Oostendenaar en voormalig advocaat Peter Labens verhuisde vier jaar geleden naar Zuid-Frankrijk om er gîtes uit te baten samen met zijn echtgenote Marianne. Hij ontpopte zich in tussentijd tot auteur, met het boek Zorro draagt een paarse toga als eerste wapenfeit. Labens is even terug in het land en dus nemen we hem mee naar de Mercator voor een goed gesprek over zijn literaire dromen en zijn roots aan zee.
“We komen enerzijds terug naar Oostende om onze kinderen en onze eerste kleinkind te bezoeken”, vertelt Peter Labens. “Daarnaast leg ik ook enkele bezoekjes af in kader van een nieuwe roman die ik geschreven heb. Mijn eerste boek was een boek dat ik geschreven had voor mijn kinderen en om mijn verleden van mij af te schrijven. Dat heeft ook geholpen en ik heb daar deugd van gehad. Ik heb ook ontdekt wat ik graag doe en dat is schrijven.”
Je bent dus blijven schrijven?
“Ik ben daar inderdaad verder in gegaan en heb lessen gevolgd over hoe een boek gemaakt wordt, met de verschillende vertelstijlen, hoe maak je een plot en een plottwist. Dat heb ik nu allemaal geleerd en ben er veel in gegroeid.”
Waarover gaat het volgende boek?
“In dit boek ben ik observator op een terras in het zuiden van Frankrijk. Je leert de mensen kennen die de zaak dagelijks bezoeken. Het is het oudste café van Uzès en wordt uitgebaat door een figuur die aanzien wordt als de nachtburgemeester van Uzes. Iedereen kent Malik en de familie voor wie hij werkt. Het is gebaseerd op een echte zaak in Uzes. Malik weet dat ik bezig ben met dit boek. Door twee maanden op dat terras te zitten, heb ik enorm veel mensen leren kennen in de stad. Dat is de aarding met de streek waar ik woon ten goede gekomen. Het is een luchtig boek. Mijn lakmoesproef is een vierdelige reeks boeken, de Pomandertetralogie.”
Dat klinkt als een ambitieus project?
“Ik volg in deze reeks het leven van vier families, van de stamvader tot de volgende generaties, over vijf periodes vertrekkend in 1917 tot 2017. Om de 25 jaar gebeurt er iets in het leven van die families, waardoor ze altijd en overal met elkaar verbonden zijn in het boek. Er komen heel wat universele thema’s aan bod, zoals liefde, haat, hoop en pijn. Het gaat over alles wat elke mens in zijn leven tegenkomt. Ook de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de flowerpower zullen aanwezig zijn. Het wordt een combinatie van waargebeurde feiten maar doorspekt met fictie. In februari zal ik samen met mijn vrouw een rondreis maken van twee maanden langs de plaatsen die aan bod komen. We blijven telkens twee weken ter plaatse. We zullen onder meer Berlijn, Amsterdam, York, en de Shetlands aandoen. We keren terug naar Frankrijk met een bezoek aan Parijs. Al die plaatsen zullen we aandoen om te kunnen voelen hoe het is als ik een figuur beschrijf die hier gewoond heeft.”
Dat vergt heel wat toewijding?
“Je bent daar fulltime mee bezig. Als ik zou willen geld verdienen, dan moet ik dit vooral niet doen. Ik zal zeker voltijds anderhalf jaar schrijven aan die reeks. En dat is nog snel. We spreken over vier keer 400 à 500 pagina’s. Als je drie pagina’s schrijft op een dag, is het al veel. Mijn eerste boek ging sneller, maar als je iets literair schrijft, dan zit je elke zin in je mond te kauwen en herkauwen. Je hebt ondertussen geen enkele garantie dat je ook maar één exemplaar zal verkopen. Maar goed, ik heb de luxe dat mijn vrouw gîtes uitbaat, waardoor ik dit kan doen. Ik heb heel mijn leven gewerkt om geld te verdienen. Nu werk ik om mij te amuseren. Als er daardoor minder geld op mijn bankrekening staat, dan zal dat mij worst wezen. Ik heb een gevoel dat ik dit moet doen voor mezelf.”
Mis je de Noordzee daar in het zuiden?
“Het eerste wat we doen als we terug zijn, is een wandeling op de zeedijk. Vroeger had ik eigenlijk meer affiniteit met het bos, maar door weg te gaan, is de aantrekking van de zee gegroeid. Dat is meestal zo, als je iets hebt, dan beschouw je dat als normaal, maar als die nabijheid van de zee er niet meer is, dan begin je het te missen.”
De Mercator is voor veel mensen thuiskomen, heb je dat ook?
“Ik heb hier zoveel gepasseerd toen ik op het college zat in Oostende. Ik heb hier ook talloze keren staan vrijen met mijn toenmalige vriendin, nu dus mijn vrouw, op de Mercatorbrug met het schip op de achtergrond. Dus ja, de Mercator is zeker een baken van thuiskomen met bijzondere herinneringen.”
Blijf je altijd in het zuiden van Frankrijk?
“Ik wil nooit langer dan 15 jaar ergens wonen. Als het aan mij ligt, trekken we binnen elf jaar naar Amsterdam, maar als het aan mijn vrouw ligt, zal het eerder Brugge worden. We zullen wel zien hoe het uitdraait. Ik hou ook wel van Brugge. We zullen wel zien als ik later groot ben (lacht).”
Bio
Privé: Peter Labens (57) is afkomstig uit Oostende. Hij is getrouwd met Marianne Van Gheluwe en heeft twee zonen en een kleindochter.
Opleiding en loopbaan: Peter heeft een carrière achter de rug als advocaat. Hij stond ook mee aan de wieg van Focus TV en digitale televisie in Vlaanderen. In 2013 startte hij samen met zijn vrouw b&b De Libellen van Waaroost in Oostkamp. Vier jaar geleden verhuisden ze naar Zuid-Frankrijk en baten daar nu gîtes uit. Peter publiceerde ook al een eerste boek Zorro draagt een paarse toga.
Vrije tijd: Peter is een filmliefhebber. “Voor het overige ben ik in een levensfase gekomen waarin ik weinig discipline en volharding aan de dag leg, twee eigenschappen die je nodig hebt bij het uitoefenen van een hobby, behoudens het schrijverschap.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
