Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Het is weekend. Hoe weekend… wat weekend…? Nooit eerder in al onze mensenlevens samen was een zaterdag zo identiek als de voorgaande weekdagen. De Lange Leegte. In Huize Buize liepen de weekends vroeger, in een andere eeuw lijkt dat, behoorlijk vol. Je kent dat: een etentje hier, een expositietje daar, op bezoek bij oma… En voetbal, veel voetbal. “Het is mijn werk, zoetje..!”
Morgen was het Club Brugge-Antwerp geweest. God, ik ben gék op bekerfinales op zondagnamiddag.
Maar het zijn coronatijden: niks weekend, niks voetbal, niks oma zelfs… Maar, het zal maar tijdelijk zijn, we zien nog steeds niet af. Het verbaasde me aanvankelijk, maar toen ik heel diep nadacht hoe dat komt, wist ik het: WE ZIJN GETRAIND! Volgden, zonder we het beseften, een perfect lockdown-trainingsschema. Maandenlang.
September. Op vakantie in Bali kocht ik op een lokaal marktje een linnen broek. Voor maar 3 euro! Een beetje een onnozele broek, maar ze zat zo lekker en gemakkelijk. “Voor thuis, echt niet om er uit te zien als al die sexy yogaleraars die hier in het wild lopen!” Wel, hoe denk je dat ik hier hele dagen in mijn kot rondloop? In mijn yogabroek. Heel chill, heel zen!
Oktober. Een Roemeens straathondje geadopteerd. Dora. Een schat van een hondje. En wat zegt psychiater Dirk De Wachter in coronatijden: huisdieren zijn voor geïsoleerde mensen zeer belangrijk! En dus zou ik wil zeggen dat de oxytocine, het hechtingshormoon dat bij het knuffelen vrijkomt, hier door de lucht vliegt. Maar daar is nog wat training voor nodig.
Dora is namelijk een raar hondje, heel angstig. Wil na vier maanden alleen oxytocine wisselen met Ann, al zit ik een half uur op mijn knieën met een snoepje in mijn hand. Maar zelfs dan blijft het een perfect coronahondje: professor diergedrag Christel Moons zegt in de krant dat huisdieren in quarantaine sowieso raar doen.
November. Ik werd 60 en heb daar zeer goed over nagedacht. Een van die bezinningen: we gaan eindelijk eens wat trager leven. Dat vroeg wel enige mentale voorbereiding, dat ik er helemaal klaar voor moest zijn tegen half maart wist ik toen nog niet.
December. In Italië geweest. In Noord-Italië. Enkele weken later een hel. Dat is ook een training voor de moral: eraan denken dat het niet zóveel scheelde of we zaten er daar midden in. Wat is dan een weekendje Lange Leegte?
Januari-Februari. Dat waren de eerste oefenmatchen. Want we merkten, en corona was toen nog iets heel erg Chinees, dat we met ons tweetjes steeds huiselijker werden. Indien geen voetbal (“Dat is wérk, zoetje!”) bleven we steeds meer hele zondagen chill thuis. Haardvuur aan, úren alle weekendkranten lezen, een boek, wat flaneren op de digitale muziekmarkt… Ann maakte iets extra lekkers klaar. Genieten dus.
En nu dat allemaal verplichte kost is, moeten we er dan ook maar blijven van genieten. We hebben er zo hard voor getraind.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier