“Kyano blijft deel van ons gezin”: Ilse (35) zal voor altijd haar sterrenkindje koesteren

Ilse Vanbecelaere (35) uit Izenberge bij Alveringem is een trotse mama. Niet van twee, maar van drie kinderen. Naast Remco (12) en Margo (8) is er ook nog Kyano, die na bijna 25 weken zwangerschap dood werd geboren. “Kyano blijft deel van ons gezin.”

Eind 2013 was Ilse Vanbecelaere uit de Groenestraat voor de tweede keer zwanger. Alles ging goed, tot week 11. Na een kleine val op het werk ging ze voor de zekerheid iets vroeger bij de gynaecoloog op controle. Die vertelde langs haar neus weg dat een eerdere bloedafname had uitgewezen dat ze het cytomegalovirus had doorgegeven aan de foetus en dat dat mogelijks gevolgen kon hebben voor haar ongeboren kind.

Punctie

“De gynaecoloog wist dit aan zes weken zwangerschap, maar was ons dat vergeten te zeggen”, zucht Ilse. “Zij was niet in paniek, wij wel. Om meer zekerheid te krijgen, was een vruchtwaterpunctie nodig. De gynaecoloog vond dat niet nodig, wij wel. Er was kans op meerdere handicaps en als ouders wil je weten waarvoor je staat. De punctie kon pas vanaf 21 weken. Wij hebben dus nog 10 weken in onzekerheid geleefd. Het resultaat van de test was niet goed: ons zoontje had 60 procent kans op een handicap, 10 procent op een mentale achterstand en 10 procent op blindheid en doofheid. We hadden slechts 10 procent kans op een gezond kind. Voor ons was dat een zwaar verdict!”

“We besloten om de zwangerschap af te breken. Dat was het moeilijkste moment uit mijn leven”

“Ik was eerder moni tijdens zomerkampen voor kinderen met een beperking en kende een kindje dat geboren was met een CMV-afwijking. Zij kon niet praten en nauwelijks stappen. Dat was loodzwaar voor die ouders: emotioneel, relationeel en financieel. Na een uitgebreid gesprek in het ziekenhuis van Brugge beslisten we om de zwangerschap af te breken. Ik was toen bijna 25 weken ver. Het was de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Een beslissing waar we ook nog eens kritiek op kregen. Sommige mensen vonden ons egoïstisch, uitspraken die veel pijn deden. Op 13 maart 2014 werd de bevalling ingeleid en 28 uur later is Kyano geboren. Een product in het infuus zorgde ervoor dat hij net voor de geboorte stierf. Het was 28 uur de hel voor mij.”

Beproeving

De beproeving was nog lang niet over voor Ilse en haar man. Ze ervoeren bijna 10 jaar geleden nog een weinig warme nazorg in het ziekenhuis. “Ons zoontje werd gewassen, in een nierbekken gelegd en aan ons gegeven. De verpleegkundige nam enkele foto’s van hem en mijn man, mama en ikzelf zijn twee uur met hem samen geweest. Vervolgens zei mijn gynaecoloog: Willen jullie hem begraven of mag hij bij het medisch afval? Ik was zodanig verbouwereerd dat ik niets kon antwoorden… Ons kindje was een minimensje van 31 centimeter met alles erop en eraan!”

“De gynaecoloog vroeg of we Kyano wilden begraven of hij bij het medisch afval mocht. Ik was zo verbouwereerd dat ik niets kon antwoorden”

“We zijn de zaterdagvoormiddag naar huis gegaan en het gemis was met geen woorden te beschrijven. Maandagmorgen belde ik naar de materniteit om te vragen waar mijn zoontje was. Hij lag nog in het mortuarium van het ziekenhuis. Ik wilde hem zien en nog zoveel mogelijk voor hem kunnen betekenen. Kyano werd overgebracht naar het uitvaartcentrum in Alveringem. Alle familieleden die dat wilden, konden langskomen. We kozen een urne in de vorm van een beertje en op 20 maart 2014 was er een engelenmis in de kapel van Izenberge. We waren met 40 mensen samen en dat heeft ons allen deugd gedaan.”

Geen gezinsfoto

“We zijn nu bijna tien jaar verder en Kyano blijft deel van ons gezin”, zegt Ilse. “Ik wilde zijn urne bij ons thuis op de kast. Ik spreek tegen hem en neem hem vast. Mijn man is geen prater, maar met Remco praat ik regelmatig over zijn broer. Zijn urne staat tussen de doopsuikers van broer en zus, hun communiekaartjes, ons trouwboeket, de rouwkaartjes van zijn opa en overgrootouders en er staat nu ook een minikerstboompje. Kyano weet zelfs dat ik vorig jaar Krak van Alveringem ben geworden, want ook mijn trofee staat naast hem. Het enige wat ik mis, is een gezinsfoto met hem. Op het moment van zijn geboorte heb ik daar spijtig genoeg niet aan gedacht en ‘Boven de Wolken’ was er in 2014 nog niet. Zij doen werkelijk fantastisch werk! In moeilijke omstandigheden leer je mensen kennen. Ik leerde gaandeweg met wie ik over Kyano kan praten en met wie niet. Toch wil ik benadrukken dat je dit als ouders niet mag dragen. Ik zocht het even op: dit jaar zijn er al 1042 sterrenkindjes. Dat is enorm veel! Je verdriet kunnen delen – bijvoorbeeld met lotgenoten – is essentieel.”