Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Er zit een fotootje bij haar was. Ze poseert in haar rolstoel in roze broek, roze chemisier. Ze is duidelijk aangekomen, quarantaine is niet goed voor de lijn, lijkt het. Ze toont een groot, roze papieren hart met daarop in grote letters “Iedere dag mis ik je, méér en méér.” Van “Ik mis je zo, ik mis je meer en meer…” van Will Tura. We zijn altijd een Tura-familie geweest. Er moet in de service-flat waar pépé nu alleen zit nog ergens een foto liggen waar ik als hummel op zijn schoot zit. Na een of ander optreden aan zee, eind jaren ’60, denk ik. Op 29 mei zou Will nog eens optreden aan zee, voor zijn 80ste verjaardag. Ik raakte nipt aan geen tickets meer, had mijn zussen nog willen trakteren voor hun goede
zorgen voor mémé en pépé met tickets. Tura-familie, hé.
Begenadigd Tura-kenner
Maar daar schiet mémé allemaal niet mee op. Ze toont nog steeds “Ik mis je zo, ik mis je méér en méér…” Met twee van die accentjes, op de echte tekst van Will staan die niet, weet ik, begenadigd Tura-kenner. Maar de verpleegster in het WZC waar mémé nu al drie weken in isolatie leeft en die ongetwijfeld het tekstje heeft geschreven, zal dat niet geweten hebben. Zal geen Tura-fan zijn geweest. Wellicht eerder André Haezes jr. Van “Leef…”: ook goed.
Neen, mémé heeft het zelf niet geschreven, mémé kan niet veel meer zelf. Maar ze heeft wel haar Dolce & Gabbana zonnebril op. Jaja, mémé is een vamp, hoor. Ze kijkt op de foto ook met een blik van: let niet op mijn haar, de coiffeuse komt dat niet meer doen…
We hebben er niet op gelet, mémé. Wat we wel plots zagen: jouw lippen waren niet gestift.
Mémé had het nochtans gevraagd, hé toen we na een week quarantaine aan het raam hadden gevraagd wat ze nog écht nodig had? Wat “essentieel” voor haar betekende, bedoelden we in coronajargon. Rode lippenstift!, gebaarde ze. We hadden er nog moeten om lachen: mémé toch…
Isolatie in een rustoord
Hoewel… Een aantal jaren geleden verbleef ik voor een ‘inlevingsreportage’ over eenzaamheid in rusthuizen eens 24 uren als inwoner in een rustoord. Hoe het voelde, zo’n isolatie in een rustoord, waar zorgelijk vaak veel te weinig bezoek voor je komt… Ik weet nog dat de verpleegster het suikertje voor bij mijn koffie had vergeten. Ze zou eentje halen. Maar het lieve mens vergat dat blijkbaar weer. Terwijl dat suikertje met de minuut belangrijker werd in mijn eenzame leven. En uiteindelijk het belangrijkste van mijn leven. Zo werkt eenzaamheid. De allerkleinste dingen krijgen levensbelang. Als die rode lippenstift nu eenmaal het belangrijkste is in het leven van mémé? Morgen gaat pépé voor het eerst eens zwaaien aan het raam. Ik weet zeker, hij zal haar rode lippenstift wél bij hebben. Haar zoethoudertje. Ze zijn al 63 jaar getrouwd, hij kent haar.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier