Henri Menheere, de man achter jongerenwerking Be You: “Jongeren moeten zich veilig voelen bij ons”

Henri Menheere verhuisde tien jaar geleden van Zaventem naar Ieper en stampte er jongerenwerking Be You uit de grond, met onder andere een chillplek bij het Scholierenpad, maar door een overvloed aan jongeren die er langskwamen en een gebrek aan vrijwilligers liep het daar even uit de hand. “Er was gewoon te weinig begeleiding voor te veel jongeren”, vertelt Henri.

Geboren in Den Haag, opgegroeid in Leuven, drie jaar op een schip voor ontwikkelingssamenwerking gewoond en gewerkt, daar zijn Costa Ricaanse vrouw leren kennen… Het leven van Henri Menheere (47) is doorspekt met avontuur en gedurfde keuzes. Ook de beslissing om tien jaar geleden naar Ieper te verhuizen, was niet evident. “We woonden in Zaventem en we zochten een plek om als gezin iets nieuws te beginnen”, vertelt Henri. “In eerste instantie wilden we naar Ierland verhuizen, maar ons project daar bleek financieel niet haalbaar te zijn. Dus bleven we toch in België.”

Maar waarom in Ieper?

“Op dat moment werkte ik deeltijds voor de christelijke organisatie EJV (Evangelisch Jeugdverbond, red.). We hadden een aantal evangelische kerken aangeschreven en onze visie uitgelegd. De kerken in Woesten en in Ieper waren bereid om ons hier te ontvangen met de fondsen die ik al had als deeltijds loon. De link tussen Be You en de evangelische kerken is in praktijk nooit echt sterk geweest en intussen volledig verwaterd. We hebben meer medewerkers van buiten de kerken dan van de christenen zelf. Gelukkig zijn we in ons gezin alle zes verliefd geworden op Ieper. We voelen ons hier thuis.”

Jeugdwerk is jouw levensmissie. Hoe is dat begonnen?

“Ik deed veel jeugdwerk in de kerk, maar het grootste deel van de jongeren maakt geen deel uit van de kerk. Voor hen wilde ik iets betekenen. Aanvankelijk waren we met z’n vijven en gingen we gewoon de straat op met een voetbal of warme chocomelk. Zo leerden we veel jongeren kennen, eerst in de Vogelwijk, dan de Sterrewijk… In 2016 wilden de jongeren van de Vogelwijk een eigen chillplek. We zochten en vonden een caravan, die we ombouwden. De chillmomenten bleven groeien en na twee jaar hadden we al een grotere plek nodig. We deden een oproep voor een werfcontainer en binnen de week kregen we van DD Engineering drie containers, die we nog altijd gebruiken hier aan de achterkant van Delhaize bij het Scholierenpad.”

“Heel ons gezin is verliefd geworden op Ieper”

Op Facebook deed je een oproep naar vrijwilligers en financiële steun. Een noodkreet?

“Onze werking is volledig afhankelijk van financiële steun van ondernemers en particulieren, we krijgen helaas amper steun van de overheid, ook al is het bestuur van stad Ieper wel enthousiast over ons werk. Een van de problemen is dat als ik geen stagiairs heb, ik hier vaak alleen ben. Zolang iedereen zich goed gedraagt is dat tof. Maar het gedrag van sommige jongeren ging achteruit en in mei 2022 is het misgelopen: dingen in brand steken, roken, pesten, vechtpartijen, op het dak klimmen… Terwijl dit juist een plek moet zijn waar jongeren zich veilig voelen.”

Hoe heb je dat aangepakt?

“We hebben even de deuren gesloten. Ondertussen probeerde ik gesprekken te hebben met een aantal van die jongeren. Bij sommigen ging dat, anderen zagen het probleem niet… Een aantal weken later heb ik toch weer opengedaan, met een paar vrijwilligers erbij, maar het is opnieuw misgelopen… Vorig schooljaar besloot ik samen met het bestuur om alleen nog maar te openen als we minstens met drie of vier begeleiders zijn. Sindsdien gaat het heel goed, het enige minpuntje is dat we minder open zijn.”

Wat zijn de plannen voor dit schooljaar?

“Ik ben eigenlijk aan het wachten op de start van het nieuwe academiejaar voor de opleiding sociaal werk, zodat stagiairs kunnen komen helpen. Vorig jaar was er veel reactie. Ergens in oktober hopen we voor de eerste keer weer open te gaan. Het wringt wel, want de nood is er, ook voor jongeren die negatief gedrag vertonen. Financieel zou het helpen mochten er serieuze budgetten komen om bijvoorbeeld een tweede parttimer aan te nemen.”

Had je tien jaar geleden gedacht dat je nog altijd in Ieper zou wonen?

“Ik hoopte het wel. Twee keer zo’n grote verhuizing zou niet goed geweest zijn voor de kinderen. Nu blijven we hier. Ieper is een kleine stad. Als je op straat loopt kom je altijd mensen tegen die je kent. In Ieper zijn er ook bijna geen files. Waar we vroeger woonden zie ik dat de ochtendfile en de avondfile al in elkaar overlopen. Ik ben blij dat ik van dat drukke stressleven af ben. Een West-Vlaming die naar Brussel was verhuisd had ons tien jaar geleden gewaarschuwd dat de mensen ons nooit gingen aanvaarden, zeker niet mijn vrouw die een donkere huidskleur heeft. Maar mensen zijn vooral vriendelijk. We hebben nog nooit gemerkt dat de West-Vlamingen afstandelijk of schuchter zouden zijn.”