Op de Mercator met Patrick Dupon, veelzijdige Oostendenaar met brede interesse: “Op een politieke lijst zal ik nooit staan”

Patrick Dupon geeft al 39 jaar gestalte aan ‘Pulle’ in de Oostendse revue. Zijn muzikale carrière begon veel vroeger als accordeonist en hij is ook de drijvende kracht achter feesten op de Konterdam. De zee en het maritieme lopen als een rode draad door zijn loopbaan.

“In 1985 hebben we hier op de Mercator onze trouwfoto’s genomen. De Mercator is alvast nog hetzelfde als toen”, vergelijkt Patrick Dupon. Een kwinkslag is nooit ver weg bij hem. “Ik heb goede herinneringen aan het schip. We treden er ook elk jaar met de Alfredo’s op tijdens Oostende voor Anker. Het is een blij weerzien maar ik zag de driemaster liever loodrecht op de kade liggen.”

Je hebt een diverse loopbaan.

“Na mijn studies ging ik in 1981 aan de slag bij de Wagons Lits, waar ze toen de legendarische Oriënt Express herstelden. Houtwerk en sculpturen paste perfect bij mijn opleiding. Na een jaar werd ik opgeroepen voor mijn legerdienst bij de zeemacht. Nadien ging ik aan de slag bij Orac Decor, maar dat was niet mijn ding. Ik ging opnieuw naar de marine en werd beroepsmilitair. Ik was een drietal jaar aan boord.

Was dat altijd te combineren met acteren en optreden?

Bij de marine zocht ik schepen die niet veel moesten varen omdat ik toen al met van alles bezig was en ik dat wilde blijven combineren. In het weekend kwam ik naar huis om muziek te spelen. In 1993 kreeg ik een week vooraf te horen dat ik aan boord van de Wandelaar drie maanden weg zou zijn. Ik heb toen zelf ontslag genomen. In 1994 ben ik dan aan de slag gegaan bij SKB Life Saving Equipment waar ik 16 jaar heb gewerkt. In 2010 ben ik overgestapt naar DAB Vloot. Tijdens mijn hele loopbaan is het maritieme nooit ver weg geweest.”

“Het is schitterend als er 15.000 man staat mee te zingen”

Je vertolkt al jaren de rol van ‘Kamiel Pulle’ in de revue. Hoe is dat ooit begonnen?

“Mijn ouders hielden café De Pelikaan op de Konterdam en Lucienne Vanbesien, beter bekend als Lucy Loes, was er vaste klant. Ze was ook voorzitter van de folklorevereniging Gilles Der Zee. Ik werd meegevraagd en leerde zo de vissers- en carnavalsstoeten kennen. De Gilles zaten ook in de Oostendse revue en zo kreeg ik in 1976 mijn eerste rolletje, weliswaar als figurant. Via de revue leerde ik Gerard Dangreau kennen en stapte ik over naar de Orde van de Kloeffe. Vanaf 1979 kreeg ik sprekende rollen maar ‘Kamiel Pulle’ werd pas geboren in 1992, gecreëerd door Werner Rabau. In 1999 stopte Gerard en samen met Robert Duyck en Danny Brissinck zetten we de revue verder. Het was voor mij een blij weerzien op de plaats waar alles destijds begon.”

Je treedt ook op als muzikant, op keyboard of met de accordeon. Hoe is dat gestart?

“In 1969 kreeg ik van Sinterklaas een kleine accordeon. Dat was de aanleiding om meteen te starten met lessen bij Accordeonschool Astrid De Laender. Ik heb alle plaatopnames meegespeeld en ben er gebleven tot haar overlijden in maart 1993. Ik was er ook lesgever en Bas Bulteel was mijn eerste leerling. Nadien kwam de vraag de school over te nemen, maar dat was toen niet te combineren met mijn job. In de jaren 80 had ik mijn eigen orkest, Los Pelicanos, genoemd naar het café De Pelikaan. De naam bestaat nog steeds, maar in feite doe ik alles solo op keyboard. Daarnaast doe ik ook al een tiental jaar straatanimatie met de accordeon, een trommelaar en een saxofonist. We spelen op Oostende voor Anker, de maatjeshappening, braderieën of events. Ik ben ook al een viertal jaar actief bij de Singalong, waarbij ik samen met Serge Feys in ontmoetingscentra mensen laat zingen.”

Wat is het hoogtepunt geweest?

“Er zijn er zoveel. Optredens op Oostende voor Anker of de vroegere aankomst van de maatjes in de vismijn waar ik optrad voor 5.000 mensen. Voor de kerstreveillons in het Kursaal mochten we spelen voor leden van de Koninklijke Familie. En uiteraard ‘Oostende Zingt’, volgende maand mogen we na vijf jaar weer optreden op de Paulusfeesten. Het is schitterend als er 15.000 man staat mee te zingen.”

Je bent wellicht de bekendste Konterdamnaar, want je organiseert ook nog de wijkfeesten.

“In 1992 werd ik voorzitter van het Sport- en Feestcomité van de Konterdam. Het waren hoogdagen en ik herinner me hoe burgemeester Goekint en het hele schepencollege op de vrijdag van de kermis op het stadhuis vroeger afsloten om bij ons te komen feesten. We reden hen rond met een treintje en het was overal ambiance. Maar de tijden zijn veranderd. Het verenigingsleven krijgt het moeilijker. Gelukkig is er in ons feestcomité een hechte groep die de tiendaagse eind juni nog mee op poten zet.”

Waar blijf je de energie halen om dat allemaal te combineren?

“Dat vraag ik me ook af. Maar zolang dat het gaat en ik het kan en mag doen, doe ik het nog voort. Er staat ook een sterke vrouw achter me.” (ernstig) Maar het doet me ook nadenken om ook van het leven te genieten. Veel mensen zijn ons al ontvallen. Je moet genieten van het leven. Dat doe ik ook in Oostende. Mijn favoriete plaatsen zijn de Zeedijk, ’t Bosje en we gaan graag iets eten of drinken in onze stad.”

Je bent een bekende Oostendenaar en die worden soms ook gevraagd door politieke partijen. Heb je ambitie?

“In het verleden ben ik verschillende keren gevraagd om op de lijst te staan. Vanaf januari verwacht ik dat ze weer aan mijn deur zullen staan. Ik heb geen voorkeur en werk samen met iedereen. Nu kan ik in het stadhuis bij iedereen binnen lopen. En dat wil ik zo houden. Uiteraard zou ik graag eens willen weten hoe ik zou scoren. Maar dat lijkt me de verkeerde reden om in de politiek te stappen. Als je kiest om op een lijst te staan, krijg je ook een stempel voor de rest van je leven en dat zie ik niet zitten .“