Koppel werd niet gespaard door de ziekte, nu rijden Luc en Kristine ‘De Col op tegen Kanker’

Zaterdag 9 september 2023 staat met rood in de agenda van Kristine Donche (64) en Luc Vanderhaeghe (69) aangestipt. Het Poperingse koppel zal die dag, naar aanleiding van De Col op voor Kom op tegen Kanker, de Col des Saisies in de Franse Alpen beklimmen. Opmerkelijk: Luc heeft net zelf een behandeling voor de ziekte van Kahler, een chronische beenmergkanker, achter de rug. Vijftien jaar geleden verloor het koppel ook al hun eerste kleinkind Marthe aan leukemie.

Kristine Donche groeide op in Haringe, Luc Vanderhaeghe in Krombeke. Sinds 1979 wonen ze in Poperinge. Ze hebben vier kinderen. Twee van hen, Sofie en Dieter, wonen nog altijd in Poperinge. Dochters Mieke (Moerkerke) en Joke (Koekelberg) zochten andere oorden op. Luc, die vroeger als magazijnier in de autosector aan de slag was, ontdekte op latere leeftijd de liefde voor het fietsen. “En pas in 1997, toen ik me bij de Poperingse wielertoeristenclub Hoppeland aansloot, is die hobby serieuzer geworden”, vertelt hij. “Intussen is Kristine ook al een jaar of tien actief lid.”

“Nadat onze kleindochter stierf aan leukemie fietste ik ook al van Brugge naar Baku voor het goede doel”

Het koppel ondernam in de loop der jaren meerdere uitdagende fietsreizen naar het buitenland. “Onze eerste lange tocht was in 2005, naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van de Freinetschool in Poperinge”, geeft Kristine aan. “Bedoeling was om samen met ouders van leerlingen te fietsen naar Saint-Paul-de-Vence, de geboorteplaats van Célestin Freinet. Luc en ik zijn vanuit Poperinge vertrokken, de anderen vanuit Lyon. Na een week pikten we hen op en nog een week later stonden we in Zuid-Frankrijk.” Luc knikt. “Met enkelen van hen beklom ik onderweg de Mont Ventoux. Bij thuiskomst zei Kristine: ik wil de Ventoux ook wel eens doen. Zo gezegd, zo gedaan. In 2008, voor haar vijftigste verjaardag, zijn we vanuit Poperinge naar de Provence gereden en terug. Dwars door La Douce France. Een prachtige herinnering.”

Leukemie bij kleindochter

Vijf jaar later ging Luc, ditmaal zonder zijn echtgenote, nog een stap verder met Brugge-Baku, in het gezelschap van veertien andere moedige fietsers. “5.538 kilometer in 33 dagen, goed voor een gemiddelde van 160 kilometer per dag”, vertelt Luc. “Het was ook de eerste keer dat ik een fietstocht aan een goed doel koppelde, het Kinderkankerfonds van UZ Leuven.” Kristine knikt. “In 2008 verloren we ons eerste kleinkind, Marthe, aan leukemie.” Luc liet zich aan twee euro per kilometer sponsoren. “Het was vooraf mijn doel om voor elke kilometer gesponsord te worden en dat is me gelukt, want de tocht bracht finaal 11.076 euro op.”

Nieuw evenement

Er volgden nog mooie fietsavonturen. Met Okra Sportief trokken Luc en Kristine naar Santiago de Compostela en binnen de Belgische landsgrenzen haspelde Luc de Abdijtorentocht af, van abdij naar abdij. “Ook een prachtige herinnering, maar wel zeven dagen in de gietende regen”, voegt hij er met een glimlach aan toe.

Vorig jaar viel Lucs oog op een nieuwe uitdaging: De Col op voor Kom op tegen Kanker. “Een nieuw evenement”, benadrukt hij. “Hier in België bestaat de 1.000 kilometer voor Kom op tegen Kanker met Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart en voor de lopers is er al jaren een 100 kilometer voor Kom op tegen Kanker, maar deze De Col op wordt in september voor de eerste keer georganiseerd. Ik las er voor het eerst over in het ledenboek van de Vlaamse Wielrijdersbond en was meteen gewonnen. Alleen had ik toen wel al de diagnose van mijn kanker gekregen. Kristine zei: zou je niet beter eerst de behandeling afwachten voor je concrete plannen maakt? Gelukkig verliep die heel goed. Extreem goed zelfs. Dat idee voor De Col op zat ergens ver weggestopt in één van mijn dossiers, maar online kon je wel volgen hoeveel mensen zich al ingeschreven waren. Dat deed ik geregeld. Het bleef door mijn gedachten spoken. Ik verlangde naar een nieuwe uitdaging. Tot Kristine zei: als je het echt wil, kan je dat gerust doen. Bovendien merkte ik dat zij het zelf ook wel zag zitten om die berg omhoog te fietsen, alleen moet je per deelnemer 2.000 euro verzamelen. Samen maakt dat dus 4.000 euro. Dat is niet niets. We weten van vroeger hoeveel werk en energie het kost om zo’n bedrag bijeen te krijgen. Maar op een bepaald moment hebben we toch de klik gemaakt en beslist dat we ervoor zouden gaan.”

Vanaf nul herbeginnen

Over vier maanden, op zaterdag 9 september, wacht Luc en Kristine de beklimming van de Col des Saisies, een stevige beklimming van 15 kilometer in de Franse Alpen met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,2 procent en pieken tot 11 procent. Pittige kost dus. Zowel fysiek als logistiek wacht het koppel nog een niet te onderschatten voorbereiding. “Mijn fysieke voorbereiding moet nog beginnen”, glimlacht Luc. “Kristine moet niet veel trainen. Zij moet maar de helft trainen om te kunnen wat ik kan.”

Zij tempert echter de woorden van haar echtgenoot. “Maar ik heb dan ook zijn behandeling niet moeten ondergaan.” Kristine beseft dat Luc enkele stevige voorbereidingsmaanden voor de boeg heeft staan. “Hij moet nu echt vanaf nul herbeginnen.” Luc: “Op dit moment mag het geen procent omhoog gaan, anders lukt het niet. De oncoloog vertelde me dat ik honderd dagen moest wachten vooraleer ik weer wat conditie zou hebben. We zijn nu 75 dagen ver. Ik zal geduld moeten hebben.” Kristine glimlacht. “Het positieve aan het hele verhaal is dat het evenement pas in september plaatsvindt. Er is nog een hele zomer om ons degelijk voor te bereiden.”

Geld inzamelen

Tegen dan moet er ook 4.000 euro ingezameld worden. “Door de vele jaren in de garage bouwde ik gelukkig een enorme kennissenkring op”, geeft Luc aan. “Zo kom ik gemakkelijk aan enkele honderden mensen die ik persoonlijk ken. We maakten intussen een flyer, in samenwerking met Kom op tegen Kanker. Zij leveren het materiaal en wij kunnen er onze eigen tekst op plaatsen. We hebben nog vier maanden tijd. Vorige week stopte ik de eerste flyers in brievenbussen en vroeg ik in verschillende winkels of ik er een flyer mocht achterlaten. (denkt even na) We doen gewoon ons best en dan zien we wel waar het schip strandt. Sowieso is dit alweer een nieuwe uitdaging. In een normaal jaar fiets ik nog niet de helft van wat andere wielertoeristen doen, maar als ik een speciale uitdaging vind om naartoe te werken, kan ik mezelf altijd net dat tikkeltje meer motiveren.”