Op de Mercator met Eric Van Hal: “Zonder veel tralala voor resultaten zorgen”

Eric Van Hal (59) was 25 jaar geleden bij de oprichters van Noordzee Helikopters Vlaanderen (NHV) en bleef tot 2019 ceo van het Oostendse bedrijf met de knalgele helikopters, dat over de hele wereld actief is. Na een conflict met de Franse hoofdaandeelhouder werd hij op een zijspoor gezet, maar hij vond een tweede adem in het dagelijks bestuur van basketbalclub Filou. “Ik ben een generalist. Nergens specialist in, maar ik denk dat ik wel verbanden kan leggen.”

En dus zijn ook de Mercator en de scheepsbouw Eric niet onbekend. “Ik had tien jaar een jachtwerf in Nieuwpoort”, vertelt hij. “Ik had ook veel Oostendse klanten. Zelf had ik vroeger ook een boot. Maar de laatste tijd beperkt het zich tot kijken naar boten.”

Jij bent geen kind van de zee.

“Nee, ik werd geboren in Congo en bracht er mijn eerste vier levensjaren door. Na rellen keerden we terug naar België en van mijn 4 tot mijn 16 jaar woonde ik in Antwerpen. Mijn ouders gingen uit elkaar en ik had een speciale jeugd. Ik dwarrelde rond in de straten van de grote stad. De jeugdrechter plaatste me op mijn 16de in een instelling, maar na twee jaar kon ik naar een pleeggezin. Dat was bij mijn grootoom in Oostduinkerke. Hij was duiker op de Luchtmachtbasis Koksijde. Hun zoon Jef De Kinder werd piloot op de Seaking. Met hem richtte ik later NHV op. Hij is een neef van mijn moeder, maar dus ook mijn pleegbroer. Vandaag staat hij aan het hoofd van NSAC, de business terminal op de Oostendse luchthaven.”

Heeft die woelige jeugd je getekend?

“Het bepaalt wie je bent, ja. Mijn eerste jaren in Congo, maar ook de tijd in de instelling en bij mijn pleegouders, waar ik mijn leven weer op de rails zette. Ik kreeg er zicht op wat ik wou en niet wou. Ik was gestopt met school, maar haalde voor de zogenaamde middenjury toch nog mijn diploma van middelbaar onderwijs. En daarna ging ik voor kinesitherapeut studeren.”

Oefende je dat beroep ooit uit?

“Nee. Na mijn studies begon ik meteen met mijn jachtwerf in Nieuwpoort. Ik wist niet goed wat ik wou studeren. Eerst volgde ik een jaar diergeneeskunde, zonder succes, daarna zat ik twee dagen in de opleiding filmregisseur aan het RITCS in Brussel, maar dat was ook niets voor mij. En toen ik kwam ik bij kine terecht. Ik was sportief – 20 kg geleden (lacht) – en ook geïnteresseerd in wetenschappen. Eigenlijk ben ik een generalist: geïnteresseerd in veel, maar ik ken niet veel in detail. En ik denk dat ik wel met mensen kan omgaan.”

Hoe zijn jullie NHV gestart?

“Mijn pleegbroer vloog op de Seaking en we hadden gehoord dat het loodswezen een aanbesteding zou doen om de loodsen per helikopter aan boord van de schepen te brengen. We richtten een vennootschap op, stelden samen met een Antwerpse investeerder een businessplan op en haalden die aanbesteding binnen. Zo startte NHV in 1997, nu 25 jaar geleden, in Oostende. Op ons hoogtepunt vlogen we met 60 helikopters, hadden 650 mensen in dienst en haalden een omzet van meer dan 200 miljoen euro.”

Jullie waren ook in het buitenland actief?

“Meer dan in België zelfs. Nog voor we de beloodsing in Vlaanderen mochten doen, deden we dat in Nederland. Later waren we het eerste niet-Franse bedrijf dat voor een Frans ziekenhuis mocht vliegen. Ook medische vluchten deden we eerst in het buitenland en dan pas in België. Geen sant in eigen land, zegt men. In 2005-2006 mochten we werken voor de olie- en gasindustrie in Engeland, de vluchten naar de booreilanden. Sindsdien kregen we opdrachten in heel Europa, maar ook in Afrika en Zuid-Amerika.”

Hoe slaagde je erin om zo’n groei te realiseren?

“Dat doe je niet alleen. Ik vormde een goede tandem met mijn broer, en de groep mensen met wie we NHV startten – die heel veel ex-piloten van Koksijde telde – had een enorme dynamiek.”

Toch werd je later op een zijspoor gezet.

“Onze toenmalige externe partner, een Antwerpse vennoot, en mijn pleegbroer stapten in 2014 uit het bedrijf. Een Frans investeringsfonds kwam in de plaats. Maar door de hoge olieprijzen moesten we aan crisismanagement doen. Drie jaar geleden kwam het tot een meningsverschil met de hoofdinvesteerder, die eerder naar het puur financiële en de korte termijn keek, terwijl ik meer de toekomst van de onderneming voor ogen had. Ik zetel nog in de raad van bestuur, op hun vraag, maar niet meer in het management. Het bedrijf blijft toch nog een beetje mijn kind. Ik voel me betrokken bij het personeel en geef op de raad van bestuur in eer en geweten mijn mening, voor wat het waard is.”

En toen kwam je bij de basket terecht…

“Ik had er al elf jaar seats – we spelen ook al elf jaar op rij kampioen, maar dat is uiteraard louter toeval (lacht). Toen de club van vzw werd omgevormd tot vennootschap, werd me gevraagd mee te investeren. Dat sprak me aan. Ook bij NHV maakte ik de transitie mee van klein over middelgroot tot groot bedrijf. Sport is iets passioneel, maar ik help de club professionaliseren, deels ook te rationaliseren tot bedrijf en een goede structuur te creëren. Filou is de beste ploeg van de Benelux. Mijn bijdrage aan die geschiedenis is beperkt. Maar ik besteed met plezier twee dagen per week aan de club. De rest van mijn tijd gebruik ik om te lezen, de kinderen met raad en daad bij te staan bij hun verbouwingen, en aan de kleinkinderen.”

Vanwaar dat jarenlange succes van BC Filou?

“Het is het resultaat van goed management, goede mensen, hard werken en van een no nonsense-aanpak. En iedereen die zich inzet voor het algemene doel. Filou is veel groter dan alleen de eerste ploeg: je hebt de tweede ploeg, dames, jeugd, rolstoelbasket.. Alles samen 500 spelers en medewerkers. We zijn één grote familie. We zorgen voor resultaten zonder veel tralala. Het is een beetje als NHV destijds: een kleine groep, maar we gaan ervoor!”