“Ik kan ook genieten van een ontbijt met romige croissants, hoor”: Midzomernachten met Sandra Bekkari

Ze heeft er een heel mooie term voor: ‘happy attacks’. Al lijken die ‘geluksaanvallen’ bij haar niet acuut, maar chronisch. Sandra Bekkari eet, kookt, zorgt, loopt en wandelt altijd intens. “Het leven verloopt met ups en downs, maar ik probeer wel zoveel mogelijk te genieten van de kleine gelukjes. Een heerlijk koffietje met een stukje lekkere chocolade, een mooie zonsopgang…” Dat heet: een gezonde geest in een bijzonder gezond lichaam.

Sandra Bekkari straalt. Als altijd, daar wordt aan gewerkt, zo zal straks blijken. Niet alleen omdat het haar visitekaartje is voor haar business. De Oostendse voedingsdeskundige en succesauteur van diverse boeken over gezond koken en leven – eind september verschijnt de volgende – is sinds vorig jaar 50, maar dat lijkt fysiek en mentaal maar weinig te spelen. Al vertraagt ze al wat meer, zegt ze.

Dan moet haar man Peter Craeymeersch (58), directeur Toerisme, Kursaal en Filmfestival Oostende, die haar vergezelt wel even grinniken. Peter kan haar in elk geval tijdens hun loopjes door Firenze of Venetië nog nauwelijks volgen. Sandra Bekkari beschikt over heel veel energie, hoor. En heel veel passie voor haar werk – koken, schrijven, lezingen geven … Al jaren zit ze maar zelden stil, dat geeft ze zelf ook toe.

Maar eerder zei ze ook al: “Hersenen zijn een soort spieren. En spieren hebben na de inspanning ook ontspanning nodig.” Laat dat de perfecte opener zijn voor een ontspannend gesprek over alle geneugten van het leven buiten het werk. Buiten haar keuken.

Sandra: “Ik bedoelde met die uitspraak dat ik mijn werk supergraag doe, maar er is natuurlijk wel een verschil tussen je job en je hoofd leegmaken en tot rust komen. Wat zeer belangrijk is. Met ouder worden doe ik dat bewust wat meer. Vertragen! Telefoon op vliegtuigmodus! Gaan lopen in bos en natuur! Dat heeft ook te maken met de coronaperiode, toen moesten we wel vertragen. Toen merkte ik wel dat ik daar nood aan had. Er is een tijd geweest dat we ’s avonds na het eten meteen weer aan het werk gingen, als derde shift. Dat proberen we intussen wel te minderen.”

Je zei ‘met ouder worden’. Deed het wat, vijftig jaar worden? Tram 5!

Sandra: “Bwah… Ik had er zelfs heel lang naar uitgekeken. Peter kon niet anders dan een verrassingsfeest te organiseren. Ik vroeg iedereen al lange tijd vooraf of ze naar mijn verrassingsfeest in juli zouden komen. (schatert) Het was geweldig, met vrienden van vroeger ook. Ik vind 50 ook wel een hele mooie leeftijd. Ik motiveer elke dag mensen dat je daar veel zelf kan aan doen, daardoor ben ik er mij nog bewuster van hoe belangrijk gezondheid is. Waarbij ik ongelooflijk gefascineerd ben door Instagram-stories van vrouwen die op hun 70ste nog een marathon lopen.”

Er stralend gezond en fit uitzien, is dat ook een visitekaartje voor jouw werk?

Sandra: “Ik vind het vooral belangrijk voor mezelf, maar het is natuurlijk ook voor mijn werk dat ik mezelf zo goed mogelijk verzorg. Zoals ik ook heel graag voor anderen zorg. Als Anna (dochter van Sandra, eerstejaarsstudent rechten in Kortrijk, red.) in de examens zit, is het meer zorgen voor, dan mag het nog met de voorbereiding van een boek druk zijn. Haar lievelingseten klaarmaken, haar naar de examens voeren. Dan belt Peter dat hij die avond ook nog thuis zal eten. (lacht) Maar de kinderen van Peter Josefien en Andreas zijn al het huis uit en Anna zit op kot, ik neem heus voldoende me-time. Eens afspreken met vriendinnen, wandelen in de natuur en sporten vooral. Een uurtje per week pilates en drie keer per week gaan lopen. Maar niet tegen de klok of zoveel kilometer.”

Peter: (grinnikend) “Toch vier keer per week, schat? Vroeger liepen we al eens samen, maar ik kan gewoon niet meer mee met die haas. (hij toont een filmpje van in Firenze, het strakke sportlijf van Bekkari neemt inderdaad verdacht snel voorsprong, red.) En afstanden en tijden tellen niet? Hmmm…”

Sandra: “Oké, ik beken! (lacht) Begin maart liep ik in Parijs mijn eerste halve marathon. Dat beviel mij zo goed dat ik mij heb ingeschreven voor mijn eerste hele marathon in Malaga, in december. Ja, ik weet het. In m’n vorig boek had ik nog geschreven dat ik het competitieve wat losgelaten had! Ik betrap intussen mezelf erop: eerst de Ten Miles, dan een halve marathon, nu een hele.”

Zeg het maar, Sandra.

Sandra: (lacht) “Allez vooruit, ik wil in Malaga die 42 kilometer graag binnen de vier uur afwerken. Maar ik probeer er ook van te genieten. Ik loop gewoon supergraag, ik heb daar ook geen discipline voor nodig. Ik ben een ochtendmens, ik wandel of loop het liefst ’s morgens, rond 7 uur of zo. Soms met muziek op, vaak Charlotte De Witte en Amber Broos, soms zonder muziek. Dan lig ik de avond vooraf in bed al te denken: morgen lopen! Heerlijk! Running day!”

Wat je eerder omschreef als jouw ‘happy attacks’?

Sandra: “Het is toch een beetje een verslaving. De befaamde runner’s high, hé. (enthousiast) Deze week heb ik nog op het strand 9 kilometer heen en 9 kilometer terug gelopen met en vooral tegen felle wind, 4 à 5 Beaufort.”

Johan Museeuw omschreef dat zo: zó hard afzien op de fiets dat het genieten wordt?

Sandra: “Een beetje wel. Het voelt als een keiharde Thaise massage die tegelijk pijn en deugd doet. Daarna voel ik mij herboren.”

Je liep al van kleins af aan bij atletiekclub Hermes Oostende.

Sandra: “De 800 meter lag mij het best. 2.18 was mijn beste tijd, net onder de Belgische top. Maar at ik toen zo gezond als nu, ik had misschien die top kunnen halen. Pas later (Sandra runde eerst tien jaar een wellness- en fitnesscentrum in Oostende, red.) ben ik mij beginnen focussen op voeding en sporten, met vorig jaar nog de verdere uitbreiding van mijn Sana-methode.”

Je bent nu al zo’n 25 jaar de gezonde levensstijl aan het verspreiden. Hoe lang ga je nog door, denk je?

Sandra: “Hoh. Daar ben ik niet mee bezig, waar ik wil staan binnen tien jaar of vijftien jaar. Gezond en lekker eten en fit blijven, zal voor mij altijd superbelangrijk blijven. Al lachen ze daar thuis wel eens mee.”

Je staat opvallend positief in het leven. Wat doe je eigenlijk niet graag?

Sandra: “Strijken! En schoonmaken, al is dat in mindere mate. Ik heb graag dat het netjes is. Maar verder… Help eens, Peter?”

Peter: “Administratie!”

Sandra: “Juist! Daar heb ik een hekel aan. (lief) Dat doe je voor mij, hé, Peter. En eigenlijk alle domme dingen die ik als tijdverlies beschouw. Tanken bijvoorbeeld. Dat durf ik uitstellen tot het midden de autosnelweg écht gaat piepen! Ik ga morgen tanken… Dat metertje staat op nul, doe dat niet, Sandra! (schatert) Maar het is nu ook niet zo dat ik maar zelden momenten van rust zoek. Ik kan ook genieten van een film of een goed boek.”

“Ik haat alle domme dingen die ik als tijdverlies beschouw. Tanken durf ik uitstellen tot het op de autosnelweg écht gaat piepen”

Kan je ook genieten van luie vakanties? Wijk je dan af van je passie voor lopen en gezond eten?

Sandra: “Neen, eigenlijk moeten vakanties niet veel anders zijn voor mij. Ik wil toch een beetje het comfort van thuis, we gaan er niet snel in een camper op uit trekken. Als Peter naar Graspop trekt, gaat hij ook op hotel slapen, hoor! Ook op reis volg ik mijn vertrouwde levensstijl. Zonder te overdrijven natuurlijk, ik kan ook genieten van een ontbijt met romige croissants in het hotel. Maar ik loop ook vaak op reis. We gaan in september naar Slovenië, daar gaan we in de bergen ook lopen en wandelen. Zelfs op citytrips loop ik dolgraag, door Firenze, Parijs… Heel vroeg, op het moment dat de stad ontwaakt. Parijs is mijn favoriete citytrip, de mooiste stad ter wereld. Rome en Firenze vind ik ook geweldig. Kopenhagen vond ik ook heel tof, alles is er zo… puur.”

Blijft Oostende in eigen land jouw favoriete bestemming?

Sandra: “Ik ben er geboren natuurlijk, Oostende blijft thuiskomen. Als ik nog maar de zee ruik… Niet meteen om erin te duiken, ik ben niet zo’n waterrat. Een triatlon zal er nooit inzitten, vrees ik. Maar verder kan ik nog steeds evenveel genieten van strand en zee. Ik woon en wandel dan wel heel graag in het groen, als ik voor één weekje vakantie moet kiezen tussen de zee of de Ardennen, zal ik toch altijd voor de zee kiezen. En voor Oostende. Dankzij dat instant vakantiegevoel als je hier komt. Dat had ik al toen ik hier nog woonde en werkte en ’s avonds nog eens de dijk opzocht. Dát gevoel heb ik toch minder waar we nu wonen, in Zwevezele bij Wingene. Dat zeg ik niet omwille van Peter, maar deze stad leeft dankzij het culturele leven en de restaurants het hele jaar door.”

Zit in jouw cultureel leven ook literatuur?

Sandra: “Thuis lees ik eerder werkgerelateerde boeken, over voeding, bewegen, mentale gezondheid… Ik beluister ook graag podcasts over die onderwerpen. Op vakantie lees ik meer fictie, dan is er ook meer tijd om eens helemaal in een boek te duiken. Peter kan elke avond in bed een paar pagina’s van een boek lezen, ik moet er helemaal ín zitten. En doorlezen. Ik heb het liefst een écht boek of een échte krant in mijn handen. Ik ben daar nogal ouderwets in, zeker? Dat geeft mij meer rust dan een scherm, merk ik. Wat ik heel graag las, was Een klein leven van Hanya Yanagihara. Heel zwaar wel, ik liet veel tranen. Maar het is wel een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer vond ik ook geweldig.”

“Op vakantie wil ik toch een beetje het comfort van thuis. We gaan er niet snel in een camper op uit trekken”

Dat gaat over massatoerisme. Interessant voor de directeur Toerisme Oostende naast jou.

Peter: “Een geweldig boek. Hier en daar eens te vertalen naar Oostende, ja.” (lacht)

Sandra: “Maar als ik moet kiezen tussen een goed boek en een concert, dan ga ik toch voor een concert. Omdat je daar nog meer kunt in opgaan. Helemaal bovenaan staat een concert van Nick Cave. Daar zijn we allebei heel grote fan van. We zijn speciaal voor een optreden van Nick Cave al eens vier dagen naar Italië geweest. En een paar jaar geleden in Werchter, in de gietende regen. Weet je nog, Peter? Hoe speciaal was dat niet? Iedereen bleef gewoon staan terwijl het water in bakken naar beneden viel. Jammer dat Werchter dit jaar niet in de agendaplanning past. Ik kreeg van Peter dit jaar voor Moederdag ook nog tickets voor Charlotte De Witte en…”

Peter: “Ik heb ook al tickets voor Queens of the Stone Age op Pukkelpop. Hotelletje incluis!”

Sandra: “Oh, schat!”

Nick Cave op kop dus. Wie staat er nog op je Spotify-lijst?

Sandra: “Ik heb een heel diverse muzieksmaak. Nick Cave, Charlotte De Witte, Ludovico Einaudi, pianomuziek… Vooral in functie van wat ik doe: lopen, autorijden, koken… Vaak als achtergrond, ik zou nooit gewoon luisteren naar de muziek waarop ik graag loop.”

Maar je staat wel op de eerste rij bij elk optreden van Sevzero, de coverrockband waarin Peter speelt?

Sandra: “Vaak met de kinderen en met Peters ouders zelfs. Uiteraard!”

Peter: “We doen véél met onze kinderen. In Lucca in Italië stond Anna voor haar eerste concert op de eerste rij bij Nick Cave.”

Trekken jullie straks ook met zijn allen een hele week naar Theater aan Zee in Oostende?

Sandra: “Elk jaar zeggen we dat we te weinig zijn geweest. Maar in volle zomer heeft Peter het overdag al heel druk. Dan zijn we blij dat we ’s avonds al eens rustig in de tuin kunnen zitten.”

Maar van Peters Film Festival Oostende in januari missen jullie minder?

Peter: “Dat begint al in het najaar. Héél veel avonden films bekijken en selecteren.”

Sandra: “We gaan tijdens het festival graag samen kijken met de kinderen. Maar ook dat is een drukke periode, het gaat met Peter als directeur vaak gepaard met etentjes en zo.”

Lievelingsfilms?

Sandra: “De acht bergen van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch vond ik heel mooi. Ik hou ook wel van de klassiekers, ik bekeek al meerdere keren The Godfather. De eerste twee dan. En Whiplash vind ik ook heel goed. En van het laatste filmfestival onthoud ik vooral Ancora Domani.”

Peter: “Wat vond jij op het filmfestival de moeite waard?”

‘Hazegras’. Over het leven zoals het is in de Oostendse volksbuurt.

Peter: “De authenticiteit van de stad moet naast de cultuur en de historiciteit de grootste troef blijven van Oostende.”

Sandra: “En Ensor, Arno… De expositie over Arno vond ik heel mooi. Net zoals die van fotograaf Marc Lagrange in Fort Napoleon vorig jaar en die van Stefan Vanfleteren in Antwerpen van een paar jaar geleden. Corbijn in Knokke-Heist… Ik hou vooral van fotografie en moderne kunst. Verder heb ik eigenlijk geen echte hobby’s. Ik heb als voedingsdeskundige ook geen grote moestuin, al ben ik graag bezig met mijn kruiden. Ik koop wel graag groenten en fruit in. Als we naar het filmfestival van Cannes gaan, is het eerste wat ik doe gaan rondstruinen op de lokale marktjes. Genieten van de eerste kersen. (lacht) Ik hou nogal van de mediterrane sfeer.”

“Ook op citytrips loop ik dolgraag, in Parijs of Firenze. Heel vroeg, op het moment dat de stad ontwaakt”

Heb je nog een bucketlist van landen die je nog zou willen bezoeken?

Sandra: “Nog eens naar Rome in Italië? Ik heb me alvast al ingeschreven voor de halve marathon van Rome op 20 oktober! En ik zou heel graag eens naar Japan gaan. Maar dan niet meteen om er te gaan lopen. Hoewel?” (lacht)

Wat wil je verder nog allemaal doen? Wilde je niet al heel lang leren vliegen?

Sandra: (lacht) “De opleiding is zo intensief. De hele zaterdag les, met een dochter die op vrijdagavond na een week op kot thuiskomt, dat zie ik niet zitten. Binnen twintig jaar misschien, dan maakt de runner’s high plaats voor een high tussen de wolken! Misschien nog beter dan 18 kilometer door weer en wind lopen op het strand.”

Wat is de ultieme ‘happy attack’? Jouw leven lijkt er wel een opeenstapeling van.

Sandra: “Ach, het leven is geen lange happy attack, natuurlijk, het leven verloopt met ups and downs. Maar ik probeer wel zoveel mogelijk te genieten van de kleine gelukjes. Van een heerlijk koffietje met een stukje lekkere chocolade, van een mooie zonsopgang…”

We eindigen met een quote van de Nederlandse journalist en schrijver Simon Carmiggelt: ‘We zouden eigenlijk altijd vakantie moeten hebben. We zijn ervoor geschapen. Maar waar moet je dan nog naar verlangen?’

Sandra: “Dat is ook waar. In dat verlangen moet het besef zitten hoe goed je het hebt.”