Er waren amper enkele seconden nodig om het leven van de 26-jarige Robin Janssens uit Oostende te veranderen. In maart van dit jaar werd hij in de fleur van zijn leven aangereden door een bus van vervoersmaatschappij De Lijn. Robin zakte weg in een diepe coma, maar is nu, na ruim zes maanden, genezen verklaard door de dokters. “Mentaal heb ik nog een lange weg te gaan”, zegt hij.
Aangereden door een bus
Op vrijdagavond 24 maart 2023 stond er een feestje gepland in de Oude Vismijn in Gent. Oostendenaar Robin Janssens – al jaren actief in het nachtleven – was die avond barverantwoordelijke. Na afloop reed hij met de fiets naar huis, niet wetende dat zijn fietsrit met een zwaar verkeersongeval zou eindigen. Die bewuste avond werd hij aangereden door een bus van De Lijn waardoor zijn leven er nooit meer hetzelfde zou uitzien. Robin kwam door de aanrijding zwaar ten val en lag de eerste zeventien dagen na zijn ongeval in een diepe coma.
“Ik herinner me vaag dat ik na het ongeval nog een paar minuten bij bewustzijn was, maar daarna ging het licht voor zeventien dagen uit”, blikt Robin terug. Hij doet dat in Jeugdhuis VJOC De Kim in de Oostendse Langestraat. “Ik ben hier al jaren actief en ben blij dat ik nog iets voor de jeugd kan betekenen. Het kon evengoed verkeerd afgelopen zijn. Even leek het erop dat ik het niet zou halen en daaraan denken doet pijn.”
Harde levensles
Na die zeventien dagen coma, lag Robin vijf weken op de dienst neurologie in het UZ Gent. In mei verhuisde hij uiteindelijk naar het Oostendse revalidatiecentrum BZIO. Daar werd hij op 17 september ontslagen. Deze week kreeg Robin te horen dat hij genezen werd verklaard. “Ik ben fysisch dan wel aan de beterhand, mentaal zit ik nog heel diep”, verklaart Robin. “Het gaat hier om een van de zwartste periodes in mijn nog jonge leven. Ik verloor enkele maanden voor het ongeval mijn moeder waar ik een goede band mee had. Dat zijn allemaal harde klappen voor je mentaal welzijn. Ik heb tijdens mijn revalidatie wel mijn echte vrienden leren kennen. De eerste weken na het ongeval zat mijn kamer vol, maar daar bleven er op het einde van mijn revalidatie amper nog een drietal van over. Dat is pijnlijk, maar anderzijds ook een harde levensles.”
Mentale strijd
Ondertussen is Robin sinds begin oktober voor zestig procent terug aan het werk. “Ik besef dat ik veel geluk gehad heb en ik ben blij dat ik nu al terug ‘iets’ kan doen. Ik zou veel liever terug voor de volle honderd procent aan de slag kunnen. Ik ben er nog en daar draait het om, want de arts benadrukte dat heel veel mensen het niet zagen goedkomen. Maar ik ben blijkbaar een taaie. Ik ben sinds het ongeval nog niet naar de plaats teruggekeerd waar ik werd aangereden. Dat maakt deel uit van het verwerkingsproces, maar zo ver ben ik nog niet”, aldus Robin.
“De voorbije zes maanden waren een hel, maar ze hadden mij schijnbaar nog niet nodig boven”
Of hij ondertussen al gesproken heeft met de buschauffeur die hem heeft aangereden? “Even. Hij heeft me gecontacteerd via sociale media, maar nadien heb ik die man terug verwijderd. Waarom? Geen idee. Ik snap echt wel dat die man deze situatie ook niet gewild heeft. Ik vraag me alleen af als je met zo’n gevaarte rijdt, of je dan niet wat beter moet opletten. Die man had mij echt wel kunnen zien. Maar ik blijf erbij: ik neem hem niets kwalijk.”
“Weet je: het heeft lang geduurd eer ik terug met een fiets durfde rijden. Ik zeg het: mentaal zit ik nog erg diep. Ik hoop dat ik dit ooit te boven kom. Ik kijk nu anders tegen het leven aan. Ik ben rustiger geworden. Niets moet, alles mag. De voorbije zes maanden waren een hel, maar ze hadden mij schijnbaar nog niet nodig boven. Ons moeder zal mij terug naar beneden gestampt hebben. Het was mijn tijd nog niet en daar ben ik blij om”, besluit Robin positief.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
