Een liefdesverhaal om te verfilmen: Brugse cameraman stapt in huwelijksbootje met Amerikaanse topactrice

Het lijkt een film op zich. En misschien wordt het dat ooit wel. Wat begon als een sprankelende ontmoeting op een filmset, die door hun hoofd en hart bleef spoken, eindigde in een huwelijk waarvoor velen in de Verenigde Staten ‘s nachts zijn opgestaan. Dit is het liefdesverhaal van Yann De Moerloose en Virginia Newcomb. Hij een jonge cameraman uit Brugge, zij een Hollywoodactrice uit Alabama. “Hij vroeg me: ‘can I give you a hug?’ Dat was zo lief.”

Ze friemelen allebei liefdevol aan hun trouwring en zoeken voortdurend naar elkaars blik. De kleine aanrakingen zijn subtiel, de pauzes die ze elkaar gunnen om aan te vullen ook. We zitten middenin hun wittebroodsweken: Yann De Moerloose en Virginia Newcomb leven op een wolk. Dat kan je aan hen zien en voelen.

Drie weken geleden stapte het filmkoppel in het huwelijksbootje in het stadhuis van Brugge. Maar voor de allereerste ontmoeting moeten we terug naar februari 2020, op een filmset in Florida. Yann timmert met succes aan een carrière alsdirector of photography – de regisseur van het camerawerk, het licht en de beeldtaal, zeg maar. “Via Charly Vandedrinck, een bevriende camera-operator, kreeg ik de kans om in Florida mee te werken aan een kortfilm, Skim. Ik had in België net naast een groot project gegrepen en had zoiets van: och ja, waarom niet? We zien wel wat het geeft.”

Filmster

De hoofdrolspeelster van de kortfilm: Virginia Newcomb. Zij switchte de voorbije jaren moeiteloos tussen Hollywood – denk aan The Walking Dead of de Netflixserie From Scratch die er zit aan te komen -, het podium van tal van toneelstukken in New York en de meer artsy kant van het spectrum van de Amerikaanse film.

“Ik kan me het eerste moment dat ik Virginia zag nog haarscherp voor de geest halen”, vertelt Yann. “Ik was bezig met het voorbereiden van de camera’s toen plots de bel ging. Niemand deed open, dus ging ik maar. En plots stond ik voor haar. (lacht) Er ging wel een schok door me heen, ja. Maar ik moest uiteraard vooral professioneel zijn. Zij was dé ster van de film, ik moest het beste van mezelf in mijn werk steken. Natuurlijk was ik nerveus, ik had haar de avond ervoor nog gegoogled, hé. Ik wist wie ze was.”

Knuffel aan zwembad

“Was het liefde op het eerste gezicht? Dat is moeilijk. Je bent aan het werk”, pikt Virginia in. “Maar ik was wel meteen geïntrigeerd door hem. Op een etentje kwamen we toevallig bij elkaar te zitten, op de hoek van de tafel. En ik werd opgezogen door hem. Heel vreemd eigenlijk. Ik moest weten wie die Belgische guy was.”

Tijdens een etentje kwamen we toevallig bij elkaar te zitten. Ik moest weten wie die Belg was – Virginia Newcomb, Amerikaanse actrice uit onder meer The Walking Dead

De echte toenadering komt er pas op de wrap party, het feestje na de laatste opnamedag. “Iedereen hing zowat aan de rand van het zwembad en opnieuw raakten Virginia en ik aan de praat”, vertelt Yann. “Ik voelde hetzelfde als zij, we begrepen elkaar, we vonden elkaar. We konden ontzettend goed babbelen over álles. Ook over heel persoonlijke zaken.” “En dan die knuffel”, lacht Virginia. “Jij vroeg het me zo heel mooi: can I give you a hug? Zo lief.” “Een knuffel van drie, vier minuten. Dat was de start van onze relatie”, zegt Yann. “Niet dat we wisten waar het naartoe zou gaan, op langere termijn. Integendeel.”

Een paar uur later moest Yann immers vertrekken. Het vliegtuig op richting Europa. “Een heel zwaar afscheid, ja”, zegt Virginia. “De dagen daarna bleef hij door mijn hoofd spoken. Ik wist dat het speciaal was, maar ik wist niet wát het was. Ik wilde hem verder leren kennen, ook al zaten we elk aan de andere kant van de wereld.” “We begonnen elkaar te mailen, over alles in het leven. Niet specifiek over óns”, gaat Yann verder. “Heel lange mails. (lacht) Zij is heel eloquent en schrijft heel poëtisch. Elke keer raakte ik meer onder de indruk.”

Quarantaine in Londen

En net dan volgt de pandemie. “Reizen werd haast onmogelijk, terwijl ik niets liever wilde dan haar weer te zien. Voor mij was dat verschrikkelijk.” “Maar tegelijkertijd… Net die beperkingen hebben ervoor gezorgd dat onze relatie zich op een heel bijzondere manier heeft ontwikkeld”, zegt Virginia. “We konden elkaar niet aanraken, er was niets fysieks. Wij hadden enkel het praten en het schrijven. Het had iets heel klassieks. En al die tijd wisten we dat de fysieke aantrekking sterk was. We hadden dat moment aan de rand van het zwembad, we hadden die connectie van de eerste dagen. We konden dat niet vergeten.”

Maanden gaan voorbij waarin het contact blijft en de nieuwsgierigheid enkel groeit. “Ik kwam op het punt dat ik moest weten of hét zou werken”, lacht Virginia. “Hoe we samen zouden komen, wist ik niet, maar er was geen twijfel dat we samen moesten komen.” Veel opties waren er niet. Vliegen tussen Europa en de Verenigde Staten was geen optie, waardoor het koppel op zoek moest naar alle gaatjes in het systeem. Uiteindelijk werd het Londen: wél bereikbaar vanuit de States en vanop het Europese vasteland, maar met een verplichte quarantaine van twee weken.

“Ik was zo zenuwachtig en maakte me zorgen om alles dat mis kon gaan”, zegt Yann. “Elke stap tussen thuis vertrekken en die tweede knuffel leek onoverkomelijk. En zelfs toen ik haar opnieuw in mijn armen had, kon ik het niet geloven. Maar die twee weken waren zalig.” “We hebben samen gekookt, praatten constant en alles klikte in elkaar”, pikt Virginia in. “So easy.” “Wij zijn hét voorbeeld van wat er gebeurt als je je hart en je gevoel volgt”, zegt Yann. “Dan gebeuren er fantastische dingen. Het leven gééft je dan zoveel meer. Er waren zoveel struikelblokken, maar we staan ook waar we staan dankzij die struikelblokken.”

’s Nachts volgen

Pas na Londen vertelt Virginia haar ouders in Alabama over Yann. “Tien minuten in het verhaal, onderbrak mijn moeder me plots en zei ze: darling, je straalt, je bent een licht. Ze wilde hem meteen ontmoeten.” (lacht) “Ik was net wel heel open bij familie en vrienden en iedereen leefde ontzettend mee. Ik ben hen daar dankbaar voor, want ik kan begrijpen dat ze mij ook wilden beschermen”, aldus Yann. Pas in de zomer van dit jaar, vijf maanden later en met een omwegje via Turkije, kan Yann naar Atlanta in de VS reizen. “Ik kon toen 90 dagen blijven om iedereen die Virginia dierbaar is te ontmoeten. En ik heb haar daar ook ten huwelijk gevraagd. Er waren geen twijfels.”

“Het afscheid nemen, was telkens het zwaarste. Je hebt geen idee wanneer het weer zal lukken om elkaar te zien”, zegt Virginia. “Maar tussen die tranen door vond ik telkens ook de bevestiging van wat ik voor hem voelde. Er zijn geen vragen te stellen bij onze liefde en onze connectie. It’s as easy as yes.”

Op de huwelijksdag werd het opnieuw maandenlang wachten, tot zaterdag 13 november. “Een prachtige dag in een prachtige setting”, zegt Virginia daarover. “Ons huwelijk was mooi in alle eenvoud. Een beperkt groepje, vooral familie en vrienden van Yann én mijn getuige uit Los Angeles die aanwezig was. En mijn vrienden en familie die thuis, bij hen om 4 uur ’s nachts vanuit hun bed, via Zoom volgden. Ook dat had wel iets moois.” “Er komt nog een feest in de States, sowieso. Een feest op z’n Alabama’s”, lacht Yann.

Hoe de komende maanden en jaren eruit komen te zien voor het koppel, ligt nog niet vast. Virginia blijft nog tot begin volgend jaar in België en gaat dan weer aan het werk, Yann probeert intussen zijn green card (permanente verblijfsvergunning, red.) voor de VS in orde te krijgen. “In de ideale wereld leven we zowel hier als daar”, zegt hij. “We zien wel wat er op ons afkomt, ook carrièregewijs. Het kan ontzettend snel gaan, zeker voor haar met shows en films. En ik hoop om als director of photography in de VS voet aan de grond te krijgen.” “Hij heeft er het talent voor”, zegt Virginia. “De interesse zal wel volgen, daar twijfel ik niet aan. Misschien werken we ooit wel opnieuw samen, misschien zelfs om ons verhaal op het witte doek te vertellen. Who knows? Als ons hart zegt dat het zo moet, dan zal het zo zijn.”