“Op reis ben ik echt lui. Ik bezoek helemaal niks”: de vakantieplannen van ‘peetvader van de koers’ Patrick Lefevere

Morgen start de Tour. Het wordt al de 40ste Ronde van Frankrijk voor Patrick Lefevere (69), de ceo van Soudal Quick-Step, de wielerploeg van onze Belgische trots Remco Evenepoel. De grijze vos is en blijft de peetvader van de koers. Maar hoe lang nog? “Geen vijf jaar meer”, luidt het. Want het leven is meer dan koers. Of zou toch meer moeten zijn. “Geef mij maar Dubai: de mooiste hotels en overal goeie restaurants!”

Al tijdens het aperitief op het buitenterras van Brasserie Albert ontvalt het hem: “Ik heb regelmatig momenten waarop ik denk dat ik het gehad heb…” Maar al wordt hij in januari 70, the boss blíjft gaan. Sinds 1980 heeft hij nog maar drie edities van de Tour gemist. Morgen staat de Roeselarenaar weer aan de start in Firenze, in zijn geliefde Italië. Aan de zijde van Remco Evenepoel, maar daarover gaan we het een keer niét hebben met zijn sportieve baas. We gaan het zelfs niet hebben over de koers zijn leven, zijn passie zelfs.

“Vanavond mag het alleen over mijn leven buiten mijn werk gaan?”, grijnst Lefevere meteen. “We zullen snel klaar zijn.” Dat viel best nog mee, de ceo en workaholic mag ook een levensgenieter genoemd worden, als dat eten, drinken, mooie kleren en knappe vrouwen omvat. En dat mag evenzeer in Oostende als in Knokke. Hij kocht zelfs ooit eens bijna een appartement in Blankenberge, met 360 graden zicht over de polders én de zee. Maar dat is finaal toch niet doorgegaan. “Want je zal er toch nooit zijn, zei mijn vrouw. Nog steeds heb ik nooit op de kusttram gezeten.” Lefevere als gepensioneerde op de kusttram, hoe lang moeten we daar nog op wachten? “Toch geen vijf jaar meer”, beweert hij. “Ik heb vorig jaar bijgetekend voor vijf jaar, nog maximaal drie jaar dus.”

Op kop

Sinds 1 februari lijkt er met Jurgen Foré als nieuwe coo van Soudal Quick-Step alvast een opvolger klaar te staan. “Ik moést dat niet doen, maar ik wilde een tandje verminderen en vond het niet onlogisch dat ik dan zei dat ze Jurgen van mijn loon mogen aftrekken. Hij is zich alvast uitstekend aan het inrijden.”

“Ik word een beetje een oude, bange man, vrees ik”

Maar Lefevere rijdt wel nog op kop. Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen. Hij stond enkele jaren geleden al op de gespecialiseerde site van Derijkstebelgen.be genoteerd met een persoonlijk vermogen van 4 miljoen euro. Lefevere grijnst: “Maar zoveel? Weet je, mijn wettelijk pensioen bedraagt 1.550 euro of zoiets, na veertig jaar mijn kl.. te hebben afgedraaid. (lacht) Ik mag dat van mijn vrouw houden. Dat is mijn drinkgeld, maar vaak volstaat dat niet. Een goeie fles wijn op restaurant mag wel wat kosten. Maar ben ik binnen? Weet je, ik zit in een vriendengroepje Amicii met onder meer Luk Alloo, Roland Keygnaert, de manager van Tom Waes, Jeroen Meus, enkele bevriende restauranthouders… En dan fantaseren we wel eens op restaurant, je kan niet altijd over de vrouwen praten, hé. Hoeveel moet je hebben om binnen te zijn? We kwamen eerst uit op 5 miljoen euro, intussen zitten we al aan 10 miljoen.”

Schenking

Aan hoeveel hij zit, weet hij nauwelijks. “Ik weet in geen honderd jaar hoeveel er op de rekeningen staat. Ik weet dat ik af en toe eten krijg, maar wat het allemaal kost? Ik kom zo weinig mogelijk in een supermarkt, iedereen bekijkt mij dan alsof ik van een andere planeet kom. Ik hoef ook niet te denken aan wat ik mijn kinderen nog kan geven, mijn beide zoons kregen al twee keer een schenking. Ach, we doen eigenlijk nauwelijks geld op, mijn vrouw eet bijna niet toch nooit rood vlees en ze rijdt al 14 jaar in een Peugeootje Cabrio van 15 jaar oud. En ze wil geen andere auto.”

In oktober vorig jaar ging maar nipt een megafusie van Soudal Quick-Step met Jumbo-Visma niet door. De Tsjech Zdenek Bakala bezit 80 procent van de aandelen van Soudal Quick-Step, Lefevere de rest. Hij had kunnen cashen en met pensioen gaan, maar de boer ploegt voort. “Door de komst van Jürgen toch al wat minder. Maar de strategie, waar de ploeg naartoe wil, dat is nog steeds mijn domein het geld komt niet uit de zee gerold. Ik zou graag hebben dat de ploeg blijft voortbestaan en dan moet Bakala als eigenaar beslissen wie in mijn plaats komt. (denkt na) In januari word ik 70 jaar, het wordt stilaan tijd. Op mijn 23ste begon ik al te hyperventileren, bijna 25 jaar geleden had ik een tumor in mijn pancreas. Het werd net geen kanker, ik werd in november 2000 succesvol geopereerd. Later werd ik ook nog diabeet en in 2020 was ik een van de eerste coronapatiënten. Acht kilo verloren. Maar ik werk nog bijna evenveel.”

Kán of wíl je het niet loslaten?

“Ik ben niet rijk en ik ben niet arm. Ik heb genoeg, maar voor alle duidelijkheid: ik heb altijd keihard gewerkt voor mijn geld. Velen vergeten dat ik in 1980 bij Marc Zeepcentrale ben begonnen met een budget van 500.000 euro. Dat is nu de prijs voor één goeie coureur en intussen moet ik opboksen tegen sjeiks, tegen Red Bull… Maar in al die jaren heeft Bibi élke euro van de ploeg binnengehaald, hé. Kan je je voorstellen hoeveel stress dat is, de verantwoordelijkheid over 150 werknemers?”

Vond je het jammer dat die megafusie niet is doorgegaan? Dan kon je meteen op je lauweren rusten.

“Ik liep een aanzienlijk bedrag mis, ja. Maar ik wil vooral de mensen waarmee ik werk niet in de steek laten. Dat gaat over vele gezinnen met kinderen, met afbetalingen… (peinzend) Ik vraag mij dan wel eens af of zij ook zouden blijven voor mij? Het is niet doorgegaan maar intussen weten we dat het rap kan gaan. Als morgen een kandidaat-koper opdaagt, ga ik geen neen zeggen. En we presteren nog steeds. Remco nu ook in de Tour misschien, Merlier heeft…”

Neen, geen koers was de afspraak! Alleen nog dit: als je terugkijkt, ben je dan het meest trots op het feit dat je al die jaren telkens het budget kon optrekken of op de sportieve prestaties?

“Je kan dat niet scheiden, zonder die budgetten had ik geen koersen kunnen winnen. Maar ik vind wel dat we met minder mogelijkheden meer gedaan hebben dan de andere ploegen. We hebben twaalf keer de Ronde van Vlaanderen gewonnen! Mensen zeggen dan dat we veel chance hebben gehad. Maar in het leven kan je geen twaalf keer chance hebben.”

Trek je straks met evenveel goesting naar de hectiek van de Tour?

“Het blijft werken maar zonder die passie hou je dit niet vol. Het zou mij niets kunnen schelen indien ik er niet meer bij ben, wel indien mijn ploeg voor de Tour te laag in de ranking zou staan of zo. Maar het is niet leuk meer, neen. Ik ga alleen nog om mijn sponsors te soigneren. Mijn vader was garagist, hij zei altijd dat de klant koning is. Ik behandel mijn sponsors dan ook als koningen. Naar de Spelen zou ik ook nog wel willen gaan, maar ik word een beetje een bange, oude man, vrees ik. Ik ben zót van Parijs, maar al dat gedoe over mogelijke aanslagen…”

Hoort reizen voor jou bij profiteren van het leven?

“Bwah… Wat is profiteren van het leven? Eens 10.000 euro in je zakken stoppen en ermee uitgaan? Naar zee? Neen. Naar je tweede verblijf in het buitenland? Dat heb ik nooit gewild. Ik vlieg niet graag, ik haat dat. Ik wil me ook geen zorgen maken over mogelijke inbrekers in mijn buitenverblijf. En als ik hoor wat zo’n buitenverblijf kost: de investering, het onderhoud, de vluchten… Dat kost veel meer geld dan je hele leven op vakantie gaan in de mooiste hotels. Zo kom ik ook overal: de Côte d’Azur, Marbella, Dubai… Maar ik ben een heel luie vakantieganger, ik bezoek niets. Op vakantie wil ik alleen rust. Wat onder een parasol liggen, wat lezen en vooral lekker eten. Meer moet dat niet zijn.”

Bedoel je dat je gewoon niet graag reist?

“Goh… Ik haat hotels. Had ik hier niet zo’n mooie kamer gekregen, was ik weer weg, hoor. Het is maar even rijden. En ik haat vliegtuigen. In mijn jeugd droomde ik nochtans altijd van Bora Bora, door de film Mutiny on the Bounty met Marlon Brando en door de vele mooie vrouwen. Maar daar is nu geen sprake meer van: veel te ver vliegen.”

“In mijn jeugd droomde ik altijd van Bora Bora. Maar dat zal er niet meer van komen: ik haat vliegen!”

Je vrouw Patricia krijgt je maar zelden mee op reis, begrijp ik.

(grijnst) “Een bucketlist heb ik in elk geval niet. Of toch, ik zou wel eens naar Singapore willen gaan. Al zegt iedereen dat Singapore artificieel is, net als Dubai, maar dat kan mij niet schelen. Patricia heeft de laatste tijd de smaak te pakken. Zo is ze laatst naar Peru geweest, de Machu Picchu en zo bezocht. Dat is niks voor mij. Ik ga niet zoals een Amerikaan van 80 jaar bovenkomen om dan een half uur naar adem te moeten snakken. Daarna is Patricia naar de Verenigde Staten geweest. Ik mócht niet eens mee. Nu plant ze een reis naar Canada. En daarna naar Patagonië. We gaan wel nog twee keer per jaar samen op reis. Zij kiest dan. Ze heeft er mij vorig jaar nogal opgelegd. Ik had toegestemd in Thailand, maar had niet begrepen dat we dan eerst twaalf uren moesten vliegen en dan nog eens drie dagen in Bangkok moesten rondwaren. De hel! Mijn vrouw wilde er ook nog een tempel bezoeken maar ik zei: ga maar alleen. Op vakantie ben ik echt lui. Al kon ik vroeger makkelijker mijn telefoon afleggen, nu lukt dat minder. Geen telefoon of internet, dat bezorgt me net stress!”

Maar je leest wel eens wat op vakantie, zei je?

“Ja, maar moeizaam. Vroeger las ik al eens boeken als de memoires van Steve Jobs. Ik heb ook altijd onthouden wat ik las van Jack Welch, voormalig ceo van General Electric: je beste mensen moet je in de watten leggen, de middenmoot moet je soigneren en de onderste tien procent moet je buitengooien. Van zo’n boeken kan ik genieten. Maar fictie lees ik nooit. Meisje kust jongen… bespaar me. Dat heb ik toch allemaal meegemaakt.”

Is een vakantie geslaagd als het anders aanvoelt dan thuis of net het omgekeerde?

“Anders. Ik ben een luxebeest. Daarom ga ik zo graag naar Dubai: de mooiste hotels en overal goeie restaurants.”

En de beste wijnen en whisky’s?

“Dat mag het hele jaar door! Daarom ben ik ook zo’n fan van Get Driven. (toont die app) Studenten die je naar huis brengen in je eigen auto. Midden de nacht indien nodig.”

Waar kan je nog van genieten, naast eten en drinken?

“Als mijn vrouw op reis is, mag iedereen mij altijd uitnodigen om te gaan eten! Ik ben gewoon graag onder de mensen. Ik zie er niet vrolijk uit, maar ik kan echt wel een vrolijke gast zijn. Tegelijk kan ik heel asociaal zijn, ik vermijd zoveel mogelijk grote massa’s. Ik heb zelfs een vorm van claustrofobie. Al is het maar omdat ik meteen zie: die en die zal mij over de koers aanspreken. En je weet dat ik als onafhankelijke in de Raad van Bestuur van Anderlecht zit, ik ga graag naar het voetbal. Dan vragen Bart Verhaeghe en Paul Gheysens mij: waarom zit je niet bij Club Brugge of Antwerp? Als je voor een ander bent, ben je tégen mij: in de koers heb je dat niet. Ik vind het vooral leuk om weer andere mensen te leren kennen, zoals de ceo van Ernst & Young op Anderlecht. Maar dat is daarom nog niet netwerken, het gaat vaak niet over koers en business, hoor. Al weet je nooit hoe een koe een haas vangt.”

“Ik ga niet zoals een Amerikaan van 80 jaar op de Machu Picchu in Peru bovenkomen om een half uur naar adem te moeten snakken”

Was kunst geen hobby van jou?

“Dat is door een gebrek aan tijd veel verminderd. In Parijs en zo bezoek ik wel eens een expositie van beeldhouwers. En ik heb zelfs in Rome aangeschoven, wat ik haat, voor het Vaticaan. Ik ben in elk geval niet zo fanatiek als Yvan Vanmol (dokter bij Soudal Quick-Step, red.) bijvoorbeeld. Ik hou wel van mooie kleren en schoenen, dan kijk ik niet naar het prijskaartje.”

Nog andere liefhebberijen? Muziek? Theater…? Film…?

“Neen. En op televisie kijk ik eigenlijk alleen naar programma’s als Het Journaal, Terzake of De Afspraak. Ook Netflix bekijk ik nauwelijks, hooguit eens een reeks zoals die over David Beckham.”

… Werken in de moestuin? Koken?

(trekt een vies gezicht) “Ba neen! Eigenlijk ben ik een saaie vent, hé? Maar wacht, ik ga wel graag fietsen met mijn vrouw. Op mijn Specialized-fiets. Elektrisch, hé. Maar het mag niet koud zijn en het mag niet regenen en waaien. Ik ben de slechtste diabeet ooit. Ik beweeg niet en eet en drink gulzig. De dokters begrijpen er niets van.”

Hoelang heb je in Italië gewoond?

“Amper drie jaar, van 1998 tot 2000. Veel te kort, we zijn teruggekeerd door die tumor. (denkt na) Die heeft toch een essentiële rol gespeeld in mijn verdere leven. Vijf darmen in mijn lijf, zo’n gat…Ik ga niet denken dat ik onsterfelijk ben, maar kijk bijvoorbeeld naar Arno, Ignace Crombé en de vele anderen die eraan gestoven zijn. Sterke genen, zeker? Twaalf keer de Ronde van Vlaanderen gewonnen, hé! (lacht) Maar ja dus, ik had een halve Italiaan kunnen worden. Ik spreek ook perfect Italiaans. Een mooie keuken ook, uitstekende wijnen…”

Een land op je lijf geschreven. Waarom verhuis je niet opnieuw voor je oude dag?

“Ik woon nu eenmaal graag in Den Aap. Die naam komt van café Den Aap, op de Zilverberg, op de baan van Roeselare naar Menen. Daar zal ik wel helemaal oud worden, zeker?”

In januari word je 70. Welke impact zal dat hebben?

“Weinig of geen. Ik ben daar niet mee bezig. Misschien moet ik nog eens luisteren naar Is dit nu later? van Stef Bos. Maar kaarten doe ik wel graag. Misschien sluit ik me wel aan bij een kaartersclub? Ik wandel ook graag. Maar op een bankje gaan zitten aan het Kursaal hier, tussen andere zeventigers… Neen. Om weer over de koers te praten? Mocht ik door plastische chirurgie nergens meer herkend worden, ik deed het direct. Maar dan nog. Elke keer ik in Fort Napoleon verkleed Halloween kwam vieren, werd ik toch herkend. Door mijn stem. En verder… kleinkinderen heb ik niet, maar ik ben wel peter van Andrea, het kleinzoontje van een vroegere vriendin van mij dat ik een beetje mee heb opgevoed, Andrea komt elke zaterdag en zondag voor vier uren. Patricia keek nogal toen ik daarmee af kwam. Het is ook straf, hé, voor het kleinkind zorgen van een vroeger vriendin….”

We sluiten af met een oneliner, een quote van filosoof Bertrand Russel die allicht zeer toepasbaar is op Patrick Lefevere: ‘Een van de symptomen van een op handen zijnde zenuwinzinking is het geloof dat je werk ontzettend belangrijk is en dat het nemen van vakantie vele soorten rampen zal veroorzaken.’

“Ik denk echt niet dat ik onmisbaar ben, ik besef heel goed dat het kerkhof vol onmisbaren ligt. Ik wil alleen dat de ploeg ook zonder mij verder blijft bestaan. En zelfs op vakantie kan ik dankzij het internet toch alles blijven opvolgen.”