Marie-Jeanne Vermeersch (72) zet zich in bij tal van verenigingen: “Mijn motto? We kunnen maar eens proberen…”

Toen Marie-Jeanne Vermeersch negen jaar geleden weduwe werd, bleef ze niet bij de pakken zitten. Thuisblijven is nog nooit iets voor haar geweest en intussen is Marie-Jeanne actiever dan ooit. “Ik geniet ervan om tussen de mensen te zitten.”

Negen jaar geleden overleed Marie-Jeannes echtgenoot Noël De Rammelaere. Marie-Jeanne, die al altijd een actief verenigingsleven heeft gehad, koos voor de vlucht vooruit en bleef zich inzetten voor ontelbare verenigingen.

Ben je altijd al zo’n bezige bij geweest?

“Ja, toch wel. Ik heb altijd al in heel wat verenigingen gezeten en ben overal graag bij geweest. Mijn man was ook zo, hij was scheidsrechter in het liefhebbersvoetbal. Zo hebben we veel tussen de mensen gezeten en waren we allebei maar weinig thuis. Het is niet zo dat ik dat engagement van thuis heb meegekregen. Ik ben er eerder ingerold en ben blijven rollen. Ik kan ook moeilijk ‘nee’ zeggen en leef onder het motto: we kunnen het maar eens geprobeerd hebben.”

Wat trekt je dan zo aan in een druk verenigingsleven?

“Ik vind het fijn om bezig te blijven en als je iets graag doet, dan blijf je dat gewoon doen. Eigenlijk ben ik niet zo graag thuis. Maar dat hoeft ook helemaal niet, want mijn kinderen zijn alle drie het huis uit. Anders zit je toch ook maar alleen. Ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen en het beste van de situatie te maken. Ik wil niet in mijn zetel blijven zitten en moet vooruit. Uiteraard kan niet iedereen dat, begrijpelijk, er zijn ook mensen die niet graag naar verenigingen gaan of dat niet gewend zijn. Maar ik heb het wel altijd gedaan en blijf het me ook nu nog aantrekken.”

Houdt het je ergens ook jong?

“Ja, heel zeker. Ik ben geen mens dat graag stilzit. Bovendien ga ik ook graag fietsen en wandelen. Eigenlijk heb ik vanuit mezelf toch vrij veel interesses. Zo vind ik op reis gaan ook geweldig. Als ik de kans krijg, dan ben ik weg. Zo ben ik naar de Noorse fjorden en Alicante geweest en nu ben ik nog maar net thuis van een periode in Sicilië. Met mijn man reisde ik ook, maar toch minder. We hadden er gewoon niet altijd te tijd voor. Nu doe ik dat met vriendinnen, we moeten ervan profiteren nu het nog kan. Ook boekjes van Okra draag ik rond, dan ben ik eens bij de mensen en babbel ik een beetje. Zo blijf je bezig en verveel je je nooit.”

Met zo’n druk leven heb je toch een agenda nodig?

“Ja, die moet ik wel verschrikkelijk goed bijhouden. Het is soms echt heel druk. Maar tot nu toe is het me gelukt om altijd op alle afspraken te staan. Al moet ik wel echt goed nakijken wat erin staat, ik moet nu iets meer opschrijven dan vroeger. Je wordt ouder en onthoudt het toch wat minder. Maar het lukt nog.”

“Via Scrabble en kaarten doe ik aan hersengymnastiek”

Waaraan hou je de mooiste herinneringen over?

“Vroeger zat ik in het bestuur van Femma op Sint-Paulus. Door corona is die afdeling jammer genoeg opgehouden te bestaan. Het ledenaantal was flink gedaald en ook ons cafeetje hield ermee op. Maar ik verzamelde heel wat fijne herinneringen aan de dagreizen die we toen met een fijne kerngroep organiseerden. We hadden ook altijd heel veel geluk met het weer. Zo zijn we eens naar Zeebrugge geweest en we zijn daar in een onderzeeër mogen afdalen. Veertien dagen later is die weggehaald, we moeten van de laatste geweest zijn die er nog een bezoekje aan hebben gebracht. Met Okra en Femma centrum gaan we nu ook wel eens op dagreis en als het past, ga ik mee.”

Heeft corona bij jou veel sporen nagelaten? Van een druk leven naar niets…

“Je kon nergens meer gaan, dat was wel wennen. Maar ik heb een grote tuin en het was mooi weer. Wandelen mocht ook nog, dus kon ik me wel bezighouden. Uiteraard was het soms lastig, maar dat zal wel voor iedereen zo geweest zijn. Geen vergaderingen, geen kaartingen, er was niets meer. Gelukkig is het nu voorbij en hopelijk komt het nooit meer terug. De sluiting van het zwembad van Tielt heeft er ook voor gezorgd dat mijn wekelijkse zwembeurt met tien vrouwen is moeten stoppen. Ik heb zo zelfs leren zwemmen, want ik kon het nog niet. We spreken nog wel eens af, maar zwemmen kan nu niet meer.”

Je besteedt veel tijd aan kaarten en scrabbelen.

“Klopt, kaarten doe ik bij Okra, in De Kiste en in De Ponte. Een beetje overal, dus. Ik ben ook voorzitter van de kaarters van De Ponte. De scrabbleclub van Tielt heet Blanco. Scrabbelen doe ik toch al zo’n 40 jaar. Daarmee en met het kaarten kan ik aan hersengymnastiek doen. Ook dat houdt je jong.”

Mag ik dan concluderen dat je een erg sociaal iemand bent?

“Ja, toch wel, en wellicht door velen daardoor gekend. Maar wat ik vooral gemerkt heb, is dat je de dingen niet alleen kan doen. Je hebt mensen nodig rondom jou die je helpen. Een warme boodschap naar de mensen die alleen zijn, dus. Blijf niet zitten, kom buiten en zoek gezelschap. Beweeg weer. Je zal je er zeker heel wat beter bij voelen.”