Lode Mortier ruilt Canada twee maanden in voor Tielt: “We bouwen ’s winters een ijskasteel in de tuin”

Nadat hij zijn familie drie jaar niet meer in levenden lijve zag, is de naar Canada uitgeweken Lode Mortier nog eens te gast in de Europastad. “Ik keek enorm uit naar de TD met de Tieltse 50-jarigen, maar het mag niet zijn.”

Ruim zes uur. Da’s de vluchttijd van Montreal naar Brussel, maar ook de duur van de autorit die het gezin nodig heeft om vanuit hun woonplaats in de provincie Québec de luchthaven te bereiken. Om maar aan te geven dat een tripje Canada-Tielt altijd weloverwogen is en alleen al vanwege de hoge reiskosten geen jaarlijkse gewoonte. “Buiten coronatijden zakten we om de twee jaar eens af en het tussenliggende jaar reisden mijn ouders naar Canada. Inmiddels zijn het tachtigers, al zou het hen nog lukken, want ze zijn nog fit”, zegt Lode Mortier.

Zijn jullie, met alle huidige restricties, vlot in België geraakt?

Lode Mortier: “Eigenlijk wel, omdat Canada een van de niet-Schengenlanden is van waaruit nog reizigers binnen mogen, als ze maar volledig gevaccineerd zijn en een correct ingevuld PLF-formulier met de nodige info over hun tijdelijke verblijfplaats kunnen voorleggen.”

Hoe hebben jullie de hele coronasituatie in Canada beleefd?

“Ik heb de indruk dat het bij ons minder een hot topic is dan hier, omdat we nu eenmaal verder uit elkaar wonen. Al testte onze oudste zoon Bernard positief tijdens een recente rondreis van drie maanden van het oosten naar het westen van het land. Met uitzondering van een verminderde reuk- en smaakzin vertoonde hij echter geen symptomen. In Canada is het zo dat mijn vrouw en ik, die niet besmet waren, ons nog redelijk vrij konden bewegen, terwijl de drie kinderen altijd in of toch in de buurt van onze mobilhome bleven. Nu ja, er zijn slechtere plaatsen dan zo’n uitgestrekt land om in quarantaine te moeten. Ons hoor je dus niet klagen, want omdat we een sabbatperiode van zes maanden hebben ingelast en hen thuisonderwijs mogen geven, kunnen we nu met het hele gezin rondreizen.”

Hoe ben je in Canada beland?

“In mijn puberjaren kreeg ik al het gevoel dat ik niet in Tielt zou blijven. Het is niet omdat je in een land geboren bent dat je er per definitie toe behoort, maar mijn nieuwe thuis kon evengoed de VS of Australië geworden zijn… Na mijn middelbaar wist ik niet wat ik zou doen, maar daar kwam verandering in toen ik foto’s zag van mijn vaders jongste broer Roland (bekend van Banden Mortier, red.), die op de lange omvaart werkte, op fruitschepen die naar Congo voeren. Dat wou ik ook, dus schreef ik me in aan de Antwerpse zeevaartschool en kwam ik op de lange omvaart terecht. Tijdens mijn eerste lange zeereis in 1989 was ik tien maanden van huis weg, hoewel we slechts in vijf of zes havens aanlegden.”

“Met een eland hebben we een jaar lang zelf geschoten wild in de diepvries”

Diezelfde lange omvaart bracht je ook in Canada?

“Juist. Op mijn eerste reis voeren we vanuit Schotland naar Québec, waar ik geamuseerd toekeek hoe Canadese jagers de kop van geschoten elanden als trofee op het dak van hun pick-ups vervoerden… Elf jaar later liet ik mijn oog vallen op een stagiaire uit Québec die op onze boot stage kwam doen…”

Met wie je nog lange tijd op zee doorbracht?

“De eerste jaren op andere boten, weliswaar van dezelfde rederij. Ik herinner me bijvoorbeeld dat onze boten alle twee eens in de haven van Rotterdam lagen en ik op de scheepsfiets sprong om Caroline op te zoeken en een keer dwarsten we elkaar op een tiental meter afstand op het Kielerkanaal. We kregen uiteindelijk toestemming van onze bazen om op dezelfde boot te werken, zij als eerste stuurvrouw en ik als chef-mecanicien. Dat ging heel goed, tot tevredenheid van onze compagnie, maar begin 2009 besloten we voorrang te geven aan onze kinderwens en aan wal te gaan.”

En op elanden te beginnen jagen.

“Ja, dat jagen is zoiets waarvan ik niet eens wist dat ik het miste. In Canada worden elanden behalve met karabijn nog bejaagd met pijl en kruisboog, wat het een veel eerlijker jacht maakt, omdat je er echt dichtbij moet zien te geraken om ze te kunnen doden. Met zo’n eland hebben wij een jaar lang zelf geschoten wild in de diepvriezer.”

Waarvoor mogen Tieltenaren jullie Canadese leven benijden?

“Ik vind de Tieltse regio heel mooi en we genoten de voorbije weken van wandelingen, maar je kan hier geen vijf kilometer wandelen zonder op een openbare weg uit te komen. Die zijn bij ons zelfs op trajecten van 25 tot 30 kilometer in geen velden te bespeuren. O ja, aangezien het in onze regio vriest van oktober tot eind april maken wij er ’s winters een gewoonte van om een ijskasteel te bouwen in de tuin, waar we dan met vrienden tot in de late uurtjes barbecueën.” (glimlacht)

Niks waarvoor je liever nog in België zou wonen?

“Als er één ding is, dan wel een goede radiozender. Op mijn antenneradio kan ik er welgeteld drie ontvangen, maar geen enkele kan me echt bekoren.”

Over muziek gesproken: je zou van je verblijf in Tielt gebruik maken om nog eens een TD uit de oude doos bij te wonen.

“Er was op 11 december een TD oude stijl met de Tieltse 50-jarigen in El Parador gepland, maar die is door corona afgelast. Heel jammer, want nog meer dan voor anderen was dit voor mij een once-in-a-lifetime-kans om iedereen nog eens terug te zien.” (TVW)