Rosy Couwelier (60) is blij dat ze het nog kan na vertellen. Corona hield lelijk huis in haar lichaam, ze verbleef een half jaar in het ziekenhuis en kampt nu nog altijd met de gevolgen. Maar straks krijgt ze een scootmobiel en kan ze er zelf ook even op uit. “Ze zullen me door Tielt zien vliegen”, lacht ze.
Rosy Couwelier is begin dit jaar 60 geworden. Maar sinds corona haar stevig te pakken had, staat haar leven helemaal op haar kop. We moeten even terug naar de tweede coronagolf. “Op 23 mei 2021 was het zo erg met mij gesteld dat ze me hier in het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt hebben binnen gevoerd. Wat daarna volgde, is voor mij één groot zwart gat. Vanuit Tielt ben ik naar AZ Delta in Rumbeke over gebracht, maar daar heb ik totaal geen herinneringen meer aan. Ik heb er toen ook zeven weken in coma gelegen. En toen ik daaruit wakker werd gemaakt, kon ik niet spreken en kon ik mijn armen en benen niet meer bewegen. De zenuwen van mijn onderste ledematen hadden het hardst te verduren gekregen, het werd al snel duidelijk dat stappen en wandelen heel moeilijk zou worden voor mij…”
Ook nog longembolie
Uiteindelijk zou het tot 10 november 2021 duren, dus net geen half jaar, vooraleer Rosy het ziekenhuis mocht verlaten. “Uiteindelijk was ik voor de revalidatie in AZ Delta in de Brugsesteenweg het vroegere Stedelijke Ziekenhuis in Roeselare terecht gekomen. Wat die mensen daar voor mij gedaan hebben, is ongelofelijk. Ik moest er opnieuw leren stappen, maar ik ben er ook vaak opnieuw van mijn sus gegaan. Ik hoorde de verpleging dan zeggen, ‘ze is terug’, toen ik wakker werd. En dan moest ik opnieuw naar Rumbeke voor verdere verzorging. Op een gegeven moment zijn mijn nieren ook beginnen blokkeren en in mijn coma heb ik ook een longembolie gedaan. Ik heb lang op de dienst intensieve zorgen verbleven, tot drie keer toe is mijn familie opgeroepen geweest om onmiddellijk te komen. Telkens dachten de dokters dat ik het niet meer zou halen. En ik heb gezien waar we naar toe gaan… Die befaamde lichttunnel, die heb ik gezien…”
“Ik was iedere morgen blij nog wakker te mogen worden”
Rosy vertelt het thuis in haar woning in de Blekerijstraat in Tielt, aan de achterkant van het station. “Ik ben hier opgegroeid in de Dertig Zilverlingenstraat”, wijst ze richting tuin. “Ik was huismoeder, mijn man is ondertussen met pensioen kunnen gaan. Tijdens de eerste weken en maanden van mijn verblijf in AZ Delta mocht er maar één iemand mij bezoeken, dat heeft onze oudste zoon Vangelis (38) voor zijn rekening genomen. Hij was mijn steun en toeverlaat, hij stond ook voortdurend in contact met de dokters. Ik kon in het begin niet praten, op de duur probeerden we het met een bord met letters, dat ze hier in de Supra Bazar hadden gekocht, zodat ik mij duidelijk kon maken. Want niets is lastiger dan iets te willen vertellen en niemand die je begrijpt.”
Taai zoals mama
Rosy vertelt met haar mama Denise Claeys aan haar zijde. “Raad eens hoe oud ze is?”, zegt Rosy. “93 jaar, je zou het niet zeggen, hé. Gelukkig heb ik haar ook nog aan mijn zijde, we spelen samen veel Rummikub. Mama woont hier nu al 16 jaar bij ons, ook onze zoon Thibaut (30), die met zware nierproblemen kampt, is hier nog thuis. Ik ben uiteraard blij dat ik er nog ben”, zegt ze, terwijl de tranen vaak opwellen. “Ik zal nog een taaie zijn, zoals mijn moeder. Maar het is ook lastig. In huis kan ik me nog wat behelpen, maar naar buiten gaan kan enkel in een rolstoel. Dankzij een traplift kan ik ook weer boven slapen, lang heeft mijn bed hier in de woonkamer gestaan.”
“De mensen van AZ Delta, mijn verpleegsters van het Wit-Gele Kruis, Hilde en Heidi, en Sylvie van Familiezorg. De kine… Ik ben die mensen zo dankbaar. Ik heb nog iedere dag verzorging nodig. Maar ik kan ook veel zaken gewoon niet meer. Als ik me buk om iets op te rapen, lig ik gegarandeerd tegen de grond.”
“Als je kampt met de blijvende gevolgen van corona, dan heb je op niet veel recht. De steun bijvoorbeeld bij de aankoop van de traplift ontbrak. Maar recent heb ik toch geluk gehad. Ik had een scootmobiel aangevraagd en dat is goedgekeurd. Straks zal ik me dus vrij zelfstandig door Tielt kunnen begeven. Want eens buiten komen, daar zou je toch alles voor geven. Nu kan ik dat met de rolstoel, maar uiteraard moet er altijd iemand mee om die in de wagen te laden.”
38 kg vermagerd
Rosy kende voor ze hard getroffen was door corona geen medische problemen, in het ziekenhuis verloor ze maar liefst 38 kilogram. “Mijn benen waren als spaghettistokjes”, omschrijft ze het. “Nu nog ben ik erg kortademig. Ik heb altijd en overal mijn puffer bij. Ook mijn broer en twee zussen hebben ons als gezin enorm gesteund en ik kijk nu al uit naar juni.” Dan gaat Rosy met haar man Marino Verlinde (61) op reis naar het Spaanse Salou. “Er wordt daar goed voor mij gezorgd. Er is al een scootmobiel gereserveerd, we kunnen daar eens echt genieten. En dat is ook nodig na alles wat ik heb meegemaakt.”
Maar Rosy kan het nog na vertellen. “Ik heb veel gezien hoor, als je daar ligt tussen al die mensen die doodziek zijn. Veel mensen zijn er overleden, onder wie ook iemand van 16. Maar ik heb er ook mensen leren kennen, zoals Kristien Goedgebuer uit Pittem en Katelijn Lannoo uit Ingelmunster. Die hetzelfde meemaakten als ik en nog vriendinnen zijn. Kristien deed eerder al haar verhaal eens bij jullie, daarom dat ik het ook eens wou doen. Het lucht op om eens aan de buitenwereld te kunnen vertellen wat je allemaal hebt meegemaakt. Het was immers ‘oorlog zonder geweld’. Ik was iedere morgen blij dat ik nog wakker werd…”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
