Een bloeiende bouwonderneming, een mooie politieke carrière en een hechte familie: Frans Verhelst zei wel vaker tegen zijn vrouw Nicole dat hij alle geluk van de wereld had. Maar de voorbije vijf jaar verloren Frans en Nicole twee van hun vijf kinderen. “Het verdriet valt niet te verwoorden, aanvaarden kun je zoiets niet. Maar de kracht en warmte van onze familie doen ons doorgaan.”
Voor wat Frans Verhelst (70) in zijn leven opbouwde als ondernemer en politicus, lijkt één leven niet te volstaan. In 1975 startte hij een eenmanszaak als metselaar op, die uitgroeide tot een bouwonderneming met 55 werknemers, en trouwde hij met Nicole Delameilleure (67). Niet veel later kreeg hij de smaak voor politiek te pakken. Als jonge kerel met ondernemingszin was hij toen al een geliefd figuur in Koekelare, meer dan één politieke partij wilde hem graag binnen halen.
Frans richtte mee de PVV-jongeren in zijn gemeente op, was federaal volksvertegenwoordiger in 2002 en 2003 en neemt tot op vandaag deel aan het bestuur van Koekelare. “Maar dat was me allemaal nooit gelukt zonder Nicole naast me”, blikt hij terug. Zij nam het administratieve luik van het bedrijf op zich, ondersteunde zijn politieke carrière, maar trok ook aan de rem toen Frans’ werklust en ambitie ten koste van zijn gezondheid dreigde te gaan. Net voor zijn vijftigste kreeg hij een hartinfarct, een eerste signaal om het kalmer aan te doen. In 2005 liet hij bouwbedrijf Verhelst over aan zoon Peter.
Hechte familie
Behalve een zoon kregen Frans en Nicole ook vier dochters. “Ook op dat vlak zat ik niet stil”, lacht hij. Want lachen mag ook nu nog. Net zoals hij honderduit vertelt – “babbelen doet me deugd” -, Nicole zijn verhaal af en toe bijstuurt, en hij af en toe zijn tranen toelaat. Ze schetsen samen een sterke, hechte en warme familie. Stuk voor stuk ondernemers ook, die onder meer enkele horecazaken in de streek uitbaten. “We zegden wel vaker tegen elkaar dat we alle geluk van de wereld hadden”, vertellen ze.
Maar in juni 2020 kreeg de familie een mokerslag te verduren: zoon Peter overleed op zijn 42ste aan hartfalen. Hetzelfde overkwam dochter Tineke, toen 41, een jaar geleden op vakantie in Thailand. “Hoe je zoiets verwerkt? Niet… Maar je móet gewoon verder.” (lees verder onder de foto)
Ze gaan er elk op hun manier mee om. “Ik ween soms”, vertelt Frans. “Nicole nooit, ook al is haar verdriet even groot. Ik ga geregeld naar het familiegraf waar Peter en Tineke liggen. Ik moet eens tegen hen kunnen klappen, ook al weet ik dat er niets terugkomt. Nicole doet dat liever niet, maar zij vindt het dan weer belangrijk dat hun foto’s in onze woonkamer staan. Het verdriet heeft onze relatie veranderd, ja. We reageren soms agressiever dan vroeger, kunnen het soms niet goed verdragen als iemand over pietluttigheden begint, maar onze band is nog altijd even sterk. We hebben elkaar altijd enorm goed aangevuld, ook nu: Nicole pept me op als ik een slechte dag heb, en omgekeerd.”
Ze vinden verbinding in hun kleinkinderen: “De drie jongste zijn hier vaak, ook tijdens schoolvakanties, en wij trekken ons op aan hun levendigheid. Ook jagen, een hobby die ik deelde met Peter, geeft een vorm van troost. Een van de oudere kleinkinderen gaat nu wel eens met mij mee. Die jonge gasten geven ons een reden om door te gaan, hoe moeilijk ook.”
Cointreau
De daadkracht én warmte van hun familie dwingt hen vooruit, zeggen ze. “De praktische aspecten worden zonder gemor of geruzie afgehandeld. Maar we kunnen ook bij elkaar terecht met wat we voelen en denken. We komen dikwijls samen. En dan valt er al eens een traan, maar we halen ook heel veel mooie en geestige herinneringen op. Zelfs als we niet samen zijn, post er regelmatig iemand een foto van Peter of Tineke op sociale media, of een filmpje… We herdenken ook veel vaste momenten. Op Peters sterfdag bijvoorbeeld komt iedereen samen, met Peters vrienden ook. Dan drinken we ’s nachts allemaal samen bij het graf een Cointreau, Peters lievelingsdrank.”
En woensdag 15 januari, precies een jaar na Tinekes dood, vertrekt de hele familie samen naar Thailand. Zonder Frans en Nicole evenwel, omdat Frans’ gezondheid het momenteel niet toelaat en Nicole hem niet alleen wil achterlaten.
“Onze jongste dochter Joke, burgemeester van Koekelare. Dat zou een droom zijn”
West-Vlamingen worden graag ondernemers en doorzetters genoemd, maar zouden ook binnenvetters zijn. Dat laatste gaat niet op voor Frans en Nicole. “We kwamen altijd al graag onder de mensen, en dat blijft zo. Ik weet dat sommigen zich na zo’n tegenslag afzonderen, maar dat ligt niet in ons karakter. In het begin merkten we inderdaad dat sommige mensen ons meden. Ze wisten niet wat te zeggen, al helemaal niet na Tinekes dood. Maar dan stapten we zelf op hen af en lieten weten dat ze ons gerust mogen aanspreken, ook over Peter en Tineke. Dat het ons zelfs oplucht als ze dat doen”, meent Frans.
Met het overlijden van Peter kwam ook een eind aan bouwonderneming Verhelst. “Dat deed pijn, maar het is niet anders”, meent Frans. Op politiek vlak blijft hij zijn steentje bijdragen. “Ik volg alles, lokaal én nationaal! En dat Joke, onze jongste, nu verkozen werd tot schepen in Koekelare, daar ben ik enorm trots op. Of ze ooit burgemeester wordt? Wat komt, komt. Maar dat zou inderdaad een droom zijn die uitkomt.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
