Papa van andersvalide Aalbekenaar Korneel wil zelf woonproject op poten zetten: “We zijn nu op zoek naar lotgenoten”

Korneel Decruynaere heeft een droom: de 45 jaar oude kerel zoekt een drietal vrienden om mee samen te wonen. De altijd optimistische Aalbekenaar heeft een matige mentale beperking en is een echt sociaal dier. “Momenteel verblijft hij een een serviceflat, maar daar heeft hij maar weinig interactie”, zegt hij papa Johan. “Daarom wil ik nu helpen om een eigen wooninitiatief op poten te zetten.”

Met een brede glimlach zwaait Korneel Decruynaere de voordeur van de ouderlijke woonst in Aalbeke open en troont hij ons mee naar de woonkamer. De 45 jaar oude kerel lijdt aan het Tatton Brown Rahman-syndroom, waardoor hij een lichte mentale beperking heeft en minder goed zijn evenwicht kan behouden. “Al compenseert Korneel dat door veel te sporten”, legt papa Johan (73) uit. “Hij fietst erg veel, zwemt wekelijks, speelt pingpong, doet aan omnisport en badminton en gaat ook regelmatig joggen. En vooral: Korneel is een zonnetje in huis.”

De diagnose werd pas drie jaar geleden gesteld. “Het is een erg lange zoektocht geweest om de vinger op de wonde te kunnen leggen. Kort na de geboorte merkte mijn echtgenote Magda Baert, die in 2021 jammer genoeg overleden is, dat Korneel minder snel reageerde dan zoals het moest zijn.”

Vleugels uitslaan

Er volgden tientallen onderzoeken in het ziekenhuis van Kortrijk en UZ Leuven. “We trokken zelfs naar Nijmegen om een biopsie te laten uitvoeren, maar duidelijkheid kregen we niet. Tot er de dienst Menselijke Erfelijkheid van het UZ Leuven een nieuw grondig onderzoek uitvoerde. Toen kwam aan het licht dat er bij de conceptie een deficiëntie in de genen had plaatsgevonden. Eindelijk konden we alles benoemen en kregen we ook te horen dat de ziekte niet erfelijk is, wat vooral een opluchting is voor mijn vier kleinkinderen die mijn dochter Elke (42) en Lotte (41) ons geschonken hebben.”

“In De Feniks, een voorziening voor mensen met een beperking, voelde Korneel zich lang als een vis in het water, maar nu beantwoordt het zorgaanbod niet meer aan zijn wensen”

Korneel zelf staat ondanks zijn beperking met heel veel goesting in het leven. “Hij is altijd vrolijk en komt doodgraag onder de mensen”, zegt Johan. “Dan voelt hij zich het best. Hij houdt van bowling, wandelen en kan zich ook helemaal verliezen in kleurboeken voor volwassenen. Dat vindt hij fantastisch.”

Tot een goeie twintig jaar geleden woonde Korneel bij zijn ouders thuis, maar toen zijn twee zussen het warme nest verlieten, wilde hij ook zijn vleugels uitslaan. “Een kans die we hem absoluut wilden geven. Zo kwamen we in contact met De Feniks, een voorziening voor mensen met een beperking om er onder begeleiding te wonen. Daar voelde hij zich lang als een vis in het water, maar nu beantwoordt het zorgaanbod niet meer aan Korneels wensen.”

Warme woonplek

Johans zoon woonde achtereenvolgens nog in Harelbeke, Zwevegem en Kuurne en heeft nu zijn stek in een serviceflat in Wevelgem, onder begeleiding van de Groep Ubuntu uit Zwevegem, dat kwetsbare mensen en gezinnen ondersteunt. “Maar daar vindt hij maar weinig interactie en is er ook amper individuele begeleiding. In die mate zelfs dat Korneel opnieuw liever thuis is dan op zijn eigen plekje te wonen.”

“Elke bewoner krijgt zijn eigen woonruimte om hun interesses en talenten te ontplooien, maar leven in een gemeenschappelijke woonkamer en keuken en krijgen ondersteuning van een team deskundige begeleiders”

Daarom wil Johan de grote droom van zijn zoon waarmaken: hem de kans geven om met een drietal andere mensen samen te wonen in een eigen huisje. “Daarom zijn we nu op zoek naar lotgenoten. Elke bewoner krijgt zijn eigen woonruimte om hun interesses en talenten te ontplooien, maar leven in een gemeenschappelijke woonkamer en keuken en krijgen ondersteuning van een team deskundige begeleiders, naast de steun van het eigen netwerk van ouders, broers, zussen en andere mensen die hen een warm hart toe dragen.”

Wie in het project stapt, maakt deel uit van een gemeenschappelijke vzw die het project draagt. “Ons doel is om een zo veilig en warm mogelijke woonplek met permanentie te creëren. Korneel en zijn toekomstige huisgenoten een echte thuishaven bieden, daar is het me om te doen.”

Voorjaar 2025

Om het project te doen slagen, laat Johan zich begeleiden door de vzw GIPSo, een organisatie die woon- en dagbestedingsinitiatieven op maat van personen met een beperking mee helpt realiseren.

“De financiering gebeurt met de persoonsvolgende budgetten van de bewoners. We willen geen klassieke voorziening starten, wel een echte leefgemeenschap van enkele vrienden met de nodige ondersteuning. Liefst in het Kortrijkse of de buurt van Wevelgem. Eerst willen we de groep bewoners samenstellen, daarna gaan we op zoek naar een locatie. Maar ik ben ervan overtuigd dat we dit verhaal kunnen doen slagen. Dit najaar hoop ik dat Korneel in zijn nieuwe thuis kan trekken. Dat zal ook voor mij een grote geruststelling zijn. Zelf word ik er niet jonger op en Korneels zussen zorgen met heel hun hart voor hun broer, maar dit zou een mooie oplossing op lange termijn zijn en ons heel wat zekerheid bieden.”

“We willen geen klassieke voorziening starten, wel een echte leefgemeenschap van enkele vrienden met de nodige ondersteuning”

Korneel zelf kijkt al stiekem uit naar wat er hopelijk op hem afkomt. Het gros van zijn tijd tijdens de week brengt hij door in het dagbestedingscentrum De Regenboog in Kuurne, helpt als vrijwilliger bij Poverello in Kortrijk en neemt deel aan rolstoelwandelingen bij enkele woonzorgcentra in de regio. “Ik verplaats me met de bus of trein om van Wevelgem of Aalbeke in Kuurne of bij mijn zussen te raken. Hopelijk kan ik dat vanop mijn nieuwe uitvalsbasis doen.”