“Alles wat ik doe, is met Patrick in het hart”: weduwe van schepen Benoot openhartig over haar rouwproces

Met Allerheiligen denken we aan de mensen die we verloren hebben, maar Caroline De Vuyst is nog volop aan het rouwen na het plotse overlijden van haar partner, Iepers schepen Patrick Benoot. Troost vindt ze in de vele mooie herinneringen, al kunnen die ook nog pijn doen. “Zijn favoriete muziek opleggen is nog te emotioneel”, vertelt Caroline.

Het overlijden van schepen Patrick Benoot op donderdag 13 juli kwam voor veel Ieperlingen als een donderslag bij heldere hemel, maar niet voor zijn partner Caroline De Vuyst. Een jaar lang stond ze aan zijn zijde terwijl hij vocht tegen kanker.

Wanneer merkten jullie dat Patrick ziek was?

“De eerste symptomen kwamen toen we terugkeerden van onze reis naar Noorwegen in juni 2023, op de boot van Göteborg naar Gent. De dokter dacht eerst aan een darmontsteking en schreef antibiotica voor, maar de symptomen keerden telkens terug. Ook bij een coloscopie en gastroscopie werd niets gevonden. Tot hij eens op een avond, terwijl hij aan het werken was voor de stad, enorme pijn kreeg. Ik voerde hem naar de spoeddienst waar hij acuut werd geopereerd. Achteraf bleek er een gezwel te zijn rond zijn dunne darm.”

Hoe reageerde Patrick op de diagnose?

“Twee dagen later kregen we de diagnose dat het een lymfeklierkanker was, nog een dag later hoorden we dat het een heel agressieve vorm was. Eigenlijk is Patrick altijd positief gebleven. Dat was echt bewonderenswaardig. Patrick was iemand die heel positief in het leven stond.”

Maar hij genas niet…

“Hij kreeg zes zware chemobeurten. Begin juni bleek uit de PET-scan dat er uitzaaiingen waren op de lever. Dan was het weer alle hens aan dek. De volgende chemokuur, die heel zwaar was, heeft serieus op hem ingehakt. Eigenlijk is hij overleden aan orgaanfalen door de chemo. Patrick heeft nooit moeten horen dat hij uitbehandeld was. Dat is voor mij een troost.”

“Patrick was trots dat hij schepen was, na dertig jaar in de politiek”

Hoe was het afscheid?

“Het laatste wat hij zei, was: tot morgen. Hij lag op de dienst intensieve zorgen, dus ik mocht maar een half uur bij hem zijn. Praten kostte hem te veel energie, dus heb ik gewoon een beetje zijn voeten gemasseerd. Dat deed hem deugd en dan ben ik vertrokken. ‘Het komt goed’, zei hij. ‘Droom maar dat je op het strand ligt met de palmbomen en de zon op je gezicht’, zei ik. Hij kreeg een mooie smile op zijn gezicht en toen zei ik: tot morgen lieveke, love you… Voor mij is dat een mooi afscheid. Dat ik afscheid nam in de wetenschap dat hij niet wist dat hij zou sterven.”

Hoe moeilijk was het voor jou?

“Heel moeilijk. Het is nog steeds moeilijk. Ik heb gelukkig ook al goede dagen, maar ik ben alles kwijt. Mijn soulmate, we deden veel samen… Nu zouden we pas echt kunnen beginnen genieten. We hebben gelukkig goed geleefd – reizen, citytrips, weekendjes – maar natuurlijk veel te kort.”

Kreeg je veel reacties van de Ieperlingen?

“Ik kreeg enorm veel berichten, maar had nog niet de moed om te reageren op alles. Had Patrick geweten hoe geliefd hij was en dat hij zo geapprecieerd werd voor hetgeen hij gedaan had… Want hij dééd ook veel voor de mensen. Hij was nog een échte politicus, met dienstbetoon. Hij engageerde zich voor zijn Ieper dat hij zo graag zag, niét voor het postje. Maar hij was trots dat hij schepen was, na dertig jaar in de politiek. Dat was echt de kers op de taart. Ik ben blij dat hij dat nog heeft mogen meemaken.”

Wanneer was het moeilijkste moment in het rouwproces?

“Op zijn verjaardag op 21 oktober. Het blijft moeilijk, maar het moeilijkste was na tien à twaalf weken. Omdat je dan echt bewust bent van het feit dat hij niet meer terugkomt en je alleen verder moet. Zijn muziek kan ik stilaan weer opleggen, hoewel dat nog erg emotioneel is. Er was hier altijd muziek in huis. Het was een rode draad in zijn leven.”

Nu zijn we weer in een periode van rouw.

“Ik weet nog niet wat ik zal doen op 1 november. Het is elke dag moeilijk voor mij. Eén of twee keer per week ga ik naar het kerkhof. Voor zijn verjaardag heb ik er nog een mooi bloemstukje in hartvorm gezet.”

Wat doet je daar dan?

“Ik doe een babbeltje. Een mens moet iets hebben als houvast, vind ik. Ik geloof ook dat hij hier is. Ik draag hem mee in mijn hart. Ik zal proberen verder te gaan, zoals Patrick in het leven stond en hoe hij zou gewild hebben dat ik verder zou gaan. Positief in het leven staan, met de blik vooruit en blijven plannen maken, altijd met Patrick mee in mijn hart.”

Waarom heb je ingestemd met dit interview?

“Als eerbetoon voor Patrick. Ik vind dat hij wel nog een keer aan bod mag komen. Ik krijg van bepaalde mensen uit de politiek wel nog eens een berichtje. Zoals onlangs van Peter De Groote toen hij als nieuwe schepen de bevoegdheid sport kreeg. Hij zei dat hij in alles rond het zwembad Patrick zal meenemen. Ik vind dat echt sjiek. Dat zwembad was Patricks paradepaardje. Jammer dat hij de opening niet zal meemaken, maar ik hoop dat ze hem toch eens zullen vernoemen.”