Vier maanden nadat ze levensgevaarlijk gewond raakte bij een mislukte vuurspuwact herstelt Idoia Van de Walle (34) in Vlamertinge van haar brandwonden. “Ik sta positief in het leven, maar besef dat ik door het oog van de naald gekropen ben”, vertelt de Oost-Vlaamse in een openhartig gesprek.
De derde editie van Highlight Festival in Ieper moest op zaterdag 28 augustus de perfecte afsluiter worden van de zomervakanie. Zo’n 6.500 feestvierders gingen er zonder coronamaatregelen volledig uit de bol. Ook voor Thierry Osaer (46) uit Vlamertinge en zijn vriendin Idoia Van de Walle uit Eeklo begon de avond veelbelovend. Idoia was al zeven jaar actief als vuurspuwer en had speciaal voor de gelegenheid haar fakkels meegenomen. “Ik trad er gratis op”, vertelt ze nu. “De organisatie had geen budget meer, maar omdat ik al anderhalf jaar niet meer had kunnen optreden door corona en Thierry mij nog nooit aan het werk gezien had, besloot ik om het dan maar gratis te doen.”
Aanvankelijk leek alles volgens plan te verlopen, maar rond middernacht liep het fout. “Het was mijn twaalfde optreden van de avond”, blikt Idoia terug. “De eerste tien als danseres en de laatste twee als vuurspuwer. Maar helemaal op het einde ging het mis. Ik had net teken gedaan naar mijn collega aan de overkant dat het mijn laatste vlam zou worden en net die vlam is teruggekeerd richting mij.”
Kleren van het lijf gerukt
“Ik was net mijn telefoon aan het wegsteken nadat ik haar gefilmd had”, pikt haar vriend Thierry Osaer in. “Toen ik weer naar boven keek, stond haar borst in brand. Het is vreselijk om je vriendin op die manier te zien staan. Ze is meteen naar de backstage gelopen op zoek naar hulp, maar daar kon niemand haar helpen. Vervolgens is ze teruggekeerd naar het podium en twee meter naar beneden gesprongen.”
Ik moet nog twee jaar een drukpak dragen en mag de komende vijf jaar ook niet in de zon lopen
Ondanks het feit dat ze praktisch meteen in lichterlaaie stond, was er bij Idoia geen sprake van paniek. “Ik wist perfect wat ik aan het doen was, ik had dat van mezelf nooit verwacht. Heel even dacht ik wel dat ik het niet zou overleven. Ik voelde op een bepaald moment zelfs geen pijn meer, omdat alle zenuwen al afgebrand worden. Maar toen ik Thierry daar beneden zag staan, ben ik zonder twijfelen gesprongen. In een paar seconden heeft hij alle kleren van mijn lijf gerukt. Zonder hem was ik er nu niet meer geweest. Hij was de enige die mij durfde te helpen. Hij heeft dan ook meteen zijn jas rond mij gelegd en dan zijn we samen naar de brandweerpost gelopen. Daar waren ze nog niet op de hoogte van het ongeval dat net gebeurd was. Toen ze mij zagen komen, stonden ze zelfs nog wat lacherig te doen. Ze dachten dat ik zat was, maar toen ik naakt in het licht ging liggen en begon te roepen dat ik verbrand was, schoten ze wel meteen in actie. Ik kreeg ijskoud water over mij gespoten, maar voor mij voelde dat heet aan. Ik was volledig oververhit. Ik heb toen ook gevraagd om ijs op mij te leggen, maar achteraf bekeken was dat geen goed idee. Want ijs geeft ook brandwonden. Maar op zo’n moment zou je alles doen om af te koelen.”
Verhuis naar Vlamertinge
Enkele minuten later kwam de ziekenwagen aan en kon Idoia de eerste zorgen toegediend krijgen. Na een lauw bad in het Jan Yperman Ziekenhuis werd ze nog diezelfde nacht overgebracht naar het brandwondencentrum van het UZ Gent. Daar verbleef ze een maand op intensieve zorgen. Ondertussen woont ze sinds een tweetal maanden bij haar vriend Thierry in Vlamertinge. “Eigenlijk kennen we elkaar nog maar sinds juni. Ik ben heel erg gesteld op mijn onafhankelijkheid en in normale omstandigheden zou ik nooit zo snel die stap gezet hebben. Ik zie Thierry héél graag, maar dit is toch ook een rationale beslissing. De medicatie kost handenvol geld en met ook nog een huurhuis in Eeklo zou ik in de problemen gekomen zijn. En Thierry zal wel weten waaraan hij begint zeker door mij in huis te halen? (lacht) Bovendien heeft hij mij al die tijd keihard gesteund, terwijl ik op mijn slechtst was. Een maand lang stond hij elke dag aan mijn bed in het ziekenhuis. Dat is liefde, zeker?”
Volledig hersteld is Idoia nog niet en ook de komende jaren zal de gevolgen van het ongeval blijven ondervinden. “Ik moet binnenkort nog eens geopereerd worden. Door het littekenweefsel dat zich hier en daar gevormd heeft, ben ik nog niet honderd procent mobiel. Ik moet de komende twee jaar ook 23 uur per dag een drukpak en een drukhandschoen dragen om de doorbloeding te stimuleren en het littekenweefsel te beperken. En de komende vijf jaar mag ik ook niet in de zon komen. Een reisje naar Turkije zal er dus nog niet meteen in zitten. Misschien moeten we maar eens nadenken over een sneeuwvakantie? (lacht) Ik ben er dus nog lang niet van af, maar ik ben al blij dat ik geen pijn meer heb. En dat ik nog leef, want ik ben door het oog van de naald gekropen.”
Schrik voor vuur
Haar vuurfakkels heeft Idoia ondertussen voorgoed opgeborgen. “Ik zou het in de toekomst misschien wel nog durven, maar ik wil het risico gewoon niet meer nemen. Ik heb op dit moment ook nog te veel schrik. Zelfs als ik een open haard moet aansteken of een ei bak in de pan, spring ik al achteruit. Het dansen wil ik wél graag opnieuw oppikken van zodra de mobiliteit weer honderd procent is. Dat is mijn grote passie. Waar het vuurspuwen dan vandaan kwam? Het extreme heeft me altijd wel aangesproken: motorcross, ijshockey, streetblading… En dus ook vuurspuwen.”
Ondertussen probeert de geboren Gentse haar weg te vinden in de Westhoek. “Ik moet het hier allemaal nog wat leren kennen, maar de natuur en de rust spreekt me wel aan. Ik ga bijvoorbeeld graag wandelen met mijn twee honden. En het is ook mooi meegenomen dat de snowboardpiste vlakbij is in Komen. Dat extreme blijft er wel in zitten.”
Kerstbabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
