Op de Mercator met Michèle Blumer: “Dierenliefde bracht me soms in de problemen”

Een vrouw met pit en passie, maar vooral met een onvoorwaardelijke liefde voor honden: Michèle Blumer (82) blijft ook vandaag onvoorwaardelijk strijden tegen dierenleed. Ze deed dat recent nog met de uitgave van een opmerkelijk boek: Met 13 in bed. Dat ze destijds door sommigen als ietwat excentriek werd beschouwd, neemt ze er maar al te graag bij. “Ik nam zelfs clochards met een zieke hond in huis.”

Michèle Blumer mag dan wat je noemt een ‘gezegende leeftijd’ hebben, de kranige dame heeft nog steeds iets rebels in zich, zeker weten. Met haar boek, een indrukwekkende en soms hilarische aaneenschakeling van anekdotes met honden in de hoofdrol, onder de arm, stapt ze met stevige tred het dek van de Mercator op, richting een boeiende babbel.

Uw liefde voor onze trouwe viervoeters is enorm, en zelfs dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Vanwaar komt die passie?

“Om het kort te schetsen: het zat er altijd in. Ik ben enig kind en dat verklaart veel. Een enig kind, dat nogal aan haar lot werd overgelaten, geen ouder die leuke dingen met mijn deed. Honden liepen in mijn jeugd vrij op straat en dat trok mijn aandacht. Er was er bijvoorbeeld een die met me optrok naar het strand en dat vond ik fantastisch. En dat gevoel is altijd gebleven. Op mijn elfde won ik al een prijs voor dierenbescherming omdat ik toen al verwilderde katjes die er ellendig uitzagen op straat ging verzorgen.”

U hebt hier later ook een belangrijke rol gespeeld in het runnen van het dierenasiel Het Blauw Kruis van de Kust.

“Inderdaad, dat was voor de eeuwwisseling. Maar in 2000 hebben we het Paard van Troje binnen gehaald…”

Hoezo?

“We werkten er in die tijd met een fantastische groep pure vrijwilligers, met de nadruk op ‘puur’. De echte idealisten, zeg maar. We kregen niet alleen geen vergoeding, – wat we trouwens ook niet wilden – we betaalden zelfs alle kosten uit eigen zak. Zo adopteerde ik zelf sukkelaars en betaalde daar toen aan het asiel 1.000 Belgische frank voor. Ik verkocht ooit twee van mijn antieke Chinese vazen om met de opbrengst zaken voor het asiel te kopen. Zo ver ging onze inzet. Vertegenwoordigers van een ander, nabijgelegen asiel waren in extase over wat we in het Blauwe Kruis presteerden, zaken waarop ik nog steeds heel trots ben. Wat wij niet door hadden, is dat zij een complot hadden beraamd om de macht over te nemen, met financiële motieven in het achterhoofd. Na enkele maanden mochten wij gaan en dat was geen goede zaak voor het het asiel. Wij onderhielden bijvoorbeeld de kooien en gebouwen heel goed. Later heeft een rattenplaag de nieuwe verantwoordelijken veel geld gekost.”

Laten wij het over uw boeken hebben. Met 13 in Bed leest als een trein, mocht ik ondervinden.

“Het verscheen onlangs in eigen beheer, want vind maar eens een uitgever. Maar dat boek lag klaar. Het overgrote deel schreef ik overigens al 20 jaar geleden. Ik vind het fijn om mijn talrijke herinneringen op die manier bij de hand te hebben en te kunnen delen. Geen tips over hoe je met een hond moet omgaan, maar echt mijn ervaringen met de viervoeters door de jaren heen. Heel wat Oostendenaars zullen mij trouwens herinneren als de vrouw die met een hele sliert honden ging wandelen, op de fiets dan nog. Sommigen verklaarden mij gek, anderen staken de duim op.”

Veel van de anekdotes in het boek zullen bij veel hondenbaasjes herkenbaar zijn, maar sta mij toe…toch niet allemaal?

“Mijn medelijden met hondjes bracht mij soms in problemen, moet ik eerlijk toegeven. Mijn vriendin Christine verklaarde me gek toen ik een clochard met zijn hond in huis nam. Een wanhopig mens met een ongelooflijk schrijnend verhaal, dat wel. Het kwam erop neer dat het dier liefs negen puppy’s had gekregen. Zonda had in Frankrijk al vijf puppy’s geworpen toen de politie zijn baasje als landloper wou oppakken. Om over de grens te kunnen, werd het dier dan maar op de Kusttram gesleept, waar nog twee jongen werden geboren, wat natuurlijk voor opschudding zorgde. Die man droeg de hondjes mee in een zak en had er uit wanhoop zeven in zee verdronken toen ik hem vond. Hij huisde in een kraakpand om mijn hoek. Twee wou hij voor de moeder houden en daarmee doorreizen, maar dat was onmogelijk met pups die gingen opgroeien. Ik had ruimte in mijn huis en hij heeft er een tijd verbleven. Een brave jongen, maar er kwam daar heel wat bij kijken.”

“Mijn vriendin verklaarde me gek toen ik een clochard met zijn hond in huis nam”

Ik las in het boek dat het soms anders kon uitdraaien.

“Ik mag inderdaad blij zijn dat ik hier nog zit. Ik heb ooit – ook uit medelijden – een andere dakloze met een gewonde hond geholpen, maar dat liep niet bepaald goed af. Hij bleek schizofreen te zijn en dat is me niet goed bekomen.”

Maar er valt meer te beleven in uw boek, niet?

“Absoluut. Er staan hilarische verhalen in, zoals de vraag van Paul Jambers om aan zijn tv-programma mee te werken. Extreme dierenliefde was de titel, niet verkeerd gekozen (lacht). Je kunt het zo gek niet bedenken, maar mijn liefde voor honden leverde mij ongelooflijke verhalen op. Zo had een dame een van onze meest onhandelbare dieren uit het asiel in huis genomen en wou aan de slag gaan als therapeute voor honden. Dat lukte echter niet en zij is dan maar overgeschakeld naar het runnen van een sekslijn. Of ik geen zin had om daaraan mee te doen, vroeg ze me. Daar heb ik rijkelijk voor gepast (lacht).”

De opbrengst van Met 13 in bed gaat naar een dierenasiel in Servië. Waarom daar?

“Ik heb Sasha’s asiel daar via een kennis leren kennen. Zij waakt er over het welzijn van zo’n 750 honden en dat gebeurt o zo correct, maar ze moet nu wanhopig op zoek naar andere terreinen. Die zijn daar echter heel duur, vandaar. Het boek ligt in Oostende te koop de onafhankelijke boekhandels Corman en De Witte Zee. Alle opbrengsten gaan naar Sasha en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze het haalt.”