Jan Vanthomme gaat deze zomer met pensioen als logopedist bij therapeutisch Zorgpunt N. Jan verlaat Motena met een tevreden gevoel omdat hij steeds veel therapeutische vrijheid heeft gekregen en omdat de dienst logopedie een zeer hecht team is.
Jan Vanthomme: “Niet onmiddellijk want mijn pa was schoenmaker in Ardooie en mijn ma was thuisstikster. Mijn ouders waren steeds trots op hun werk. Mijn pa heeft nog schoenen gemaakt waar mijn ma mooie parels heeft opgenaaid. Dat was voor de Expo ‘58 in Brussel en dat was een geschenk voor het Engelse hof. Die schoenen stonden dan in foto in de glossy magazines van die tijd. Toch wel speciaal, hoor.”
Maar jij zocht geen carrière in de schoenen?
“Ik had relatief vlug beslist om logopedie te studeren, misschien doordat ik dictie volgde en ik belangstelling koesterde voor taal en uitspraak. In 1977 ben ik gestart met de opleiding logopedie in Brugge. Dat was toen een nog jonge opleiding. We zijn met 60 studenten begonnen en met 20 afgestudeerd, waaronder zes jongens.”
Hoe is logopedie geëvolueerd?
“Vroeger zei men dat logopedisten de mensen juist en correct moesten leren spreken en dat was het eigenlijk. Maar logopedie is uiteraard veel meer dan dat. Logopedie is inzetten op communicatie en lezen en schrijven hoort daar bij, maar evengoed rekenen. Toen ik startte, bestond er geen begeleiding voor het vak rekenen. Dyscalculie was nog niet bekend in de logopedie.”
“Leerbegeleiding is daar ook een onderdeel van geworden maar dat is soms een moeilijk evenwicht. Het gaat soms zo ver dat collega’s gevraagd worden om aan huiswerkbegeleiding te doen. Ouders stellen die vraag en sommige scholen gaan daar in mee. Maar moet het RIZIV dat wel betalen? De scheidingslijn is vaak dun.”
Van in het begin van je carrière besefte je dat er ook rond rekenen moest gewerkt worden?
“Toen ik in 1980 mijn carrière begon in het revalidatiecentrum in Torhout ben ik met een collega een begeleiding dyscalculie opgestart. We hebben toen zelf heel veel gelezen en geleerd rond dat thema. Nu zit dat gelukkig al een tijdje in de opleiding logopedie.”
De inzichten in de logopedie over het te volgen pad evolueren mee?
“Ja, voortdurend. En op sommige vlakken kunnen we soms spreken over een slingerbeweging: sommige zaken van vroeger die weg waren, komen nu terug.”
“Logopedisten werken vandaag wel zeer sterk vraaggericht en het langdurig trainen van basisvaardigheden is verminderd. Dat vind ik jammer. Jonge kinderen langdurig trainen om hun aandacht en hun geheugen aan te scherpen is zeer zinvol. En daar kunnen veel partners bij helpen, niet alleen de ouders.”
Therapeutisch Zorgpunt N zet immers sterk in op multidisciplinair werken?
“Wij staan altijd open voor samenwerkingen met veel partners, zowel intern als extern. Als het maar ten goede komt van het kind dat moet geholpen worden. Ik ben overtuigd dat wij op die manier een verschil kunnen maken en kinderen helpen. Wij zijn zeer ambitieus in de inspanningen, maar zeer nederig in de resultaten. Gewoon omdat begeleiding niet het werk is van één persoon maar van veel mensen.”
Als logopedist was het in je begindagen niet eenvoudig om weerklank te vinden?
“Zeker niet. Toen ik naar de scholen trok om onze werking uit te leggen, was ik niet overal even welkom. Er was scepsis bij veel directies en leerkrachten. Ik moest hen vaak uitleggen waarom ik hun school bezocht, waaruit mijn begeleiding voor hun leerling bestond en hen ook overtuigen om mee te werken met mij door bijvoorbeeld een leerling een beetje respijt te geven. Dat was inderdaad vaak niet gemakkelijk.”
Maar jongeren vergeten die hulp van jullie niet snel?
“Daar kijk ik soms van op, ja. Zo kreeg ik een tijdje geleden een telefoontje van een jongedame die ik als kind had begeleid voor ADHD-problematiek. Die jongedame stond op trouwen en ze vroeg of ik haar toekomstige man eens wilde uitleggen wat ADHD precies was bij haar en hoe die begeleiding er had uitgezien. Ze vond het belangrijk dat hij dat wist. Ik heb met dat koppel een hele avond samengezeten in de Irish pub en daarover gepraat. Dat was superleuk.”
Je hebt je echtgenote ook leren kennen op de dienst logopedie?
“Martine deed een interim als logopediste op onze dienst en kon er blijven. Ik moet indruk gemaakt hebben op haar want we werden een koppel (lacht). We hebben dus echt letterlijk ‘samen’ gewerkt.”
Ga je deze zomer met een tevreden gevoel de deur dichttrekken?
“Ja, ik deed mijn job zeer graag maar als je 65 bent, is het goed geweest. Er is geen schaarste en er kunnen jonge logopedisten instromen. Ik ben heel tevreden over mijn eigen traject. Het feit dat ik altijd veel therapeutische vrijheid heb gekregen speelt daar een grote rol in, naast de steun en hulp van een tof team.”
Rodenbachgesprek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
