel’. Onze blanke huidskleur hielp niet. Curaçao heeft een geschiedenis van slavernij met Nederland. Automatisch wordt iedereen die Nederlands spreekt, aanzien als iemand die donkere mensen misbruikt. Gelukkig zagen de inwoners na enkele maanden onze afkomst, waarden en prioriteiten in. Ook ik ben veranderd. Na verloop van tijd merk je de huidskleur niet meer. Mijn vrienden komen van over de hele wereld. Curaçao is dan wel een klein eilandje, het telt ongelofelijk veel verschillende nationaliteiten.”
Zou je nog naar België terugkeren?
“Mijn familie dacht dat ik na zes maanden terug zou komen, maar ik wou blijven zolang ik me amuseerde. Ik geniet nog steeds. Ik kan soms niet begrijpen waarom niet meer mensen emigreren. In Europa zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen, een luxe waar veel mensen geen gebruik van maken. Mijn leven hier is zonnig en minder stressvol, opener en socialer dan ik gewoon was.”
Welke verschillen zijn er met België?
“Vooral de manier waarop men samenleeft verschilt erg. Het klinkt misschien lelijk, maar hier heerst minder afgunst. Op school dragen kinderen een uniform, waardoor ze niet geplaagd worden omdat ze geen merkkledij dragen. Iedereen is gelijk. Dat merk je ook in dagelijkse gesprekken, zelfs met wildvreemden. Ongeacht wat je antwoordt, het gesprek gaat verder. In België liep dat anders, ik was ‘maar’ een kelner. Na dat antwoord eindigde het gesprek meestal snel.”
Heb je nog veel contact met het thuisfront?
“Best weinig, maar dat is normaal. Na tien jaar hier is mijn leven hiér. Wanneer ik op vakantie ga naar België, is het gek genoeg alsof ik nooit weg was. Mijn beste vriendin is dan nog altijd mijn beste vriendin, al praten we soms wekenlang niet. Die klik is er gewoon nog steeds en is sterker dan het aantal kilometers.”
Curaçao heeft verschillende talen. Zorgt dat soms voor problemen?
“De hoofdtaal om zaken te doen is nog steeds Nederlands, maar wil je iets gedaan krijgen, dan spreek je best ook het Papiaments. Na al die jaren spreek ik de taal vloeiend. Net alsof je niet meer nadenkt over welke kleur iemand heeft, denk je ook niet meer na bij de talen. Mijn man is van Aruba en is opgegroeid in Houston, dus thuis praat ik Engels. Met mijn zoontje Noah spreek ik Nederlands met een vleugje Vlaams en op mijn werk vaker Papiaments.”
“De fout die ik veel toeristen zie maken, is dat ze steeds in de buurt van hun hotel blijven. Op Curaçao ligt het mooiste deel 60 km verderop. Aan die kant is de natuur groener en zijn de stranden witter. Je neemt dus best een huurauto. Ga gewoon op verkenning!”
(Sofie Pauwels – Foto’s Patricia Brunswyck)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier