Katrien Meykens uit Roeselare kent Onze Jeugd door en door: “Je moet de jongeren vooral heel graag zien”

Katrien Meykens staat al meer dan 25 jaar in het onderwijs, maar blijft nog steeds het credo van haar allereerste dag trouw: de leerlingen graag zien, blijft het allerbelangrijkste in haar denken en handelen. En dat mogen onderwijsmensen nooit vergeten.

Katrien Meykens: “Eigenlijk wel. Mijn mama werkte in een PMS-centrum (nu CLB, red.) voor leerlingen uit het buitengewoon onderwijs. Ze deed veel huisbezoeken en thuis hoorde ik veel verhalen over de begeleiding van en steun aan deze jongeren. Mijn papa was huismeester (officiële onderwijsbenaming van econoom, red.) in Onze Jeugd en we woonden in een huis op de site van Onze Jeugd.”

Je bent dus werkelijk opgegroeid in een school?

“Ja, in de examens ijsbeerde ik over de speelplaats, terwijl ik mijn cursussen leerde. Mijn communiefeest was natuurlijk ook op school en als ik met vriendinnetjes schooltje speelde, was dat in een echt klaslokaal (lacht).”

“Ik had als kind ook vaak contact met de leerlingen van Onze Jeugd. Er was zelfs een jongen die iedere dag van de Westhoek naar Roeselare naar school kwam. Om kwart voor zeven was hij hier al. Mijn vader liet hem in onze keuken strips lezen totdat het tijd was om naar school te gaan. Hij vond het niet kunnen dat een kind zo lang alleen in een nog verlaten school rondliep. Maar inderdaad, Onze Jeugd heeft een heel groot deel van mijn leven uitgemaakt, want ik geef er nu al 27 jaar les.”

In die mate zelfs dat je het feest ‘50 jaar Onze Jeugd’ mee mocht organiseren?

“Ja, en daar heb ik heel veel energie ingestopt. Daarna heb ik ook beslist om Onze Jeugd persoonlijk een beetje los te laten. Ik heb vanaf het begin van mijn carrière geloofd in de aanpak van de eerste directeur Jos Van Den Broeck. Voor hem was het allerbelangrijkste om de jongeren graag te zien. Op de tweede plaats wilde hij de leerlingen een goede opvoeding bijbrengen, hen écht begeleiden en pas op de derde plaats kwam het onderwijzen zelf. Ik werk nog steeds volgens die principes, maar ik heb soms de indruk dat men dat steeds vaker vergeet in het onderwijs nu de nadruk zo vaak op administratie ligt.”

Je bent na je studies onmiddellijk gestart in Onze Jeugd?

“Enkele korte interims niet te na gesproken, ja. Ik heb eerst les gegeven aan leerlingen die gedragsproblemen vertoonden en na tien jaar kreeg ik de kans om een nieuwe uitdaging aan te gaan en mij om te scholen naar werken met jongeren met autismestoornissen. Nu begeleid en onderwijs ik die jongeren nog steeds.”

Je hebt wel eens een bijzondere carrièreswitch gedaan?

“Ik heb inderdaad twee jaar bij KV Kortrijk de studiebegeleiding gedaan. Ik had even genoeg van het onderwijs en ik kon als gedetacheerde naar een professionele voetbalclub om de jonge voetballers te begeleiden op studiegebied. Dat heb ik ontzettend graag gedaan. Na twee jaar kwam ik terug naar Onze Jeugd, ik miste het lesgeven.”

Leerlingen in het buitengewoon onderwijs worden soms nog altijd niet naar waarde geschat. Dat stoort je?

“Ik kan me daar ongelooflijk nerveus in maken. Onze leerlingen komen naar een ‘buitengewone school’, maar zij studeren ook verder, net als andere leerlingen van andere scholen. Wij gebruiken net dezelfde boeken en cursussen als een VTI. Onze leerlingen krijgen enkel een beetje meer ondersteuning waar nodig. Wanneer een leerling bijvoorbeeld nood heeft aan rust en structuur om goed te functioneren dan kunnen wij dat geven door kleine klasgroepen. Maar onze leerlingen zijn zeker niet minder dan andere leerlingen. Neen, onze leerlingen krijgen een volwaardige schoolopleiding met een klein beetje hulp.”

Ook in je persoonlijk leven ging je geen gewoon pad. Je bent op jonge leeftijd je echtgenoot verloren?

“Wim was pas 32 toen hij stierf aan de gevolgen van huidkanker. Onze dochter Lise was pas negen maanden jong toen we de diagnose te horen kregen. Na chemotherapie en een operatie ging het goed, maar de ziekte kwam terug en eind 2006 werd ik bij de dokters geroepen en vertelden ze me dat ze Wim niet meer konden genezen. Negen maanden later is Wim gestorven. Mijn rouwperiode is eigenlijk eind 2006 gestart. Ik besefte dat alles voor de laatste keer was: de verjaardagen, kerstavond, een familiefeest… Ik heb eigenlijk negen maanden gerouwd om iemand die er nog was. Daarna moet je verder met je leven als je twee jonge kinderen hebt. Ik heb toen een aantal jaar iemand anders heel graag gezien. Het was als een zachte pleister op de wonde, maar toen die pleister eraf werd getrokken, was de wonde er nog steeds. Ik ben toen opnieuw door een rouwfase gegaan. Rouwen kost tijd en komt in vlagen.”

Ben je nu gelukkig?

“Ja. Ik zie geluk niet als een emotie, maar als een keuze. Ik probeer iedere dag het positieve te laten primeren op het negatieve. Ik ben bijvoorbeeld gelukkig als de zon schijnt of als ik besef welke veerkracht de natuur heeft. Die veerkracht probeer ik ook als mens na te streven.”

(PS)