Na zes maanden chemobehandeling kreeg Kolia Devreker het goede nieuws dat er geen kanker meer aanwezig is in zijn lichaam. De 17-jarige Ieperling stond vorige week voor het eerst zelfs weer op een voetbalveld bij KVK Westhoek, samen met zijn collega-keepers en keeperstrainer Pedro Versavel. “Als jonge gast denk je dat niets je kan overkomen. Maar zoiets meemaken, heeft wel een impact op je kijk op het leven”, vertelt Kolia.
Kolia Devreker (17) is de zoon van Nick Devreker en Lucia Lazo. Begin augustus vorig jaar kreeg hij de diagnose van ziekte van Hodgkin, een vorm van kanker van het lymfesysteem. Dezelfde maand kreeg hij al zijn eerste chemobehandeling. Zes maanden later zit de kuur erop en was het bang afwachten op het effect op de kanker. “Onlangs kreeg ik goed nieuws: de scan toonde aan dat er nu geen kanker meer aanwezig is in mijn lichaam.”
Oude niveau halen
Een stralende Kolia vertelt het op het kunstgrasveld van KVK Westhoek, waar hij vorige week zijn eerste groepstraining volgde sinds de diagnose. “Voordien had ik wel al enkele keren individueel getraind met keeperstrainer Pedro Versavel, maar niet echt met de bedoeling om weer op competitieniveau te geraken. Nu de chemo achter de rug is, is het wel de bedoeling om weer zo vlug mogelijk mijn niveau de hoogte in te stuwen.”
Het is een belangrijke stap voor Kolia, die nog nooit zo lang het voetbal moest missen in zijn leven. “Voetbal is altijd een grote constante geweest in mijn leven”, zegt hij. “De afgelopen zes maanden lag ik om de twee weken op woensdag in het ziekenhuis aan het infuus. Die twaalf kuren blijken gelukkig zeer effectief geweest te zijn. Dat ik na die mindere periode terug kan voetballen, is heel belangrijk voor mij.”
Halftijds naar school
Al voelt Kolia zich nog niet helemaal de oude. “Ik heb nog steeds last van vermoeidheid als bijwerking van de chemo. Bij de minste inspanning verlies ik heel snel energie. Of ik al wedstrijden kan spelen? Dat moet nog besproken worden met het bestuur en met de jeugdcoördinatie. Ik ben ambitieus en ik zou dat wel heel graag doen, maar het is afwachten hoe vlug ik weer mijn oude niveau kan halen. Ik lag tenslotte zes maanden stil.”
“Natuurlijk maak je moeilijke momenten mee, maar het heeft geen zin om daar veel over te piekeren”
Dat is ook de reden waarom Kolia voorlopig nog niet voltijds naar school gaat. “De school heeft mijn lessenrooster aangepast in functie van mijn studiekeuze voor volgend jaar”, zegt Kolia, die in het zesde jaar wetenschappen-wiskunde in het Ieperse College zit. “Ik heb nog steeds mijn rust nodig over de middag. Een voltijds schema is op dit moment quasi onmogelijk. Dat de school mij daarin zo goed ondersteunt, is heel tof.”
Steunbetuigingen
Ook bij voetbalclub KVK Westhoek werd er uiteraard enorm meegeleefd met Kolia. “Zeker in het begin kreeg ik heel veel berichtjes”, zegt Kolia. “Op school en op andere plaatsen kwam ik de ploeggenoten ook vaak tegen.”
Zijn vrienden staken hem een hart onder de riem door ook hun haar af te scheren toen Kolia noodgedwongen naar de tondeuse moest grijpen na haarverlies door de chemo. “Mijn haar is ondertussen weer volop aan het groeien”, lacht Kolia als hij eraan terugdenkt. “Zulke steunbetuigingen doen natuurlijk deugd. Kanker komt in iedereens leven op de een of andere manier voor. Ofwel krijg je het zelf, ofwel familieleden… Heel veel mensen weten dus min of meer wat je doormaakt. Het is dan wel tof als ze je gewoon succes toewensen of vragen hoe het gaat. Of gewoon even duidelijk maken dat ze aan je denken. Dat betekent meer dan je soms zou denken.”
Kolia kreeg ook materiële steunbetuigingen. “Keeperstrainer Pedro Versavel maakte een grote poster met vier doelmannen van KVK Westhoek, onder wie mijn goeie vriend. Hij was geblesseerd, maar deed toch de moeite om mee op de poster te staan. ‘Bluvn Goan’ staat er ook op, de leuze van mijn favoriete ploeg Club Brugge. Als klap op de vuurpijl was de poster ook nog eens ondertekend door Simon Mignolet (doelman bij Club Brugge, red.). Dat was natuurlijk fantastisch. Ik kreeg die poster halfweg mijn behandeling. Zulke dingen helpen je er wel door wanneer het moeilijk gaat.”
Doorzettingsvermogen
Keeperstrainer Pedro Versavel van WestSave is opgelucht om Kolia weer te zien duiken achter ballen op training. “Ik ken hem al van bij de U10 en heb hem ook altijd gehad op stages bij WestSave”, zegt Pedro. “Kolia is een keeper met talent, heel gedreven en ambitieus. Zijn ziekte was een serieuze domper, maar met zijn doorzettingsvermogen en zijn karakter dat we ook kennen van op het voetbalveld, heeft hij zich ook door deze moeilijk periode geworsteld. We zijn allemaal heel blij om hem weer te zien trainen, niet alleen omwille van het fysieke maar ook vooral omwille het sociale.”
Dat Pedro Kolia al zo lang kent, maakte het nieuws van zijn diagnose des te schokkender. “De wereld stond even stil. Iedere keer als het over Kolia ging, kreeg ik het koud over heel mijn lijf. Een keeperstrainer is iemand die close is met zijn gasten, ook naast het veld. Vandaar ook dat ik het belangrijk vond om hem met een poster moed in te spreken bij het begin van zijn chemobehandeling.”
Niets forceren
Zijn terugkeer tussen de palen is voor Pedro dan ook een mooie opsteker. “Ik keek mijn ogen uit op de eerste training. Wat balgewenning betreft, heeft hij eigenlijk niet zo veel verloren. Hij presteerde op een degelijk niveau, natuurlijk op zijn eigen tempo. Fysiek zullen we niets forceren, maar Kolia voelt zelf ook goed aan wat hij aankan en wat niet.”
Ook collega-keeper Kyaro Deprince (16) heeft Kolia gemist. “Het was schrikken toen we hoorden dat hij kanker had. Dat zo’n jonge en sportieve gast zoiets kon overkomen, verwacht je helemaal niet. Maar we zijn er altijd blijven in geloven dat het goed zou komen. Ik ben vooral blij dat hij weer terug is op het veld en dat we weer samen kunnen spelen en lachen. Hij is lang weggeweest en we hebben hem gemist. Kolia is een vriendelijk jongen, altijd met een lach op zijn gezicht, zowel op als naast het veld.”
Niet onoverwinnelijk
Iedereen is het erover eens dat Kolia tijdens de behandeling steeds positief bleef. “Alles gaat zodanig vlug dat je gewoon meegaat in de flow”, stelt de jongeman. “Je hebt ook geen andere keuze. Je kan niet zeggen dat je iets niet wil. Het was een kwestie van moeten, van leven en dood. Natuurlijk maak je moeilijke momenten mee, maar het heeft geen zin om daar veel over te piekeren of negatief te doen. Dan maak je er beter het beste van. Zes maanden depressief thuis zitten, is voor niemand goed.”
Voorlopig durft Kolia nog niet te zeggen dat de kanker een afgesloten hoofdstuk is. “Op papier kan je dat pas zeggen na vijf jaar, dus dat is nog eventjes. Het zal nog even duren vooraleer ik het als een afgesloten verhaal beschouw. Maar het verandert je wel als persoon. Het is een vrij ingrijpende gebeurtenis en het verandert je visie op het leven. Als jonge gast denk je dat je onoverwinnelijk bent. Dan maak je zoiets mee en dat heeft wel een impact. Ik hoop nu vooral dat die kanker niet meer terugkeert, dat ik mijn schooljaar kan afmaken, de 50 dagen kan vieren en volgend jaar zonder problemen kan gaan studeren.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
