Haar hele jonge leventje had Marie Vannieuwenborg (10) uit Kuurne gespaard voor haar lange paardenstaart, maar deze week ging de schaar er toch in. 32 centimeter werd er afgeknipt, zodat Think Pink er een pruik kan van laten maken voor ‘andere zieke mama’s’. Haar eigen mama, Lien Huysentruyt (37), is net hersteld van borstkanker. “Ik wilde haar graag een cadeautje geven, omdat ze zo erg ziek is geweest en ik haar graag zie”, begint Marie haar verhaal.
De strijd van Lien, die nog niet helemaal geleverd is, begon in de zomer van 2020, in volle coronacrisis. “Ik voelde opeens een knobbeltje in mijn borst, en ben de dag erna meteen naar de huisarts getrokken”, vertelt Lien. “Die maakte zich nog niet meteen zorgen, maar ik moest wel meteen voor scans en controles naar het ziekenhuis. Daar was meteen duidelijk dat ik géén goed nieuws zou krijgen. Zelfs ik zag op de echo al dat het er niet zo goed uitzag…”
Mentale hel
De week die daarop volgde, betekende een mentale hel voor Lien. “Verdere onderzoeken moesten nog uitwijzen welke behandelingen het meest geschikt zouden zijn voor mijn type borstkanker. En die hele week spookten allerlei doemscenario’s door mijn hoofd. Ik was niet bang voor mezelf, maar vooral voor mijn man en kinderen, Cas (7) en Marie (10). Het idee dat ik hen misschien zou moeten achterlaten, vond ik ondragelijk.”
Maar al snel sprokkelde Lien de moed bij elkaar om te vechten. “Dat moet ook, je hebt geen andere keuze. Ik zou om de twee weken vier zware chemobehandelingen krijgen, en daarna nog eens twaalf weken lang wekelijks een ander type chemo.”
Gewacht tot na chirokamp
Het nieuws vertelden Lien en haar man Kristof pas na het chirokamp van de kinderen. “Van die eerste vier chemokuren zou mijn haar uitvallen, dus ik had mijn haar al preventief korter laten snijden. Toen Marie me na haar kamp terugzag, schrok ze van mijn nieuw kapsel. ‘Wat lelijk, mama’. En dan hebben we het hele verhaal verteld. We vonden het belangrijk dat de kinderen wat mee waren met het verhaal. Je weet maar nooit dat het fout afloopt, dan wil je ook niet dat je kinderen uit de lucht vallen, redeneerden we.”
Marie was er toen zes, maar al oud genoeg om de ernst van de situatie in te schatten. “Ik heb mama meteen gezegd dat ze moest beloven dat ze niet zou doodgaan”, vertelt ze. “Ik besefte heel goed dat mama heel erg ziek was toen, en was wel wat bang dat ik haar kwijt zou raken.”
Chemo slaat aan
Maar die schrik was gelukkig niet nodig. De behandeling sloeg bijzonder goed aan. “Het tweede type chemo is na tien kuren al stopgezet”, zegt Lien. “Niet omdat ik ‘klaar’ was, maar omdat de chemo mijn zenuwuiteinden begon aan te tasten. Ik voelde tintelingen in mijn voeten en handen, en dat is niet helemaal abnormaal. Maar toen ze hoorden in het ziekenhuis dat ik enkele dagen voor mijn elfde kuur onderaan van de trap was gestruikeld, werd de chemo meteen stopgezet. Chemo kan blijvende zenuwschade aanrichten, en dat willen ze absoluut niet riskeren. Bij scans kort daarna bleek mijn tumor gelukkig voldoende gekrompen.”
Borstkanker
Intussen was ook een genetisch onderzoek gebeurd. “Waaruit bleek dat ik blijkbaar drager ben van BRCA-gen. Onverwacht, want in mijn familie had enkel mijn grootmoeder borstkanker gehad, en dat op vrij hoge leeftijd al. Maar dat betekende dat ze dus geen borstsparende operatie meer wilden doen, en me meteen sterk aanraadden om mijn beide borsten preventief weg te halen. Op zich ook wel een lange weg. Binnenkort moet ik een laatste keer geopereerd worden om mijn borstreconstructie af te werken.”
Paardenstaart
Intussen krijgt Lien ‘een duwtje in de rug’ van formaat van dochter Marie. Dochterlief spaarde haar hele leven lang voor haar paardenstaart. Nooit eerder mocht er een stuk vanaf, maar deze week vroeg ze de kapper er 32 centimeter af te snijden. De paardenstaart belandt bij Think Pink, om er een pruik van te maken voor een andere ‘mama met borstkanker’. “Ik wilde mama héél graag een cadeautje geven”, zegt Marie. “Omdat ze zo ziek is geweest, en ik haar heel graag zie. Je kan wel een tekening maken, maar dit vond ik een veel mooier cadeau. En zo kan iemand anders nog geholpen worden ook.”
Het piekt nog een héél klein beetje bij Marie, dat ze haar lange lokken kwijt is. “Maar ik heb er géén spijt van, hoor. Ik wilde dit echt doen. En ik doe ballet, dus ik moest wachten tot na de balletshow om zo’n stuk af te kunnen snijden, omdat mijn haar nu even niet meer in een dotje kan. Ik zie wel of ik het nog eens zo lang laat groeien nu.”
Plezier
De geste deed mama Lien alvast heel veel plezier. “Ze is daar helemaal zelf mee naar huis gekomen. Ze had dat ergens opgevangen op school dat dat kon, en ze wilde dat absoluut doen. Ik heb haar nog gezegd dat dat echt niet hoefde, maar haar besluit stond vast. Heel mooi van haar, vind ik het. Ik kreeg toch ook wel even tranen in mijn ogen toen ik de schaar haar werk zag doen.”
Intussen pakt Lien haar gewone leven weer op. “Ik werk opnieuw, voorlopig parttime, om terug op te bouwen. Ik merk wel dat ik nog altijd vermoeid ben, en minder aankan dan vroeger. Maar goed, je neemt dat erbij, he. Ik ben enorm dankbaar dat ik er nog ben, en nog zoveel leuke dingen kan doen met mijn gezin. Mijn man blijf ik ook eeuwig dankbaar, hij heeft me enorm hard gesteund tijdens mijn behandeling. Geen ziekenhuisbezoek heeft hij gemist, altijd met zijn computer mee om naast mijn ziekenbed dan wat te kunnen werken, maar hij was er altijd. Ik mag van geluk spreken.” (JM)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
