Julie Sanders studeert kinesitherapie in Leuven: “Wanneer Robbe weg is, kruip ik nog even terug”

Julie Sanders studeert kinesitherapie in Leuven, speelt klaroen in het Roeselaarse Gildemuziek, brengt graag tijd door met haar vriend Robbe en als het enigszins kan, gaat ze ook graag eens weg met vrienden en vriendinnen. Dat vraagt om goed timemanagement.

Je zit in je derde jaar kinesitherapie in Leuven. Was die studie een meisjesdroom?

Julie Sanders: “Ik heb die keuze eigenlijk maar gemaakt in de derde graad middelbaar. Ik heb de richting wiskunde-wetenschappen gevolgd met in het achterhoofd om later iets ‘met mensen helpen’ te doen. Wat precies wist ik niet meteen, maar in het zesde middelbaar had ik toch drie opties geselecteerd: biomedische wetenschappen, farmaceutische wetenschappen en kinesitherapie. Ik dacht dat deze laatste richting het meest kans bood om sociaal contact te hebben en mensen te helpen en dus heb ik dat gekozen.”

En het werd Leuven?

“Niet meteen. Ik heb eerst twee jaar aan de KU Leuven campus Brugge gestudeerd en pas dit academiejaar ben ik in Leuven gaan studeren.”

“Brugge was wel leuk en de aanpassing aan het studentenleven verliep makkelijk. De groep en de campus waren kleiner en dat vond ik wel aangenaam. In Leuven heb ik nu ook helemaal mijn draai gevonden, maar het was toch een beetje aanpassen. Er wordt hier op verschillende plaatsen les gegeven, je moet meer tijd uittrekken om ter plaatse te komen en uiteraard zitten er veel meer studenten in de aula’s.”

Hoe ziet een week van Julie Sanders er uit?

“Op maandag begin ik al om acht uur met praktijklessen. Dat gebeurt op medestudenten, inderdaad, maar soms trekken we daarvoor ook naar Gasthuisberg. Dinsdag is er een volledige dag les, zowel theorie als praktijk, en op woensdag lopen we stage. Donderdag hebben we les van half negen tot vier uur en op vrijdag is er les van half negen tot half zeven. Ja, dat is best een heftige lesdag. Vrijdagavond neem ik de trein naar huis en op zaterdagmorgen studeer ik. De rest van de zaterdag en zondag spreek ik dan af met mijn vriend Robbe en ’s zondags omstreeks vier uur neem ik de trein naar Leuven.”

En ’s avonds wachten dan de grote studentenfuiven?

“Dat zou ik zo niet durven zeggen (lacht). Maandagavond neem ik de trein en de metro naar de Koninklijke Militaire School waar Robbe voor officier studeert. Dan oefenen we de quadrille. Dat is een dans die binnen enkele maanden wordt gedanst op het officierenbal en er kan maar een kleine selectie deelnemen aan die quadrille. Robbe en ik gaan er 100 procent voor en oefenen elke maandagavond.”

“Op donderdagavond heeft Robbe vrij en dan komt hij naar Leuven en blijft hij hier ook slapen. We starten dan met onze eigen vriendengroep en smelten na enkele uren altijd samen voor de rest van de avond. Robbe vertrekt dan ’s morgens om half zes naar Brussel, maar wanneer ik hem heb uitgezwaaid, kruip ik nog enkele uurtjes terug in bed.” (lacht)

Jij komt ook uit een muzikale familie?

“Ja, zowel van mijn mama’s als papa’s kant. Mijn pépé speelde al klaroen en mijn papa heeft dat overgenomen. En ik speel ook al zeven jaar klaroen, het blijft in de familie. Als klein meisje trok ik al met papa naar de repetities en deed ik alsof ik klaroen speelde.”

“Mijn mama speelt klarinet in het Gildemuziek en mijn tante en nicht zijn eveneens lid van het Gildemuziek. Papa is ook voorzitter van het Gildemuziek en wordt trouwens dit weekend gehuldigd voor 35 jaar lidmaatschap.”

“Dit jaar kan ik niet veel repetities bijwonen. Die vallen op donderdag en vrijdag en dat zijn moeilijke dagen voor een student. Mijn lessen duren op vrijdag tot half zeven ’s avonds en het is heel laat wanneer ik in Roeselare arriveer.”

Robbe en jij hebben in dezelfde school gezeten. Hoe lang zijn jullie al een koppel?

“Robbe en ik zaten in het eerste middelbaar in dezelfde klas en op een bepaald ogenblik vroeg Robbe om ‘het aan te maken’. In het eerste jaar! (lacht) Ik heb de boot toen afgehouden, maar in het vijfde jaar vroeg hij mij opnieuw en sinds februari van het vijfde middelbaar zijn we een koppel. We zaten wel niet in dezelfde klas en zagen elkaar alleen maar in de pauzes en na school.”

Robbe zal de officierenopleiding bij de para’s volgen. Als er ooit conflicten zijn waarbij België betrokken is, zal hij bij de eerste militairen zijn die worden uitgestuurd. Heb je geen schrik?

“Ja, ik heb daar schrik voor en we praten daar ook soms over. Maar ik steun hem volop in zijn studie- en carrièrekeuze. Het is zijn grote droom en hij doet er ook alles voor om zijn doel te bereiken. Ik weet dat er ooit een ogenblik komt dat hij buitenlandse missies zal doen en dat die niet altijd zonder gevaar zullen zijn. Maar nu wil ik daar nog niet veel aan denken, we zien dan wel als het zover komt.”

Waar zien we Julie Sanders binnen tien jaar?

“Hopelijk aan het werk als zelfstandige kinesitherapeut. En getrouwd met misschien al een kindje. In Roeselare wonen zal er mogelijk niet meer bij zijn, want dat zal wellicht te ver zijn voor de job van Robbe.”