Hoeve Maedelstede, waar je tussen de dieren meer mens wordt

Terwijl ik de oprit van hoevecamping Maedelstede oprij, valt mijn mond open van verwondering en is mijn hart vervuld van blijdschap. Overal waar ik kijk, zie ik glunderende kindergezichtjes, terwijl de volwassenen die door het decor passeren er zo relaxt uitzien dat het paradijs niet veraf kan liggen. Als je eens wil weten hoe het voelt om in de zevende hemel te zijn, dan is dit het adres.

De hoeve was destijds van de ouders van haar man, Jo Morlion (1959), zo vertelt boerin Els Vandewalle (1963). Zij hadden tien kinderen en kamers genoeg om ze groot te brengen. Jo en Els hebben er vier. Twee ervan zijn al de deur uit. “Enkele van de kamers knapten we destijds al op om er gasten te laten logeren. Toen al gebeurde het dat vrienden of familie van onze gasten met een tent of caravan op bezoek kwamen. Toen er zich een jaar of zeven terug zware investeringen opdrongen in de varkenshouderij en het duidelijk werd dat geen van de kinderen hier varkens wou kweken, zijn we met de camping begonnen.”

De gemoedelijkheid

Van de varkensstallen van weleer maakte Els speelkamertjes waar de kinderen baas zijn. Alles in bonte kleuren, voorzien van veel kussens en zetels. Er zijn ruimtes waar er langharige konijntjes kunnen gestreeld worden, je kan er bij de cavia’s toeven, op vliegende tapijten rondhangen en Els heeft zelf tal van spelletjes bedacht rond het thema van de boerderij waar de kinderen soms uren zoet mee zijn. Lopke Cools, echtgenote van de schepen van feestelijkheden van Gent, is samen met haar ouders en haar kinderen even op adem aan het komen in Maedelstede, terwijl haar echtgenoot de laatste dagen van de Gentse feesten in goeie banen aan het leiden is. Haar ouders logeren in het huis, zij en haar kinderen in een van de veelkleurige retrocaravannetjes die op de koer staan opgesteld. “Het is hier veilig, de kinderen kunnen zwemmen, spelen, er zijn diertjes en ik kan intussen eens rustig een boek lezen”, lacht Lopke. “Alles is hier zo waanzinnig goed bedacht en ingericht. Met heel eenvoudige middelen vaak. In de speelstallen staat er een namaakkoe waar je bovenin water moet ingieten en als je aan de uiers trekt, loopt dat water er weer uit. Bess, mijn kleinste, kon er niet genoeg van krijgen. Wij zijn de dierenverzorgers van de koe, gierde ze.”

In het waterwinning-reservoir is een lavafilter aangebracht en zo beschikt Maedelstede over een ruim zomers zwembad. Van de blauwe voederbidons werden er karretjes gemaakt waarin de kinderen iedere morgen zitten te kraaien van de pret, wanneer een kleine tractor ze voorttrekt rond het erf. Overal rijden kinderen rond in gocarts en minitractors. De volwassenen zitten gezellig met elkaar te kletsen. Er zijn geen strikt afgescheiden percelen en daardoor kunnen vakantiegangers hun caravans, campers en tenten soms naar eigen goeddunken opstellen. Justine Goetghebeur is er voor de tweede keer met haar echtgenoot, Nederbelg Paul Jonkmans. Ze hebben geen kinderen, maar wel jobs met ronkende titels… en een hond. Samen met hun vrienden hebben ze hun kampeergerief zo opgesteld dat ze een eigen buurtje hebben waar ze honderduit praten, leuteren en “drinken tot we in onze tenten rollen”, giert Justine. “Let wel, ook de rustige, landelijke wandelingen kunnen wij hier ten zeerste op prijs stellen”, voegt ze eraan toe. “Het is de gemoedelijkheid die ons hier zo aantrekt.”

“Deze plek is ronduit fantastisch. Ongelooflijk. Ik denk niet dat je dit elders in België kan vinden”

De Antwerpse Sandra Quick heeft ook een Nederlandse man, de Friese Siebe van der Ploeg. Zij wou naar Pollinkhove komen nadat ze een filmpje op Facebook had gezien. “Ik wou weten of het zo goed was als het eruitzag”, zegt ze en ze laat ons niet lang in het ongewisse. “Het is nog beter. Deze plek is ronduit fantastisch. Ongelooflijk. Ik denk niet dat je dit elders in België kan vinden. Iedereen is hier zo lief voor elkaar. Het begint natuurlijk bij de uitbaters, supersympathieke mensen.” Siebe heeft een naaktkat op zijn arm en knikt: “Het is hier heel bijzonder. Mensen met honden, mensen met katten, mensen met kinderen, iedereen kan het met elkaar vinden.”

De ongedwongenheid

De camping is een paar honderd meter verwijderd van de kerk van Pollinkhove. Het dorp heeft sinds kort eindelijk weer een café, ‘t Mozarthuys. Uitbaatster Caroline Gheysens ziet er geregeld volk afzakken van de camping. Haar eigen kinderen komen ook graag op Maedelstede. “Heel veel jongeren uit het dorp vieren daar hun verjaardag. Els heeft de hoeve omgetoverd tot een uniek vakantieverblijf. Er hangt daar echt een geweldige sfeer.” Enkele gasten van de camping zitten er net een glas te drinken. Pol Pauwels uit Zeebrugge steekt meteen de loftrompet. “Het is de ongedwongenheid die Maedelstede zo uniek maakt. Zoek nog maar eens een plek waar kan wat daar allemaal mogelijk is. Niets is verplicht, niets moet en alles mag.” Zeeman en dorpsgenoot Geoffrey De Busscher gaat akkoord. “Wij komen er al jaren. Els is een vrouw uit de duizend. Je mag haar alles vragen, ze zal je altijd helpen. Er was ooit een Nederlander die me zei: Weet je wat me hier opvalt: er is geen enkel kind dat hier de straat oploopt.” Want inderdaad, er is geen slagboom, geen poort, ze kunnen er zo uit. “Natuurlijk niet,” reageert Pol. “De kinderen hebben zodanig veel te doen dat ze geen zin hebben om de straat op te lopen.” Het is de reden waarom veel mensen geen uitstapjes doen, hoewel de Westhoek best veel te bieden heeft. Ze krijgen er hun kinderen met geen stok weg. Zelf verblijven Pol en zijn vrouw Cindy Vuylsteke met hun camper op de camping, zonder kinderen. “Ken jij een camping waar de mensen ’s avonds rond het kampvuur zitten en waar iedereen met iedereen praat?” “Terwijl de boerin voor iedereen een glas wijn schenkt”, voegt Geoffrey eraan toe. Cindy beantwoordt de vraag van haar man niet. Ze zegt: “En hoe tenten, campers en caravans zo heerlijk door elkaar staan opgesteld.” Pol zijn lofzang is nog niet ten einde: “Hoeveel campings ken je waar je verse koemelk kan drinken? Ik drink anders nooit melk. Maar hier wel. Je betaalt hier 60 cent per liter. Dan weet je meteen dat de boer niets verdient aan zijn melk en dat al het geld aan de verkeerde vingers blijft plakken.”

Een varkensboer trouwen

Er zijn kinderen die op Maelstede de hele tijd in overall lopen en de boer helpen waar ze kunnen. Landbouworganisaties kunnen geen betere promo voor de stiel bedenken. Valerie Veyt, een jonge en hippe verschijning uit Dendermonde, kwam al met haar ouders en haar twee broers naar de hoeve voor de camping er was. “Er waren hier nog varkens”, zegt ze op een toon alsof ze het over dinosaurussen heeft. Nu zijn er nog een 150-tal. Maar alleen jonge zeugen die gekweekt worden voor de fokkerij.

Boerin Els herinnert zich nog goed de eerste bezoeken van het gezin Veyt: “Je broer was drie jaar oud toen hij hier voor het eerst kwam”, zegt ze tegen Valerie. “Op een dag gingen je vader en je moeder naar huis en jullie mochten nog wat blijven kamperen. Maar die kleine wou ook blijven. Ik zei: Oké, die kan bij ons logeren.” Dat was in juni en het was eind augustus toen hij terug thuis was, herinnert Valerie zich. Iedere vakantie verbleef hij bij de Morlions. De jongen geraakte zo verknocht aan het boerenleven dat hij nu als loonwerker aan de slag is bij een machinebedrijf dat bij boeren gaat oogsten, zaaien, planten en ploegen. Zelf heeft Valerie marketing gestudeerd. “Maar eigenlijk wil ik een varkensboer trouwen”, lacht ze. “En ik moet geen kinderen hebben. Maar als ik er toch ooit heb, dan moeten ze naar hier komen. Verplicht. En ze moeten het hier leuk vinden. Er is geen andere optie.”

“We komen toe op de Maedelstede en dat is instant happiness…”

Karen Verstraeten, haar echtgenoot Guy De Maesschalk en hun kinderen vinden het er ook waanzinnig leuk. Het Lokerse gezin kwam er voor het eerst “nadat mijn man hier geweest was met de papa’s van aan de schoolpoort”, vertelt Karen, intussen een vriendin des huizes bij boer Morlion. “Het jaar nadien werden we uitgeregend tijdens onze vakantie in Frankrijk en omdat het mooi weer was in Pollinkhove, zakten we naar hier af. Sindsdien komen wij elk jaar. Meerdere keren. We geraken niet meer verder. We komen toe op de Maedelstede en dat is instant happiness… We doen ons busje open, de kinderen stuiven naar buiten en ’s avonds rond een uur of tien moeten we ze trachten binnen te trekken.” Als ze tenminste zelf al terug thuis is. Want Karen weet zich ook bezig te houden. “De boer sprak me al vlug aan om eens in zijn melkput te gaan helpen. En dat klikte. Ik moet wel braaf zijn en de onderdanige boerin spelen. Dat is lachen, raaskallen en luisteren naar de wijze en vaak grappige verhalen van de boer. In het dagelijkse leven werk ik in een grote instelling met mensen met een mentale beperking. Ik hou van mijn job, maar ik moet er veel en hard nadenken en soms heel moeilijke gesprekken voeren. De dochter van de boer is getrouwd met een varkensboer en samen runnen ze een varkensbedrijf met 5.000 biggen. Er moesten daar een aantal zeugen bevallen en samen met Valerie mocht ik er vandaag gaan helpen. Op een gegeven moment zat ik met mijn arm tot aan mijn schouder in een zeug. Ik heb twee biggetjes het levenslicht laten zien. Dat doet iets met een mens. Al was het maar omdat ik nog nooit zo gestonken heb”, schatert ze.

Altijd ietsje meer

Christophe Enghien, een tuinaannemer uit Ingelmunster, geraakt de laatste jaren ook niet meer verder op vakantie dan de Maedelstede. “Mijn dochter wil de dagelijkse optocht met de minipaardjes voor geen geld ter wereld missen.” Iedere dag om 5 uur mogen de kinderen de paardjes helemaal opsmukken. Ook Lopke Cools helpt met haar kinderen de paardjes versieren. “Heerlijk toch. Elders zou zo’n stoet met minipaardjes al heel wat zijn, maar hier versieren ze die diertjes met bloemenslingers en eenhoorntjes en weet ik veel”, lacht ze. “Het is hier altijd ietsje meer.” Christophe is intussen zijn dochtertje bij een paardje aan het fotograferen. “Da’s hier echt een paradijs voor kinderen. Als we hier zijn, komen we nauwelijks van het erf. Mijn zoontje van negen trekt hele dagen op met de boer”, zegt hij. “Ik help ook soms de koeien buiten steken. Gisteren mocht ik nog helpen toen een koe moest bevallen en het kalfje er omgekeerd uitkwam. Een belevenis. Had ik nog nooit gezien.”

Praktisch

Adres: Camping Hoeve Pollinkhovestraat 42, Lo-Reninge

Troeven: Geen enkele camping is gastvrijer, ongedwongener en zo subliem in zijn creatieve eenvoud. Kampeerders verlaten er nauwelijks de camping. Als je hun quotering vraagt, vinden ze een 11 op 10 niet overdreven. Mensen met kinderen en/of huisdieren durven zelfs van een 12 op 10 gewagen. De gastenkamers zouden niet in interieurbladen misstaan. Kamperen vanaf 15 euro per nacht

info: www.maedelstede.be